Hacker

Mektup

     Küçükken annem bana hep yaraların  ve verdikleri acıların geçeceğini söylerdi. Ne zaman düşsem, hemen yardım eder sonrada yaraların acıları zamanla geçer derdi. Büyüdüm, büyüdükçe aldığım yaraların sayısı arttı ve ben yaralarım arttıkça annemin sadece fiziksel acıdan bahsettiğini anladım.  Yağız beni paramparça etmişti, acım geçmemişti. Annemle babam ölmüştü acım geçmemişti.  Şimdide O beni kandırdı, kalp ağrım hala geçmedi. Geçmiyor... içim çürüyor ama içimdeki o yaşamaya devam ediyor.. beni en çok da bu öfkelendiriyor... saatlerdir gözlerim kapalı uzandığım ranzada kapalı gözlerimin ardında sadece anılar var, iyi kötü tüm anılar....
Yalan olamaz diyorum kısa bir an, gülümsemesi, gözleri, sarılmaları, bakışları, hiç biri yalan olamaz. Sonra mektubu gördüğüm an geliyor gözümün önüne, içimde yıkılan binalar varmış gibi hissediyorum. Sanki içimde deprem oluyor, içimdeki herkes, herşey çöküyor. Binalar çöküyor ve herşey olduğu yerde can veriyor. İçim can veriyor.

         "Yemek yiyeceğiz." Cevap vermedim.
" uyumadığını biliyorum."
Gözlerimi açtım. Diyara baktım. Ranzanın kenarına çökmüştü.
" istemiyorum diyar. Hiç aç değilim." Bi kaç saniye yüzüme baktı. Sonra ayağa kalktı.
" sen nasıl istersen."
Sonra gitti.... Uzandığım yerden cama doğru baktım. Diğerleri ne yapıyordu acaba?
Uzanmaktan vazgeçip ayağa kalktım.
"Ohaa." Diyen birini duyunca sesin geldiği yöne baktım. Herkes televizyona bakıyordu. Bende baktım.
Haberlere çıkmıştım....
" gerçekten çok güzel." Dedim sinirle. Tüm Türkiye'ye ifşa olmuştum.
" Türkiye genelinde maske olarak bilinen ünlü hacker ifşa oldu. Bu kişinin henüz reşit olmadığı da gelen bilgiler arasında, işte kod adı maske olan tuana Naz tiryaki. Ayrıca gerçek ismi de bu değilmiş." Dedi spiker. Kumandayı alıp diğer kanalları da gezdim. Her yerde resmim vardı.
" cidden harika!! Tüm Türkiye'ye ifşa oldum! Burdan çıktığım anda ne kadar canını yaktığım insan varsa peşime düşecek!!"
Herkes bana şaşkınlıkla bakıyordu.
" siz ne bakıyorsunuz?! İnanmıyordunuz alın işte!!"
Sinirle tekrar ranzama oturdum.
" sakin ol, yapacak bişey yok." Dedi diyar yanıma otururken.
" burdan çıktığım anda beni yaşatmazlar bu umrumda değil ama herşey  ifşa oldu diyar. Gerçek adım tuana değil benim. Zehra Altun, öldü göstermek zorunda kaldık. Kendimi geçtim ama eğer kardeşime ulaşırlarsa ona zarar verebilirler."
O kadar çok kötü kişinin canını yakmıştım ki, yağızı kullanmaktan çekinmezlerdi.

