Oh My Ghost

Chapter 37

We can understand one's feeling until we are in their shoes indeed.
______________________________________

The entire room suddenly filled with silent. All worried eyes focused to a person who  stays unmoving and no response. One start to panic, who wouldn't be?

"Anak? Magpahinga kalang muna huh, We can settle everything right after you gain enough strength"

Hindi ito ang kanilang inaasahan. Noon paman, they already pictured out how their son would react after recovering from amnesia. Ang inakala nilang magwawala ay kasalukuyang nakatulala.

"Son listen to your mother, to us. We-"

Naiwan sa ere ang sasabihin sana ng kanilang Padre de pamilya matapos tumayo ang anak. Agad na inalalayan ng Doctor pero nananatili pareng blanko ang ekspresyon nito.

He was actually recalling something very important the reason why he need to be undistracted. Kung sana kasi pagkatapos nating managinip ay malinaw din natin itong maalala paggising. Yes, habang nahimatay siya'y mayroon itong napaginipan. It was a door. A secret door to be exact. Hindi niya alam, wala narin siyang pakialam sa mga taong pumipigil sa kaniya. Basta hinayaan niya nalang ang katawan na masunod, he need to trust his body for his mind and memory to recover. Because they were once one after all. Kumawala siya sa alalay ng Doctor. Hinawi niya ang mga taong nakaharang. Hindi man lang nito nagawang tingnan ang Multong kanina pa nag-aalala sa kaniya.

Kinapa nito ang pader at pinakiramdaman.

"Son?"

Shocked, worried, confused mixed emotions literally hit them all. Paano kapag nawalan ng bait ang kanilang anak? Hindi nila makakaya iyon.

Dahan dahan nitong pinalandas ang mga palad patungo sa bandang may mga naka sabit na litrato. Pero hindi siya huminto. Patuloy parin ito sa pagdama ng pader bago tuluyang huminto sa malaking salamin.

Walang alam ang lahat sa kung ano ang kaniyang susunod na gagawin. Maging siya mismo ay hindi alam kung ano ang mga pinaggagawa. He was about to raised his right arm when someone grab him.

"A-anak?  B-bakit kaba nagkaka ganiyan? P-pag usapan natin ito. You're breaking my heart"

Yakap yakap siya ng ina habang ito ay walang tigil sa pag hagulhol. Hindi niya matanggap ang nangyari sa anak.  Hindi niya kayang tanggapin.

"Ma, Don't worry, my sanity is still safe. But I need to face this."

Kalmado nitong sagot, na mas lalong nagpa iyak ng kaniyang ina. Hindi kasi talaga ito ang kanilang inaasahan. Labag man sa loob ay binitawan niya ang anak para ipag patuloy nito ang ginagawa kanina. Yumakap na lamang siya sa asawa, still sobbing.

What happen next startle them, except for one. The Ghost.

Bigla kasing bumukas ang human size mirror na parang pinto matapos may pinindot ang Weakling na aakalaing desinyo lamang na half moon sa itaas.

'Nahanap ko rin!' Sigaw nya sa isipan. Walang pag dadalawang isip na tumakbo siya sa loob.

Hindi parin naman makapaniwala ang kaniyang magulang sa natuklasan. They have no idea it was there all along. How come?

Weakling welcome by darkness kaya hindi niya matukoy kung ano ang laman sa loob. Ikalawang hakbang palang ay bigla siyang natapilok kaya naitukod niya ang kamay dahilan para sunod sunod ang pag bukas ng mga ilaw. It turn out his hand landed on the switch.

"A-anak? Para saan ang silid na ihhhhtooohhhhh"

Tulala. Lahat sila'y na tulala.

Many paintings were hang on the wall. Bale ang silid na iyon ay hugis parisukat. Malaki ang space. Sa gitna ay may mga gamit pang pinta, boards high chairs and unfinished painting. Ang mas nakaka mangha ay kung paano halos sakupin na ng mga pinta ang buong silid na iyon.