The Ruthless Game

Chapter 2

Chapter 2: Jersey

If I could just magically make myself disappear right now, I'd do it right away! I'm sure he had heard everything I said about him. What a nice way to make a nice impression, Sandy!

"I think Sandy has some questions for you, Dy." Bigla akong napaangat ng tingin sa sinabi ni Inaki.

"Oh yeah?" A pair of brown eyes stared at me.

Bigla tuloy akong napayuko habang namumula ang mukha. "Uhmm..."

Ganito pala ang pakiramdam pag kaharap mo na ang taong matagal mi ng hinahangaan. It feels surreal.

"Raigne, ano yung mga gusto mong itanong kay Dylan?" Untag ni Raigne sa akin.

"N-nakalimutan ko na."

"Kanina Sandy was cheering for you."

My face heats up even more because of what Jill had said. Tama ba naman na ibuking ako? Pasimple ko siyang sinipa sa ilalim ng mesa. She turned to me and mouthed 'aw'.

"Sandy got so mad when that number 14 guy intentionally bumped into you and the referee just ignored that." Pagkukwento ni Inaki. "What were you shouting a while ago, Sandy?"

My gosh. Bakit nila ako ibinubuko? "Lutong macaw." I answered above whisper.

"What does it mean?" Dylan asked.

"Winning through cheating. Ganon."

Sa kauna-unahang pagkakataon ay nakita ko siyang ngumiti ng totoo. Kasi kanina kahit puro tipid na ngiti lang ang nakikita ko sa mukha niya. Masyado pa siyang seryoso.

Nawala tuloy yung pagka-suplado ng dating niya ngayong nakangiti siya. Ang gwapo talaga niya. Kung hindi ko siya kilala bilang isang sikat na basketball player, iisipin ko na isa siyang artista o modelo. Ang tangos pa man din ng ilong niya. At ang mga labi niya... naman!

Sandy, ano ka ba? Nahahawa ka na ba sa pagiging perv ni Jill? Play it cool, Sandy. Tama na ang mga kahihiyan na dinanas mo ngayon sa harap niya.

I found myself comfortably sharing my opinion and thoughts with Dylan about their game earlier. Nawala bigla ang pagkailang ko sa kanya. Lalo na at madalas ay napapangiti ko siya sa mga sinasabi ko.

"I was totally pissed with that number 14! Ang daya niya! At yung referee? Grabe! Obvious na kumakampi siya!"

"Those kind of things are inevitable, part of the game."

"I know. Pero nakakainis pa rin. Kayo ba hindi naiinis?"

"We do. Actually, Mike almost lost it during the game." He put his arms on the table and leaned forward.

"Akala ko nga uupakan na niya yung number 14 eh! Sayang, inawat niyo siya."

Nagkatunog ang ngiti niya. "There would be consequences for Mike if we didn't stop him." I pursed my lips. "Besides, it was not worth it."

Hindi ko na namalayan ang oras dahil sa dami ng napag-usapan namin ni Dylan. Hindi naman pala siya suplado. Sadyang hindi lang siya palakibo.

Though, when he speaks, he's the kind the makes you want to stop whatever you're doing to listen to him. He knows when to stress out his points. Wala rin siyang kaere-ere. Para lang siyang ordinaryong tao kung kumilos. Parang di siya aware kung gaano siya kasikat.