     Aklıma sadece telefon etmek gelmişti. Hemen ıslah evinin müdürüyle görüşmek için ortalığı ayağa kaldırdım.
" ne istemiştin tuana?" Dedi koltuğunda otururken.
" telefon etmek istiyorum çok acil. Haberleri gördünüz lütfen!"
Kafa salladı.
" koridorun sonundaki ankesörlü telefonlardan birini kullan."
Hemen ayağa kalkıp odadan çıktım. Telefonlarım başına geldim. Direk numarayı çevirdim. En iyisi Mete'yle konuşmaktı.
" alo?" Mete'nin sesini duydum.
" Mete benim tuana."
" tuana iyi misin nasılsın?"
" Mete zamanım yok beni dinle, diğerlerinin arasında en soğuk kanlı sensin. Bu yüzden beni çok iyi dinle! Tüm haber kanallarında ben varım. İfşa edildim. Gerçek adıma kadar herşeyi öğrenmişler. Nasıl oldu bilmiyorum ama birisi haber kanallarına da haber vermiş olmalı, haberlerde gördüm kaldığım ıslah evinin önünde bile  muhabirler var. En kötü ihtimali aklıma getirmek istemiyorum ama içimden bu zamana kadar gelen seslerin en kötüsü diyor ki bunu o yaptı. Bana oyun oynarken ortalığı yıktı... Bildiği, öğrendiği ne kadar şey varsa herşeyi anlattı. Eğer o tanıdığım gibi biriyse sadece kardeşimi ifşa etmemiştir. Ne olursa olsun, ne ifşa olursa olsun bu ifşa olmamalı."
Ağlıyordum artık. İhtimaller kalbimi çürütüyordu.
" tuana..." derin nefes aldım.
" çağan yok... gitmiş. Nereye gitmiş bilmiyoruz tek bildiğimiz-."  Duymak istemiyorum.
" Mete umrumda değil! Tamam mı o umrumda değil. Bak dinle, herkes alıyorsun, kardeşim de dahil herkesi,  ona diyorsun ki  gideceğin yeri biliyormuşsun. Hepiniz kardeşim sizi nereye götürürse oraya gidiyorsunuz. Şuanda  tek güvenli yer orası tamam mı? Lütfen. Biliyorum mecbur değilsiniz ama  onu korumam lazım. Sizi korumam lazım. Ölümünü, ölümüzü izlemek istemiyorum. Eğer beni burda bırakıp gitmek istemediğini söylerse, ona bunun Zehra'nın son isteği olduğunu söyle."

       Ellerim sesim dizlerim, zangır  zangır titriyordu.
" tuana istemiyor. Zehra yalvarıyor de lütfen. Herkesi alın ve oraya gidin."
Tuttuğum ağlamalarımı daha fazla tutamadım.
" tuana ağlama, nasıl istiyorsan öyle yapacağız duydun mu? Yapacağız. Sen korkma ve sakin ol."
Derin nefes aldım.
" tamam... ayrıca şu mektubu yarın yada bugün yollayacağım size." Dedim.
" tamam bekliyoruz. Yağızla da konuşacağım tamam mı sen ağlama lütfen. Bu arada sen orda iyisin dimi?"
Gülümsedim.
" iyiyim Mete, güvende olduğunuzu bilirsem daha iyi olurum. Teşekkür ederim."
"Seni seviyorum. Dikkat et kendine ve korkma, buralar sen gelene kadar bende."
Güldüm
" bende seni seviyorum. Dikkat edin birbirinize."
Telefonu yerine yerleştirdim. Duvar dibine çöktüm. Dizlerimi kendime çektim. Karanlık soğuk bir ıslah evi koridorunda acıdan ölmek istiyordum.
" senin yüzünden!!"
Herşey onun suçuydu. Oynadı benimle..
" asla affetmeyeceğim seni!! Öleceğini bilsem kalkıp bir bardak su vermem artık sana!!" Koridorda seslerim yankılanıyordu. Bağırışlarım haykırışlarım boş koridor duvarlarına çarpıyordu.
" kendimi geçtim ama kardeşimin hayatını alt üst etmenin bedelini yeri ve zamanı geldiğinde ödeyeceksin!! Maskeyi ifşa ettin ama içimdeki maskeyi öldürmeyi unuttun. İçimdekileri öldürmek istiyorsan nefesimi kesmeliydin!! Beni toprağın altına koymalıydın!! Yapmadın ama ben sana yapacağım. Diri diri gömeceğim seni!! Sen nefesin kesildiğinde anlayacaksın herşeyi!!"

        Kafamı dizlerimin arasından hafif kaldırıp alttan karşı duvara baktım.
" diri diri gömeceğim seni! Ben her şeyi kötülere yaparım ve vicdanım asla sızlamaz, sen gerçek kötüsün! Sana yaparken de vicdanım sızlamayacak!!"
Öfkem beni canavara çeviriyordu. Dişlerimi sıkıyordum.
" bir gün ödeşeceğiz!!"
Ödeştiğimiz gün senin öldüğün gün olacak ve ben o güne kadar durmayacağım.