یک پسر جوانِ ژاپنی که به خاطر مشکلاتی از توکیو به فرانسه سفر میکنه. اون پسر، پرنس چارمینگِ دیزنی لند پاریس به حساب میاد و به نظر میرسه که قراره سیندرلای خودش رو در دلِ شهر پاریس، زمانی که روی یکی از نیمکت های کافه‌ی له دو مگو نشسته پیدا کنه!
- حالا...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
یک طرف کتِ بلند و مشکی رنگ خود رو کنار زد و با خشمی که در سلول به سلول تنِ لرزان از عصبانیتش موج میزد، دستش رو در پهنای جیب شلوار پارچه‌ایش پنهان کرد.
پله‌ها رو با کمی عجله دوتا یکی طی کرد و بالاخره مقابل واحد آپارتمان مورد نظرش ایستاد.
انگشت اشاره‌ی خود رو با فشار روی زنگ قرار داد و برای لحظه‌‌ی نسبتا طولانی دست خود رو از روی زنگ بر نداشت نه تا وقتی که صدای آرام و دلنشین اما گرفته‌ای از پشت در به گوش رسید: - ببخشید، کاری دارید؟
با شنیدن صدای غریبه‌ای که احتمال میداد حالا بدون باز کردن در، پشتش ایستاده، نفسِ عمیق و کنترل شده‌ای کشید طوری که توانِ آرام کردن صدای محکم و دورگه از خشم خود رو داشته باشد: - با ایتین کار داشتم...
- متاسفم اما خونه نیست!
پلک‌هایش رو روی هم فشرد و انگشت‌های استخوانی و مردانه‌اش با کلافگی روی پیشانی‌اش کشیده شدن: - میشه فعلا این در لعنتی رو باز کنی؟!
او زیر لب غرید و با غضب نوکِ پایش رو به در کوبید، اما قبل از اینکه دوباره صدای فرد پشت در رو بشنوه شخص دیگه‌ای همانطور که پایین پله‌ها ایستاده بود مانع شد: - ابل، تو اینجایی؟!
