Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 6

Dorian

'Dus, wat was het dat je me gisteren niet wilde vertellen?' vroeg Dorian de volgende nacht, toen zijn vriend de donkere kamer binnenkwam met het ontbijt.

Terwijl nurai uit nachten bestond met de Maan aan de hemel, waren er tijdens munari dagen met de Zon. Ondertussen was al meer dan de helft van de nurai voorbij, waardoor de Maan richting de horizon gleed en niet langer in het midden aan de hemel stond. Dorian had genoeg van de kou en duisternis en verlangde naar warmte en licht, naar de strelingen van de Zon op zijn huid. Gelukkig schonk Caydens bed hem nog iets van warmte.

Na het feest waren ze naar Caydens kamer gegaan en direct gaan slapen. Dorian was uitgeput geweest, zo erg dat hij besloot een andere keer de liefde met Cayden te bedrijven. Dorian was veel langer op het feest gebleven dan hij van plan was geweest. Op de een of andere manier was het Cayden gelukt om Dorian op een koninklijk feest te amuseren. Door de vermoeidheid had Dorian het echter niet meer gehad over wat Cayden van de prins had gehoord. Wel had het steeds in zijn hoofd gezeten, want wat het ook was, het was blijkbaar zo zorgelijk dat Cayden het niet meteen aan Dorian wilde vertellen.

Terwijl Cayden naast hem onder de zijdezachte dekens ging liggen, zakte het matras een stukje door en voelde Dorian Caydens gespierde been tegen die van hem strijken. 'We kunnen dat na het eten bespreken.' Hij legde het dienblad met eten op het dekbed neer, bovenop hun schoten.

'Als je het nu niet vertelt, ga ik uit van het ergste.'

Cayden pakte Dorians hand beet en kneep er teder in. 'Wil je echt vechten?' vroeg Cayden zachtjes. 'Of toch nog je laatste kans pakken en met je vader vluchten?'

'Nirvelli wordt dus gezuiverd,' prevelde Dorian, zijn angst uitsprekend. Cayden beaamde dat met een knikje. Niet voor niets waren er al mensen gevlucht. De kans dat er een zuivering zou plaatsvinden was groot met de komst van de prinsen, en ergens had Dorian het aan zien komen, ook al wilde hij zo graag geloven dat het nooit zo uit de hand kon lopen.

'Ik wist niet dat de situatie zó ernstig was. Lorena en F-' Ondanks Caydens liefde voor hen, had hij de neiging om Lorena en Finnian niet als zijn ouders te erkennen, om afstand te creëren, maar hij deed wel zijn best om dat te veranderen. 'Mijn ouders,' corrigeerde Cayden die over zijn bestoppelde kaak wreef, 'volgens mij ook niet, anders waren ze nooit weggegaan. Het is misschien maar beter dat ze met de meiden uit Nirvelli zijn vertrokken. Ik weet niet in hoeverre Navarre de waarheid sprak, maar als ik hem moet geloven is de koningin op weg naar Nirvelli. Sterker nog, ze is al bijna in Nirvelli aangekomen en ze zal waarschijnlijk de zuivering zo snel mogelijk uitvoeren.' Cayden vertelde het slechte nieuws in één ademteug, alsof hij hoopte dat dat de klap zou verzwakken. Zijn blik bleef op Dorian hangen, wachtend op een reactie.

De tijd leek te stoppen. De geschiedenis zou zich herhalen en Dorian zou er weer middenin belanden. Het kon niet anders. Even wist hij niet meer hoe hij moest ademhalen.

'Ik dacht dat ze Nirvelli juist nog even met rust zou laten,' mompelde Dorian. Hij had op zijn minst iets meer tijd verwacht. De aanblik van het eten zorgde dat het maagzuur omhoog kwam. Na één hap zou hij alles eruit kotsen.

'Ik kon het je gisteren wel vertellen, maar ik zag hoe moeilijk je het al had om Navarre te zien en ik wilde je nog één zorgeloze nacht gunnen,' vertelde Cayden. 'Enkele nachten geleden hoorde ik al geruchten over dat de koningin naar de stad kwam. Dat was een van de redenen waarom ik naar het feest wilde. Ik wist dat daar mensen waren die het konden bevestigen. Maar toen wilde Navarre me spreken en ik vrees dat hij de waarheid sprak.'

Pas toen Cayden zijn vingers met die van Dorian verstrengelde, realiseerde Dorian zich dat hij het laken stevig beet had gepakt. 'Het spijt me, Dorian.'