Darcy, The Breaker of Chains: (obsessive-compulsive. psychotic-thriller.)

PHASE 18

The interior style more romantic than Spanish-style design. It is very warm, welcoming, and utterly stylish—iyon ang nadidipena ko sa loob ng mansion niya kanina—na ngayon ay nadidipena ko rin ang kalumaan lalo sa labas habang kanina ko pa ito tinitingala. Tanaw na tanaw iyon habang kami ay nakaupo sa buhanginan, katapat ang malinaw at malawak na karagatan.

His house is generally features stucco walls, a red terracotta roof and very decorative wrought iron elements, and tiled designs.

My breath was caught in my throat when I saw how magnificent the ocean is because of its magnificent curves. Huge waves are breaking into the ocean, and the beach is deserted, with only a distant palm tree appreciating its beauty.

The golden-pink sunset hues of autumn right into my eyes. And at the same time, as I'm barefoot, I feel the softness of the white sand on my skin. Napapikit ako sa mabining hanging pumapaypay sa aking mukha, langhap ang maalat na maaliwas na hangin sa panghapong-tapat habang umaalingaw-ngaw ang pagsusumiyasap ng mga ibon.

"Half century before the mansion was even built."

"Ha?"

Bumagsak ang tingin ko sa mga mata niya. Nabungaran kong kanina pa pala siya nakadantay pataligid at nakatitig sa'kin.

"That was my family's home." tukoy niya sa mansion na kanina ko pa tinitingnan—na napansin niya.

Sa taas na iyon at nasa limang palapag, napaisip ako kung ilan kaya ang kwarto sa loob at sinu-sino ang mga natutulog dito? Batid kong marami siyang kamag-anak. Marami silang miyembro sa kanilang pamilya. Pero nasaan kaya pamilya niya? Ilan din kaya ang mga kapatid niya? Siguro marami din siyang pinsan. At mukhang... laki talaga siya sa yaman.

Dahil walang normal na buhay ang may ganitong klaseng tirahan.

"Your mansion is so incredible. Kailan pa 'yan itinayo?" hindi ko naiwasang mapuna at itanong sa manghang nararamdaman.

"1865."

Hindi ko naitago ang singhap at gulat. Nagparte ang aking labing nilingon siya.

"I-It's too old, huh?"

The edge of his thin lips, with a slightly larger attractive lower lip, lifted.

"But gold, isn't it?" as he raised his brow.

"Grabe! Seryoso?" wala sa sariling napailing ako. "Hindi ko akalain na... ganyan na katanda ang mansyon niyo. Akala ko naman sinadyang ganyan ang yari para magmukhang luma."

Hindi maiwasang mamangha. At dahil naging malalim ang isip ko roon. Bigla na lamang pumasok sa isip ko ang mga napag-aralan ko noon sa history. I remember some historical events in local and even international history for the year of the 1800s.

Ibig sabihin... sa taong 'yon, maraming mga digmaang nangyari sa ibang bansa, at ang mga ilang Pilipino nung mga panahong 'yan, sa pagkakatanda ko, ay patuloy pa rin nilang ipinaglalaban ang kanilang kalayaan. At sa taon ding 'yon ay may tinatawag na the Old Bilibid Prison, which is the first national penitentiary in the country, was established in Manila under a Spanish royal decree.

Alibata pa kung tawagin ang aming pangunahing ginagamit na letra, and that time, Filipinos were derogatorily called "Indios" by the Spaniards.

At mukhang abot pa ng mansion na ito noong Presidente pa rin ng Estados Unidos na si Abraham Lincoln sa panahong 1865, kaso yun na rin ang naging huli niyang taon sa pamamahala dahil namatay lang rin siya nung April 15 at naglingkod lamang ito bilang presidente sa loob ng apat na taon pamula 1861. At sa 1865 na 'yon, doon na nasundan ang sunod na naging Presidente ng US na si Andrew Johnson. And—oh my, God! Limang taon pa lang din nito noon si Jose Rizal!