All About Her (Published under Summit Media's Pop Fiction)

Twenty Four: Sixth Monthsary

Twenty Four: Sixth Monthsary

"BAKIT mo nga ako dinala dito?" I asked him, nung nakaupo na kami sa pinareserve niyang table for two sa restaurant na pinuntahan namin. Pero hindi niya ako sinagot, he just smiled at me. Tapos tinawag niya na yung yung isang waiter to get our order. Tumingin-tingin ako sa menu, pero wala akong maisip na bilhin.

"Seafoods is their specialty here, do you want me to get you one of their best?" he excitedly offer, that reminds me of our first time to dine to a restaurant. I smiled at him. "Is that smile of yours means, that you are now letting me chose an order for you?" he asked, na mukhang tulad ko ay naalala rin ang pangyayari a few months ago, a day after our surprise engagement. Ang bilis talaga ng panahon, parang three months na ata kaming nagsasama sa isang bahay.

"What?" napapangiti na ring tanong niya. "I just remembered the first time you brought me to one of the New York's best Restaurant." sagot ko sa kanya. "I remembered that too, you're too tough that time, grabe kung pagsungitan mo ako." he said laughing, sinenyasan niya muna yung waiter na hind pa kami o-order. "I'm sorry about that, you know my situation back then, atsaka ang yabang kaya ng arrive mo sa'kin nung unang kita ko palang sa'yo." Tapos nagtawanan na kami. "Mag-order na tayo, nakakahiya sa kanila." sabi ko sa kanya nung natapos kaming magtawanan.

"At oo nga pala, hindi ko pa nasasabi sa 'yo. I am allergic to seafoods." Napailing nalang siya sa sinabi ko. "So that is why? You know what I think we should have more time to get to know each other, because you know we did not start on a right foot." he said.

"But you know we have forever to get to know each other-" I said pero agad ding natigilan. Tinawag ko na yung waiter, para malayo na kami sa nasabi ko. Ayokong umasa.

Nung makaorder na kami at umalis na yung kumuha nang order namin ay pareho kaming tahimik, parang bigla kaming nagkailangan. Hanggang sa naisipan ko nang mag-open, medyo nabibingi kasi ako sa katahimikan e. "Baste, tungkol dun sa tanong mo kanina sa mall." pag-uumpisa ko.

"Ano 'yon? Ah 'yon ba? Don't think about it, if you're not yet ready okay lang." so naintindihan niya pala kung bakit ako nanahimik. "Ano kasi e." nagdadalawang isip pa ako kung sasabihin ko o hindi. "It's okay." pag-aasure niya pa sa 'kin. "Hindi 'yon, ano kasi, ahm, well, I don't want to jump into conclusions, pero kasi wala pa yung period ko, naisip ko lang, na baka... na baka lang, pero I'm not yet confirming it to you, I am just letting you know." naiilang na explain ko sa kanya, nakita ko naman ang biglang pag-aliwalas ng mukha niya.

"Really?" excited na tanong niya. Tumango ako pero sinabihan ko pa rin siya na na wag masyadong mag-expect. From there ay napag-usapan namin ang pagbuo ng pamilya. We are enjoying the talk hanggang sa dumating na ang in-order namin. Then suddenly may tumugtog sa stage.

Ang ganda nung intro, I know this is a love song, napatigil kami pareho sa pagku-kwetuhan tapos nanood nalang kami sa nasa stage, nasa gitna kasi kami kaya kitang kita namin yung performer, may female vocalist, tapos yung tatlong lalaking kasama niya, isa sa piano, may naggigitara at isa sa drums.

What is this I'm feelin'

napatingin akooI just can't explain

When you're near

I'm just not the same

I'm tryin' to hide it

Try not to show it

It's crazy

How could it be

Parang natamaan ako sa kanta. Totoo. Nararamdaman ko 'yon everytime I'm near him, parang hindi ako 'yon. Iba sa naramdaman ko noon sa first boyfriend ko. My feelings for him is something different.