Kül Değirmeni

24. Perde

Bölüm Şarkıları
🌺Nil Burak- Yalnızım Ben
🌺Göksel- Sen Orda Yoksun

Karşımda ki adama baktım. Gözlerimiz tamamen aynı renkti, gri. Açık kahverengi saçları alnına dökülüyordu. Yüz şeklimiz de benziyordu, çenesi benim gibi çıkıktı. Burun şeklimiz neredeyse aynıydı tek fark, yan döndüğünde kemikli olmasıydı. Dudakları şekilli ama inceydi.
Uzun boylu bir adamdı.
Yine de onu ilk gördüğüm güne göre zayıflamış olduğunu fark etmiştim. Göz altları çökmüştü ve ağrısı varmış gibi gözüküyordu.

"İtiraf etmeliyim ki beni aramanı beklemiyordum." Sesi, yabancıydı. Kokusu, yabancıydı. O benim öz babamdı ama yabancıydı.

Onu, Verka'nın evine yakın bir kafeye çağırmıştım. Verka beni dışarda, arabanın içinde bekliyordu. Kafenin içinde beklemek istemişti ama bu teklifini reddetmiştim.

"Kaçmanın, yanlış olduğuna karar verdim. Bu yüzleşmeyi ne kadar geciktirirsem, o kadar kötü oluyordum." Başını sallayarak beni onayladı.

"Yani, duyacaklarına hazırsın." Bu cümlesi gerilmeme sebep olmuştu. Masanın altında ellerimle oynamaya başladım.

"Hazır mıyım? Bilmiyorum. Tek bildiğim, bir şeylere geç kalmak istemiyorum." Sırıttı.

"Haklısın. Hep annene benzeyeceğini düşünmüştüm ama sen bana benzemişsin." Kaşlarımı çattım.

"Sana dış görünüş olarak benzemiş olabilirim ama asla yeni doğan bebeğimi başka birine bırakıp gitmezdim." Yüzünde ki rahat ifade bozulmamıştı.

"Asmin'i kaybetmiştim ve seni suçladım. Sana babalık yapabilecek durumda değildim." Seni suçladım, sadece iki kelime ama kalbimin kırılmasına yetmişti.
"Tabi ki tek sebep bu değil."

"Ne olabilir ki? Peki, annem için beni suçladın ve o an doğru bu gibi geldi. Sonrasında hiç mi merak etmedin? Hiç mi dönmek istemedin?" Aklımda bunları sormak yoktu. Bir anda ağzımdan çıkmışlardı.

"Döndüm ama sen benim kızım olamayacak kadar Demir'in kızı olmuştun." İşte bu cümle şaşırmama sebep olmuştu.

"Döndün mü? Ne zaman?"

"Sanırım altı yaşındaydın. Evin önüne kadar geldim sonra sizi gördüm birlikte bahçeye çiçekler ekiyordunuz. Mutluydun. Demir sana öz kızı gibi bakıyordu. Bense seni yanıma alsam bile babalık yapamazdım. Tek istediğim mutlu olmandı, yalanlarla olsa bile."
Histerik bir şekilde güldüm.

"Bu mu yani? Madem mutluluğumu düşünüyordum, şimdi neden geldin?"
Ellerini birleştirdi.

"Önce sana anlatmam gerekenler var. Sonra nedenini söyleyeceğim. Lütfen sözümü kesme, kızım." Bana kızım demesinin kötü hissettirmesi normal miydi?

"Tamam, kesmeyeceğim."

"Annenle üniversitedeyken tanıştık, başta sadece arkadaştık çünkü hayatında Demir vardı. Her zaman bana karşı mesafeli davranıyordu ama ben ona çekiliyordum. Kibarlığı, olgunluğu ve güzelliği beni ona çekiyordu. Birde annenin yakın arkadaşı Sıla vardı. Üçümüzde zamanla yakın arkadaş olmuştuk sonunda annen bizi Demir'le tanıştırmıştı. Başta her şey iyiydi. Sonra bir şey oldu, benim için iyi ama Asmin'i yıkan bir şey. Demir, Asmin'i aldattı."

"Ne?" Buna inanmıyordum, evet onun kızı değildim ama annemi nasıl sevdiğini görmüştüm. Onun için çektiği acı hala tazeydi.