Parmaklarım teninin üzerinde dolaştı.
Sonra teni küllere dönüştü.
Uçuşan küllerine baktım.
Gelmişti, yakmıştı, yıkmıştı ve geçmişti.
Kül olmaya mahkum olanlar ve küllerinden doğanlar için.
Lütfen bölüm öncesinde oy vermeyi unutmayın, düşüncelerinizde benim için çok önemli yorum yaparsanız sevinirim.
İyi okumalar çiçeklerim 🌺
İnstagram->carmenella.13
Bölüm Şarkıları 🌺 Nova Norda- Beteri Yok Uslanmaktan 🌺 LP- One Last Time
19 Yıl Sonra
Sarsak adımlarım yüzünden sürekli düşmenin eşiğine geliyordum. Olduğum yerde durup baş dönmemin geçmesini bekledim. Bir yandan da telefonum çalıyordu, çalmasa da bir sürü mesaj bildirimi alıyordum.
Hepsinden nefret ediyordum, hepsinden kurtulmak istiyordum. Keşke hafızamı kaybetsem. Evimi gördüğümde ışıkların hepsinin kapalı olduğunu görüp, derin bir nefes verdim.
Evden gizlice çıkmıştım. Aslında babama anlatsam beni arabasıyla oraya kadar götürür hatta benimle gelir o Alp hıyarına dersini verirdi. Ne yazık ki o an beynim durmuştu.
Aldatılmıştım. Gerçekten şaka gibiydi ama Alp beni yakın arkadaşım sandığım biriyle aldatmıştı. İkisini de bir daha asla görmek istemiyordum. Hatta bunu bilip benden saklayanlarda vardı. Güvenebileceğim kimse kalmamıştı.
Aptallar öğrenince ağlayıp zırlamamı beklemişlerdi. Cidden Alp'i o kadar sevdiğimi mi sanıyorlardı? Ya da beni aldatan bir gereksiz için ağlayacağımı?
Ben Açelya Olcay'dım. Kimse için gözyaşı dökmezdim. Kimseyi gözyaşı dökecek kadar sevmezdim. Benim göğüs kafesime girmek kolay değildi.
Sadece onlara bir ders vermiştim. Hak ettiklerini bulmuşlardı ve hayatımdan çıkmışlardı.
Evin önüne kadar geldiğimde, iki katlı kutu gibi olan evimize baktım. Küçük bir arka bahçesi bile vardı. Bu evi seviyordum. Mutfağa açılan arka kapıdan içeriye girecektim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Evlerini bu şekilde düşünebilirsiniz)
Ses çıkarmadan bahçede yürümeye başladım. Arka kapıdan çıkmıştım ve arka kapıdan girecektim. Sakin olsam yeterdi. Işıklarda yanmadığına göre babam hala uyuyordu.
"Hadi ama..." tekrar denediğimde bir mucize gerçekleşmeyeceğini biliyordum. Belki de babam kalkıp, kapının açık olduğunu görmüş ve kilitlemişti. Kafamı cam kapıya yaslayıp ofladım. Tam o anda mutfağın ışıkları yandı. Birden panikle ayağa kalkıp koşmaya başladım.
"Açelya Olcay!" Babamın sesini duymamla ayağım taşa takıldı ve yere kapaklandım. Harika. Acaba kafamı deve kuşu gibi gömebilir miydim?
