Judas (Shotgun S2){Z.M}

there is hope (part 4)

صدای قدم های کفش های سیاه رنگ براق پاشنه بلند دختر توی راهروی طویل موزه لوور پاریس طنین انداز بود.قدم هاش هر ثانیه تندتر میشد و کت بلند پشمیش رو روی بدنش مرتب میکرد.مردم با تعجب سمت صدا میچرخیدن تا عامل برهم شکستن سکوت موزه رو بشناسن.
دخترک با رسیدن به نیمکت سلطنتی وسط راهرو،ایستاد و آهی کشید‌و گفت:
پدرجون!واقعا فکر نمیکنی الان زمان مناسبی نیست؟

مرد که روی نیمکت نشسته بود و با عشق خالص به نقاشی های معروف قدیمی نگاه میکرد،صبورانه لبخندی زد و بعد از مکث گفت:

عجله نکن

دختر آهی کشید و کیف دستیش رو از روی شونش برداشت و کنار پدرش جا خوش کرد و به نقاشی رو به روی پدرش چشم دوخت.

دوکودک و سرتاسر گل روی بوم نقاشی،تنها جلوه ای از قدرت هنر و زیبایی بود.دختر با صدایی کلافه زمزمه کرد:

من رو از کودکی به اینجا میاوردی،طوری که دیگه این نقاشی هارو از حفظم

مرد میانسال خندید و بلاخره نگاهش رو از بوم نقاشی گرفت و خطاب به دخترش گفت:

فکر میکنی بزرگ شدی؟روز به روز کودک تر میشی!

دختر با غر و گونه های سرخ از شرم بازوی پدرش رو گرفت و بدنش رو به شونه پدرش نزدیک تر کرد و گفت:

پدر!من دیگه ۲۷سالمه!

مرد با لبخند نگاهش رو از روی دخترش برداشت و راهروی زیبای تاریخی موزه لوور چشم دوخت،تک تک دیوار ها و زیبایی های این ساختمون،حکایت تاریخ رو زمزمه میکردن.چنان درگیر کارش شده بود که دیگه کمتر از زمان های دیگه به این موزه باشکوه سر میزد.عشق و علاقه ای که به این موزه داشت رو کمتر کسی میتونست توصیف کنه اما با اینحال باید آرامشش رو با سوالش خدشه دار میکرد:

خبری از اون پسر نشد؟

دختر کیفش رو میان دستش فشرد و لب گزید:

نه پدر

مرد،سرش رو تکون داد و ادامه داد:

شاید داره صبر من رو میسنجه

دختر برای مخالفت گفت:

اون از شما میترسه،فکر نکنم غیبتش به این دلیل باشه!

مرد چشم به زمین دوخت و گفت:

سوفیا عزیزم

و بعد دست های ظریف دخترش رو بین دستش گرفت و ادامه داد:

برایت رو اعزام کن

سوفیا موهای لخت سیاه رنگش رو از جلوی چشمان سبز رنگش کنار زد و گفت:

چشم پدر اما شما باید استراحت کنین از وقتی مادر فوت شده...

مرد دست دخترش رو رها کرد و دوباره به زمین زل زد: