Μη μ' αφήσεις ( Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 5

  Ο Ορέστης τραβάει απαλά την Θάλεια στην αγκαλιά του. Μόλις επέστρεψαν από την αποκαλυπτική επίσκεψη στους γείτονες και έχουν τόσα να συζητήσουν.
  Η Θάλεια βολεύει το κεφάλι της στο στήθος του Ορέστη. Ο ήχος της καρδιά του την ηρεμεί.
  - Ένιωσες άβολα με όσα είπε ο Άγγελος ε; Την ρωτάει καθώς παίζει με μια τούφα από τα μαλλιά της.
  - Ορέστη, δεν θέλω να μιλήσω ξανά για το ατύχημα. Σε παρακαλώ. Του ζητάει κουρασμένα. Εκείνος την απομακρύνει αργά από πάνω του για να κοιτάξει τα μάτια της.
  - Γιατί δεν μου είπες ποτέ τίποτα Θάλεια; Δεν είναι ένα συμβάν που απλά ξέχασες να αναφέρεις. Ο τύπος ήξερε πιο πολλά από εμένα κι εγώ βρέθηκα προ εκπλήξεως σε ένα τραπέζι με άγνωστους. Η Θάλεια σηκώνεται από την θέση της και περπατάει νευριασμένη προς το δωμάτιο. Ο Ορέστης τρέχει αμέσως από πίσω της και την σταματάει στα μισά του δρόμου.
  - Συγνώμη, Συγνώμη. Εκφράστηκα με λάθος λόγια. Δεν ήθελα να πω αυτό. Όμως κατάλαβε κι εμένα. Μόλις ανακάλυψα πως μου έκρυψες κάτι τόσο σημαντικό ενώ εγώ πίστευα πως δεν υπάρχει τίποτα για εσένα που δεν γνωρίζω. Η Θάλεια ξεφυσάει και τρίβει το πρόσωπό της.
  - Τώρα ξέρεις. Είχα ένα ατύχημα, ήμουν στο νοσοκομείο για έναν μήνα και έζησα από θαύμα. Εντάξει; Σε κάλυψα; Του απαντάει θυμωμένα και τον προσπερνάει. 
  Μπαίνει στο δωμάτιο και φοράει τις πιτζάμες της. Ο Ορέστης στέκεται κάτω από την πόρτα με σταυρωμένα χέρια και την κοιτάζει. Όταν η Θάλεια ξαπλώνει, πλησιάζει κοντά της και φίλα το χέρι της.
  - Ο πρώην σου; Γιατί τον μισείς; Εκείνος έφταιγε για όσα έγιναν; Την ρωτάει ενώ η Θάλεια του έχει γυρίσει την πλάτη και κάνει μια προσπάθεια να κοιμηθεί. Κάτι που προφανώς ο Ορέστης δεν σέβεται.
  - Όχι δεν έφταιγε αυτός. Και δεν τον μισώ. Απλά αυτό που είχαμε μάλλον για εκείνον ήταν ασήμαντο.
  - Ενώ για εσένα ήταν σημαντικό; Η Θάλεια γυρίζει προς το μέρος του.
  - Γιατί σκαλίζεις το παρελθόν Ορέστη; Είμαι εδώ μαζί σου. Αγαπάω εσένα, κοιμάμαι και ξυπνάω με εσένα. Τι θα κερδίσεις με μια ιστορία που έγινε πριν επτά χρόνια; Φωνάζει χωρίς να το θέλει.
  - Απλά πες μου Θάλεια. Της ζητάει απαλά κι εκείνη ξεφυσάει.
  - Ναι ήταν σημαντικό για εμένα. Όσο ήμουν στο νοσοκομείο δεν ήρθε Ούτε μια φορά να με δει. Όταν ξύπνησα τον έψαχνα, ζήτησα από τους γονείς μου να τον φέρουν να τον δω. Μου είπαν πως δεν ήθελε και εγώ η ανόητη πίστευα πως είχε πεθάνει και απλά δεν ήθελαν να μου το πουν. Πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο. Μόνο όταν έγινα καλά ήρθε και με βρήκε. Τότε όμως ήταν αργά. Με είχε πληγώσει τόσο πολύ που του ζήτησα να χωρίσουμε. Παρόλο που τον αγαπούσα ακόμα, του είχα πει ψέματα πως ότι είχαμε ήταν ένας εφηβικός ερωτας και τίποτα άλλο.
  Ο Ορέστης την κοιτάζει με οίκτο. Γι' αυτό δεν ήθελε να πει ποτέ για το ατύχημα. Γιατί σιχαίνεται αυτό το βλέμμα. Σιχαίνεται την φράση "Σε καταλαβαίνω " ενώ στην πραγματικότητα κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Είναι μια δραματική ιστορία που όλοι τρελενονται να μάθουν λεπτομέρειες και σε λίγο καιρό την έχουν ξεχάσει.
  - Κι αυτός τι έκανε; Το δέχτηκε έτσι απλά; Ρωτάει με ενδιαφέρον.
  - Αυτός έφυγε από το χωριό και δεν τον έχω ξαναδεί. Όμως πάνε χρόνια Ορέστη κι όλο αυτό μοιάζει με έναν μακρινό εφιάλτη. Δεν μου αρέσει να το συζητάω. Σε παρακαλώ, ας το λήξουμε εδώ. Του ζητάει και εκείνος κούνα το κεφάλι του θετικά. Σηκώνεται όρθιος φίλα το μέτωπό της και την σκεπάζει με το σεντόνι.