Sacrifice gxg

27

Kalabalığın arasında ellerimdeki kelepçeyle yavaşça yürürken kendimi ağır çekimde bir filmin sonunda tüm kötülerin cezalandırıldığı iyilerin kazandığı o sahnede gibi hissediyordum. Yaptıklarımın kötü olduğunu düşünmüyordum. Aksine bunları yapabilmek için bu zamana kadar harcadığım tüm çabalarımla gurur duyuyordum. Her zaman okları yönelttiğim benliğinin içinde olmaktan gurur duyuyordum. Tırnaklarımla kazıyarak sürüne sürüne geldiğim bu noktada sevdiğim kadını kollarım arasında ölüme terk edecek kadar gözümü kana bulayan bu hırsımdan utanmıyordum. Belki de insanların sahip olması gereken cesarete sahip olduğumu düşünüyordum. Gerçekten istediği şey için savaşmanın bu olduğunu düşünüyordum. Hayatım için savaşmanın. Biliyorum iyi değildim. Yaptıklarım normal değildi. Bana ödül veremezlerdi. Felicia bununla gurur duymayacaktı. Ama tüm bunların sonunda ona verdiğim hediyeyi görmezden gelebilir miydi? Aylardır onu dönüştürdüğüm bu tabloya hayır diyebilir miydi? Beni sonsuza dek kötü hatırlar mıydı? Olduğu yerde bana bakıp şuanda ne hissettiğini bilmek istedim. Beni görüp görmediğini merak ettim. Gözlerimi kapadım ve hafifçe zihnimle baş başa kaldım.

"Bir tablo olmak isterdim."
"Herkesin şaşkınlıkla baktığı bir tablo, hem içleri ürperten hem de etkileyici olmak isterdim."

"Sanırım bunu ben de isterdim. Ama biraz büyük bir istek değil mi?"

"Sandığımız kadar kolay değil."

Hikayenin sonunda birimizin var olup diğerimizin olmamasını sonuna dek adil buldum. Belki de bu yüzden sonunda yine olan bana oldu. Kısa bir süre de olsa mükemmel bir aileye sahip olmanın tadını çıkardım. Mükemmel biri olmanın. Hep olmak istediğim yerde çabasızca olmanın. Felicia'nın harcamadığı kadar çabayı harcayarak burada olmayı hak ettim ben. Her şeyden çok hak ettim.

Kafamı kaldırıp hafifçe gülümserken etraftaki meraklı bakışlara baktım. Artık herkes adımızı biliyordu. Hem onun hem de benim adım belkide aylarca konuşalacaktı.

Fakat o bir katilin tablosunun kurbanı olarak konuşulacaktı.

Bense onun gibi bir tablonun katili.