Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 7

Navarre

Navarre was zijn tas voor de korte reis aan het inpakken. De gedachte aan dat hij het kasteel zou verlaten, gaf hem een gevoel van bevrijding. Woede, angst en respect. Dat waren de enige reacties die hij van de mensen hier kreeg en Navarre begon dat ondertussen zat te worden. Hij had het liefst alleen willen reizen, maar hij wist ook dat hij vele vijanden had gemaakt die hem niets liever dan dood zagen, dus had hij Cayden meegevraagd.

Zijn handen hadden al te vaak onder het bloed gezeten en zelfs wanneer die schoon waren, kon Navarre het bloed nog zien kleven. Het hielp niet mee dat een deel van zijn hand rood verkleurd was door een oude brandwond.

Een naar gevoel overmande hem toen zijn blik er kort op viel tijdens het vullen van zijn veldfles. Dat gevoel was zo groot dat hij niet langer dan een seconde naar de aangetaste huid kon kijken, waardoor hij snel zijn blik weer op het stromende water richtte. Zelfs na al die jaren kon hij het niet verdragen. Dat was een deel van de prijs die hij moest betalen voor zijn wandaden. En dan was er nog dat andere deel van de prijs... Eentje waar net zo moeilijk mee te leven was.

Navarre hoorde pas dat zijn broer in zijn vertrekken was toen de deur van de badkamer verder open ging. Elwyn stapte de ruimte binnen en staarde Navarre via de spiegel aan. Zijn blauwe ogen stonden grimmig en staken scherp af tegen zijn zwarte kledij en witte huid. 'Voordat je vertrekt, moet je even naar me luisteren. Dit is belangrijk.'

Navarre zuchtte diep. Elwyn gunde hem of dodelijke blikken of ellendige preken. Die preken waren verreweg het ergst. 'Je hebt mijn volledige aandacht.'

Hij zette de dop van de veldfles erop en draaide zich om om Elwyn direct aan te kunnen kijken. Navarre voelde een steek van jaloezie door zijn lichaam trekken, maar hij onderdrukte die en probeerde een neutrale gelaatsuitdrukking op te zetten.

'Je weet wat er gebeurt als Moeder terug is,' begon Elwyn ernstig. 'Ze zal Nirvelli zuiveren. Er zullen weer onschuldigen sterven en ik denk niet dat het zonnerijk dat zal pikken. De spanningen tussen onze rijken zijn al zo hoog. Lorena heeft al die tijd een oorlog kunnen voorkomen. Ze heeft de vrede kunnen bewaren, maar als Nirvelli eenmaal wordt gezuiverd, zal dat voor niets zijn geweest. Dit kan een oorlog tussen beide rijken betekenen en ook een burgeroorlog is reëel, broeder. Ik ga niet de puinhoop van jou en Moeder opruimen.'

'Een oorlog staat mij ook niet aan, dus voor een keertje denken we hetzelfde,' zei Navarre, die langs zijn broer naar de woonkamer liep om de gevulde veldfles in zijn tas te stoppen. Elwyn liep hem achterna. Hij zou pas stoppen als hij zijn punt had gemaakt.

'Vertel dan maar eens hoe je die gaat voorkomen, want een zuivering gaat daar wel voor zorgen.'

'Een oorlog voorkomen is jouw taak als leider van Nirvelli én kroonprins,' wees Navarre hem erop. 'Bovendien kan ik doen wat ik wil als prins.' Pas nadat hij die woorden had uitgesproken, besefte hij zich dat hij te ver was gegaan.

Een korte, gespannen stilte viel in de kamer. Elwyn ontblootte geïrriteerd zijn tanden toen hij een aantal stappen richting Navarre zette. Er was niets vriendelijks in zijn ogen af te lezen. Elwyn hoefde er totaal geen moeite voor te doen om angstaanjagend over te komen als hij dat wilde. 'Reageer je woede op iemand anders af. Jij weet heel goed dat ik nooit je titels wilde. Ik haat het om leider en kroonprins te zijn en ik heb er al helemaal geen zin in dat jij het mij nog moeilijker maakt.' Navarre geloofde zijn woorden. Elwyn had nooit het leiderschap gewild, het bezorgde hem onrust.

'Ik ben niet boos op je,' zei Navarre op zachtere toon. Hij pakte zijn handschoenen van de ladekast en trok ze aan, zodat zijn brandwond aan het zicht werd onttrokken en Elwyn er niet steeds blikken op kon werpen. Navarre had nooit het hele verhaal aan hem verteld.