A Rendezvous At The Horizon

Prologue

Ang Simula

Have you ever wonder what's your purpose in life? Or why everything else seems to find its way to something great. I sighed- here I am, trying to figure out everything about whys and how. And then I would ask... is it only me? Or is everybody else thinks like me?

"Seya? When are you going home, sweetie? I haven't see you in a while. Baka lang nakakalimutan mong may nanay ka pang uuwian?"  Her voice is soothing me. Calming my raging nerves. Napakalambing.

Tumigil ang sinasakyan kong pampublikong sasakyan. I closed my eyes and stared at my cellphone. "I... I do not think I will be able to come... home soon, Momma."

"Is that so?" I heard her sighed like she's defeated. I almost giggled but stop myself cause she might hear me. "May magagawa pa ba ako, eh andyan ka na?  Okay. Ring me up anytime."

"Anytime soon, Momma." At tinabi ko na ang cellphone ko.

Hindi ko napansin na hanggang ngayon pala nakatigil pa din ang sinasakyan ko. Inalis ko ang pagkakasuot sa aking shades at tiningnan ang nangyayari sa paligid. Kasalukuyan kasi kaming nasa pamilihang bayan kaya traffic. Ang daming sumisigaw at naguusap. Mayroong nakikipagtalo, meron ding mahinahong nakikipag-usap. Maingay ang mga sasakyang bumubusina para magpush ang flow ng traffic but its not even moving.

A scene like this tells me how big the world is. Nahihirapan akong huminga. Ang daming tao. I feel... suffocated. It is not the world I wanted but it is the world that I belong now. Somewhere so bright that the brightness can blind me. A place of shouting expectations and perfections but somewhere I am hidden like a mystery book.

How can I be?

Huminga ako ng malalim at muling binalik sa mata ang shades. Tinuon ko na lang ang aking mga paningin sa movie sa Ipod ko wherein nagsesex ang dalawang bida.

Napakislot na lang ako ng maramdamang attentive din sa panonood ang katabi kong babae. Hindi naman halatang mahilig s'ya di'ba? Napangisi na lang ako sa kanya. Nagkatinginan kami. Or am I thinking it that way? 'Di ko naman sure kung kita ba n'ya ang mata ko. She's pretty and mukhang mayaman pero bakit nakasakay lang s'ya sa bus? Well, nevermind. Ang attitude ko don.

Napaawang ang labi n'ya, parang inaanalyze ang mukha ko. Shit. Don't tell me she recognized me? The hell! Dumagundong na ang kaba sa aking dibdib. Hindi p'wedeng may makakilala sa akin. Wala akong mahihingan ng tulong dito.

"Ahh..."

Nagtakip ako ng facemask. Mula sa gulat n'yang mata at nakaawang na labi-which I know what that reaction is- gulat. Nakaawang pa din ang labi n'ya at parang nalilito sa sariling tanong.

"Uhm? Ano... you? You look like someone who's currently missing. Are you perhaps her?"

Nagkibit balikat ako sa kanya. "Ha?", nagkunwari akong 'di alam ang sinasabi n'ya.

"Ha?"

"Anong sinasabi mo, Miss?"

Mula sa gulat na expression, kumunot naman ang noo n'ya pagkatapos ay umiling. "Wala. May kamukha ka kasi. Pero malabo namang ikaw dahil 'di s'ya Pinay."

Tumango tango ako. "Ahhh. Yung model? Dami ngang nagsasabi sa aking kamukha ko 'yon. Pero 'yon? Mukha namang suplada 'yun. Ako? Hamak na tao lang ako. 'Yon mukhang sopistikada. Tingin mo, isang kagaya ko kamukha n'ya? 'No ngang pangalan non?"

She waved her hand like she's dismissing me. "Wala. Wala pala." She sighed. "You know, ang ganda talaga n'ya. 'Yan tuloy! Akala ko talaga ikaw s'ya."

I smiled kahit hindi n'ya nakikita. "Ano ka ba? Ganda ganda non, kumpara sa akin noh!"