Oh My Ghost

Chapter 40

The time when the Ghost (Kace Meah) Left to meet someone

______________________________________

"Nasaan kaba? Magpakita ka, p-please"

She feel like she's lost. Lahat ng lugar na pwede nitong puntahan ay wala siyang nadatnan. Ang huling di niya napuntahan ay ang roof top na paborito nito.

"S-sana naman nandito ka"

The grocery store consist of 5 floors. Tumingala siya mula sa ibaba at pumikit bago nawala.

She can feel the strong wind pass through her floating body, now she's finally at the top.

Dahan-dahan niyang binuksan ang mga mata. Ang nakita niya ay mumunting ilaw mula sa mga near buildings at bahay sa ibaba. Ibinaling niya ang ulo, nagbabakasakali.

Lumutang siya ng mabilis at walang pagdadalawang isip na niyakap ang nilalang na kasalukuyang naka harap sa syudad.

"K-kanina pa kita h-hinahanap"

God knows how she badly wants to embrace the person who gave her life.

"K-kung saan-saan kita h-hinanap n-nandito kalang p-pala"

Pa putol-putol ang kaniyang mga salita dahil sa iyak. She cried releasing the grouch and longing of someone who's also starting to shake the shoulders, sign that she's affected and feeling the same.

"Magsalita k-ka naman oh M-multong L-liwaliw"

Mas hinigpitan niya pa ang yakap. No one dare to break the silence first. They are just like a normal typical human being about how to react after reuniting someone. Multo sila Oo pero hindi hadlang iyon upang maipalabas nila ang damdaming sinisigaw sa kaloob looban.

Iyong pakiramdam na parang hindi ka makapaniwala sa nangyari sa kadahilanang sadiyang ito'y napakabilis. Pero nandoon man iyong gulat, mananaig parin ang sabik dulot ng pangungulila.

Iyak lang sila ng iyak na para bang ang tunog ng kanilang mga hikbi ay nag-uusap usap, telling they feel the same way.

"hahaha L-lady Mango. B-bitaw muna ok. Masyado mo yata akong na miss para yumakap ka ng ganoon kahigpit"

Luhaan man ay nagawa niya pang tumawa.

"K-kailan pa?"

Instead of answering, she ask one question that slap her to realization.

"Hahaha Napaka seryuso naman natin ngayon. Anong kailan pa Lady Manggo?"

"Alam mo ang tinutukoy ko"

"*Smile, Hindi ko din alam. Hindi ko matandaan ang eksaktong araw"

"Simula ng makita kita, nakaramdam ako ng kakaiba."

Nasa balikat ng multo ang mga kamay ng kausap na mas binigyang luwag ang pagitan.

"Bago ako napunta sa lupa ay isa lamang ang aking naaalala, iyon ay ang kailangan kong gampanan ang tungkuling inatasan sa akin."

"Halika Lady Mango, Tingnan natin ang magandang tanawin sa ibaba"

Views in front lays high and low buildings, people walking and cars everywhere.

"Noong napunta ka sa pangangalaga ko at oras mismo noong magkaharap tayo ay may naramdaman akong kakaiba"

Madamdaming kuwento nito habang matamis na nginitian ang multong taimtim ding nakikinig.

" Hindi ko alam kong ano iyon, hindi ko ma bigyan  ng pangalan pero isa lang ang naisip ko. May koneksiyon tayong dalawa. Binigyan kita ng mas malaking atensiyon. Sa pag subaybay ko sa iyo ay siyang unti-unting pag balik ng aking ala-ala *Smile naisip ko, kay ganda ng buhay ko sa itaas at ba't mas pinili ko ang manatili muli sa sakim na mundo? *Smile may dahilan pala ako. At Ikaw iyon A-anak *smile"