Hacker

Sonun başlangıcı

Ada olmak beni boğuyordu ilk günden beri, aynaya baktığımda yabancı yüz görmeye aylar geçmesine rağmen alışamamıştım. Çağanın kim olduğumu farketmesi hiç iyi olmamıştı. Benim yine en başa dönmeme adaya yabancı olmama sebep oldu. Yüzümü değiştirmek, geride bıraktıklarıma ihanet gibi hissediyorum ve çağanın dünkü surat ifadesi de bunu doğruluyor. Ona söylemememiz kötü hissettirmiş olmalıydı. Bunu anlayabilirdim. Evet bana yaşattı ve onu asla affetmeyeceğim ama bende ailesine yaşatmıştım.... Adalet terazisi işte, bana yaşattı ama kendi de yaşadı. Hem maskenin yaptıklarının hemde tuananın ölmesinin ona neler yaşattığını hiç bir zaman bilmedim çünkü kaldıramayacağımı biliyorum.

Bişeyleri bilmeden bir insandan nefret etmek hep en kolayıdır. Bende çağanın yaşadıklarını bilmeden ondan nefret edebilirim ama eğer öğrenirsem, ona Sımsıkı sarılmak isterim. Kendimi tutabileceğimden emin değilim.....
"Senin neyin var?" Kuzeye döndüm.
" çağan kim olduğumu anlamış." Diyip kahvaltı yapmaya devam ettim. Ağzıma domates attım.
" nasıl anlamış?!" Dedi kuzey şaşkınlıkla.
Elimdeki doğum lekesini gösterdim.
" beni terkettiği gece bu doğum lekesini görmüş, kafede elimi kestiğim günde görmüş. Anlamış." Kuzey şaşkınlıkla bakmaya devam ediyordu.
" tuana ölmüş çok üzüldüm ama öldüğünü kabullen tarzı bişeyler dedim ama inanmadığını biliyorum."
Ayağa kalktım.
" neyse ya hadi kafeye gidelim. Benim kafa dağıtmam lazım."
Bugün pazardı ama dünkü olanlardan sonra fotoğraf çekmek yerine kafede kalmayı tercih ederim.

       
        " ada!!" Telaşlı sesle kafamı kapıya çevirdim.
Mete gelmişti. Elimdeki tepsiyi masanın üstüne bıraktım. Mete'yle birbirimize yaklaştık.
" Mete ne oluyor?"
" çağan dünden beri ortada yokmuş. Gece eve gitmemiş. Belki buradadır diye geldim."
Kaşlarım çatıldı.
" yok Mete, buraya hiç gelmedi. Bende en son dün gördüm." Aklıma dank eden şeyle şaşkınlıkla Mete'ye baktım.
" dün gördüm. Mete çağan kim olduğumu anlamıştı!!" Dedim telaşla.
" anlamış, ada olmadığımı anlamıştı."
Bişey olmuş olabilir miydi?
Mete şaşkınlığını gizleyemiyordu. Korkusu da benim gibi artmıştı. 
" nasıl anlamış?!" Dedi.
" doğum lekem... doğum lekemden..."
Hemen telefonu elime aldım. Orhan abiyi aradım.
" alo Orhan abi, hemen kafeye gelin. Konuşacaklarımız var. Mete burda diğerlerini al gel"

     Telefonu kapattım. Geçip bir yere oturduk.
20 dakika sonra diğerleri de geldi.
" çağan kayıp niye bizi buraya çağırdın?" Yağıza baktım.
" konuşacaklarımız var." Sandalyeleri gösterdim
" otursanıza"
Herkes geçip oturduğunda olanları anlattım. Bi kaç dakika sessizlik oldu.
" peki sen ne hissediyorsun?" Dedi Leya.
" onu asla affetmem ama anlıyorum. Anlamak istemiyorum ama anlıyorum işte. Öfkeli olduğunu biliyorum. Öğrenirse öfkeleneceğini hepimiz biliyorduk. Maske yüzünden, tuananın ölümü yüzünden yaşadıklarını bilmiyorum hiç sormadım. Çünkü eğer öğrenirsem, kendi yaralarımı unutur, onun yaraları için gidip sıkı sıkı sarılırım. Bunu istemiyorum. Yaşananlar yaşandı. Ölenler öldü. Bazı şeyler bitti. Sıfırı tüketti bizim aşkımız."
Dolan gözlerimi saklamadım herkesin yüzüne baktım.

" öğrendiklerinin ağırlığını tek bir yerde kaldırabileceğini düşünür. Öğrendiklerini yalanlayabileceği tek bir yer var." Dedim.
Gözyaşlarımı sildim.
" tuananın mezarı..." dedi Ülkü. Kafa salladım. Ülküye baktım.
" o mezar taşında tuana yazması, onu öğrendiklerinin yalan olduğunu gösterir. Daha doğrusu o buna sığınıyor. Tuana burda işte öldü, mezarı burda diyerek gerçeklerden, ondan sakladıklarımızdan kaçabileceğini sanıyor..."
Çaresizce oturuyorduk işte. Çağanın öfkesini hepimiz biliyorduk.
Masanın üstünde olan Esatın telefonu çalınca dikkatimiz dağıldı. Esat ekrana baktı.
" Çağanın annesi arıyor."
Hemen sandalyede doğruldum. Esat telefonu açtı.
" efendim?"
Hepimiz esata dikkat kesildik.
" tamam, tamam hemen geliyoruz biz!"
Esat bir anda ayağa fırladı.
" çağan evi aramış. Annesini, babasını,bizi bir konuma çağırmış. annesi şimdi konumu atacak"
Hemen ayağa kalktım.
" hadi çabuk kafeyi kapatıp gidelim."