Beginning of the end | Nishimura Riki

12

İyi okumalar<3 ❤️

∆∆∆∆∆∆∆

Dudaklarına kapanan parmaklarla konuşmayı kesmek zorunda kaldı Soo-rim. Nefes alış verişi derinleşirken, sanki bir ses duyuyormuş da nereden geldiğini anlamaya çalışıyormuş gibi kapıya bakan Jungwon'ın çatık kaşları altındaki gözlerine baktı.

Jungwon'ın avuç içi ağzına kapanmıştı birden ve etraftaki tüm ses kesilmişti. Jungwon kıza susmasını istediğini iyice anlattığını düşünüp elini indirdi. Tekrar kızla ellerini birleştirip kapıyı işaret etti gözleriyle.

"Annen seni arıyordu, yanlış duymadıysam. Geçiştirebilir misin? Ya da benim en kısa zamanda gitmem daha iyi olur."

Düşen birkaç damlanın bıraktığı ıslaklığı hızlıca silip annesinin odaya girmemesi için dua etti Soo-rim. Jungwon'ın elini bırakıp kapının yanına gitti. Açılmaması için dibine ayağını yerleştirip yüzüne eliyle rüzgar yaptı bir süre.

"Soo-ah!"

Annesini duyar duymaz eli ayağına dolaşmıştı sanki. Jungwon'ı görürse her şey biterdi, her şey. Jungwon'ı saklamayı düşündü ilk başta. Ama buna pek de zamanı ve imkanı olmadığı anlayınca vazgeçti.

"Sen beni burda bekle tamam mı? Çabuk dönmeye çalışacağım ve eğer bir ses duyarsan, en kötü kapının arkasına geç."

Jungwon'ın cevap vermesini beklemeden odadan çıkıp gitti.

Annesinden kritik bi şeyler beklemişti ama sadece Eun-ho'yu göndermesini istemişti.
Annesinin yüzüne bakmamaya çalışarak kuzeniyle birlikte kapıya ilerledi. Çünkü annesi yüzünü görseydi kesinlikle bir şeyler olduğu anlardı.

"Soo-ah dikkat et, teyzem gerçekten iyi değil." Soo-rim'in annesinden bahsediyordu.

Ayakkabılarını giyerken Soo-rim'e hitaben konuşmuştu Eun-ho. Soo-rim bunu zaten biliyordu,

"Evet, son zamanlarda olduğundan daha da beter oldu."

Jungwon'ın yanına gitmesi gerekmeseydi annesiyle ne konuştuğunu sorardı ama şuan aklına bile gelmemişti.

"Baban ne zaman geliyor?"

"Bilmem, yarın veya öbürsü gün, neden ki?"

"Annem, babanı görürse birde onunla konuşmaya yelteniyor da."

"Teyzeme söyle, babamla konuşursa hiçbir yere varamazlar. Annemle belki bir yere gelirler ama babamla olmaz o iş. Umrunda bile olmaz."

"Aynen seninki gibi dedim ama dinlemedi beni. Hadi ben kaçar, hoşçakal!"

Eun-ho gider gitmez kapıyı kapatıp mutfaktaki tezgaha dayanmış annesinin yanına gitti. "Ne dedi?"

"Ne diyecek, anası göndermiş belli ki."

Bakışlarını kızına çevirdi, "Sen ne yapıyordun hiç sesin çıkmadı."

Yalan söylemekte ustalaşmış birisi olarak hiç de zorlanmadan geçiştirebilirdi bunu. Bir tek Riki'de bu yalanlar ise yaramazdı ya neyse.