Beginning of the end | Nishimura Riki

10

İyi okumalar<3 ❤️

∆∆∆∆∆∆∆

Sessiz olmaya…

Riki sayesinde dışarıdaki sesleri az duyuyordu ama ne kadar az duysa da annesinin hiddetini iliklerine kadar hissedebiliyordu. Annesini bu kadar sinirli görmüştü daha önce ama o zamanlar bunun gibi kritik zaman ve mekânda değildi.

Dolabın kapağı nasıl kapalı duruyor bilmiyordu. Belki Riki ayağıyla tutuyordur? Sanki Riki onun aklını okumuş gibi bir elini Soo-rim'in kulağından çekip dolabın iç çıkıntılarından birinden tutup çekti. Kapının üst kısmının biraz sıkışma sesi gelince ikiside anladı ki dolabın kapağı iyice kapanmıştı.

Soo-rim boşta kalan eliyle gözünden inen damlanın yolunu kesti, kendini sıktığı için ağlaması daha kolay hale geliyordu.

Titrek bir nefes verip ellerini Riki'nin kulaklarını kapatan ellerine götürdü.
Kulaklarını kapayan elleri yavaşça indirirken Riki'nin endişeli bakışlarını farketmedi. Duymak istediğine emin misin?

Karanlık dolapta, Riki sırtını arkadaki soğuk duvara vermiş, iki ayağını hafifçe kendine çekmişti. Dolap yukarı doğru uzun olduğu için pek de kambur durmamış oluyordu. Soo-rim'se Riki'nin yanına küçücük kıvrılmış, sırtını Riki'nin koluna dayamış, bacaklarını çimdikleyerek sessiz olmaya çalışıyordu.

Birden odanın kapısı sertçe açıldı ve kapının kolu duvara çarptı. Duvarda küçük bi göçük yaptığı kesindi.

Soo-rim dizlerini birbirine daha da bastırıp gözlerini kapattı. İşte asıl kavga şimdi başlayacaktı. Gözlerini geri açınca elleri arasına giren bir el hissetti. Riki bir elini kızınkiyle birleştirirken, dışarıdaki sesleri dinledi dikkatlice

"YOON ANLAMIYORSUN! ÜSTÜNDEN BUNCA YIL GEÇMİŞ SEN NEYİN TANTANASINI YAPIYORSUN YA?!"

Chae Teyze'nin bağırmasıyla Soo-rim onu ilk kez bu kadar sinirli duymuş oldu. Ardından Min girdi araya,

"SEN TAVIR YAPTIN NE YAPARSAN YAP MİN DİYE BENDE YAPTIM! BENİM DE ÇOCUKLARIM VAR! ORAYI BEN İLERİDE ONLAR İÇİN YAPIYORUM, SEN?! SEN YILLARDIR KENDİ PAYINA GİTMEDİN BİLE, GİDİP NE VAR NE YOK BİLMİYORSUN BİLE!!"

Küçük olmasını boş verin, ortada saygı maygı yoktu.

"Abla, bağırmasanız mı acaba...?"

Arada Da-min Yengenin kısık sesi kaynayıp gitmişti. Onu kim duyar? Kardeşler daha kendilerini zor dinliyorlardı.

Da-min, hala çocukların evde bir yerlerde olduklarını biliyorlardı. Çıksalardı zaten Soo-rim ona haber verirdi ya da duyardı zaten.

Da-min odaya göz gezdirdi, nereye saklanmış olabilirler?  Saklanmaları iyi olmuştu çünkü kardeşlerden biri onları görürse hiç de iyi olmazdı. Diğer odalarda olmalarını umarak kardeşleri izlemeye devam etti arkadan.

"BENİM ALDIĞIM KENARDA HİÇ BİR ŞEY EN BAŞINDAN BERİ YOKTU! EVLENDİĞİMDEN BERİ HEP Jİ-HO'NUN YERLERİYLE GEÇİNDİM BEN! HEP ONUN TARAFI VARDI, BİRİNİZ BİLE DEMEDİNİZ SENİN YERİN UZAK KOCANIN YERLERİYLE UĞRAŞIYORSUN AL BURASI SANA KOLAYLIK OLSUN DİYE!"

Evlendiğinden beri hep eşinin payına düşen bahçe arsalarla geçinmişti Yoon, doğru. Ama kendine düşen bu arsada hiçbir şeyin olmadığı doğru değildi.

"YOON KURA ATMA FİKRİ SENİNDİ!
EĞER KURA İSTİYORSAN EN GÜZEL YERİN DE EN KÖTÜ YERİN DE ÇIKMA İHTİMALİNİ GÖZDEN GEÇİRMEN LAZIM BU KADAR DA APTAL OLMA!"