REAL LOVE {M_Preg} {Complete} Taekook Fanfiction

ep 13

မနက်မိုးလင်းလင်းချင်းမှာပင် မြင်ရသော ထိုလူသား၏မျက်နှာက အေးချမ်းမှုအတိပေး၏။ ထိုအချက်တွေကို အရင်က သူမြင်အောင်မကြည့်တတ်ခဲ့ပေ။ မုန်းသည်ဆိုသောအချက်တစ်ခုတည်းနဲ့သာ သူ့ကိုအမြဲအပြစ်တင်ခဲ့၏။ ရင်ခွင်ထဲ၌မှေးစက်နေသော ထိုလူသား၏မျက်တောင်စိပ်စိပ်တွေအား လက်ညှိုးဖြင့်ခပ်ဖွဖွတို့ထိရင်း သူ့ပါးအားနစ်၀င်သွားသည်အထိနမ်းလိုက်မိသည်။

"အင့်"

သူ့ပါးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းလိုက်၍ထင်သည် ခန္ဓာကိုယ်လေးတွန့်ကာညည်းရင်း တစ်ဖက်သို့လှည့်သွားလေ၏။

"ထယ်"

ဒီနာမ်စားလေး ဟိုးအရင်ကတည်းကခေါ်ချင်ခဲ့တာဆိုသော်လည်း ယခုမှလက်တွေ့ခေါ်ဖြစ်၏။ မုန်းသည်ဆိုသောစိတ်ကြောင့် ထယ်ယောင်းနဲ့ပတ်သတ်သမျှအရာတိုင်းကို သူလျစ်လျူရှူခဲ့၏။ အခုတော့ မဟုတ်တော့ပေ။ အရင်ကထက်ပိုပြီး ထိုလူသားအား သူပိုချစ်ပေးရဦးမည်။ ပိုဂရုစိုက်ပေးရဦးမည်။အဆုံးမရှိသောမြတ်နိုးခြင်းတို့ဖြင့် ကြင်နာယုစွာထွေးပွေ့ပေးရဦးမည်။

"ထယ် "

"ဂျွန် နိုးနေတာလား"

မျက်လုံးလေးပွတ်ကာ အိပ်မှုန်သုန်မွှားဖြင့် နိုးထလာသော သူ့ပုံစံက အိပ်ယာထကာစ,ကလေးလေးနှင့် အသွင်တူသေး၏။

"အင်း ထယ် မောင်နဲ့ကုမ္ပဏီကိုလိုက်မလား"

ဂျောင်ကုအမေးကို ထယ်ယောင်းချက်ချင်းပင် ပြန်မ‌ဖြေနိုင်သည်အထိ ကြောင်အနေမိလေသည်။

ဂျွန်က အခုသူ့ကို ထယ်လို့ခေါ်လိုက်တာလား။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်သူ မောင် တဲ့လား။ ဂျွန်ရယ် ဒီလူကိုသေအောင်သတ်နေတာများလား။

"ထယ် မောင်မေးတာဖြေဦးလေကွာ"

"လိုက်ချင်ပါတယ် ဒါပေမယ့် ဂျွန့်ကုမ္ပဏီ၀န်ထမ်းတွေ....."

"ထယ် လိုက်ချင်လားပဲပြော သူတို့ကို ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူး မောင်တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာပဲ"

စကားမဆုံးမှီဖြတ်ပြောလာသော ဂျောင်ကုစကားကြောင့် ထယ်ယောင်းအားတတ်သွားသော်လည်း တစ်ဖန်ပြန်၀င်လာသော အတွေးတွေကြောင့် မျက်နှာလေးညှိုးသွားရလေသည်။