Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 17

Vanaf dit hoofdstuk wordt het verhaal waarschijnlijk iets slordiger. Ik weet redelijk wat ik in elk hoofdstuk wil hebben, maar het meeste moet ik nog schrijven, waardoor de hoofdstukken zo goed als eerste versies zijn. Dus als er fouten in staan/dingen die niet helemaal logisch klinken, dan is dit de reden ;)

Navarre

Met een kracht sloeg Cayden zijn zwaard tegen die van Navarre, waardoor Navarre gedwongen werd een aantal stappen achteruit te zetten. Zijn spieren verzuurden. Niet alleen zijn arm trilde en had moeite om het wapen vast te houden, maar ook zijn benen trokken het niet langer meer. Het zweet sijpelde van zijn voorhoofd naar beneden en zijn adem kwam in horten en stoten. Ze waren al urenlang elkaar aan het afmatten. Daarmee hielden ze de kou van buiten op afstand.

Toen Cayden eerder naar hem toe was gekomen met de suggestie om te duelleren - Cayden moest zijn spanning kwijt en had zogenaamd niemand anders waarmee hij kon vechten - had Navarre toegezegd om twee redenen. Ten eerste, Navarre was toch al van plan geweest om deze nacht te trainen en ten tweede, hij hoopte dat Caydens beledigingen minder frequent zouden worden nu zijn neef al zijn frustraties in het duel kon uiten. Dat laatste kwam helaas niet uit.

Navarre had zich net gestabiliseerd toen er alweer een aanval volgde. Omdat Navarre te veel bezig was om de dodelijke klap te ontwijken, zag Cayden ruimte om hem onderuit te halen. Voordat Navarre het wist belandde hij op het gras, voor de zoveelste keer. Een groot nadeel aan het duelleren met Cayden was dat Navarre keer op keer verloor. Het frustreerde hem dat hij niet van Cayden kon winnen, in ieder geval niet als het ging om zwaardvechten.

'Je bent lui geworden,' merkte Cayden op. 'Heb je de afgelopen jaren zelfs wel geoefend?' Hij stak zijn hand uit om Navarre overeind te helpen.

Navarre negeerde de hand en duwde zich van de grond af. Met opeengeklemde kaken zei hij: 'Ik heb geoefend, ja.'

'Ik kan je in de groep met beginners plaatsen,' zei Cayden bedachtzaam. Navarre kon er niet om lachen en gunde hem enkel een dodelijke blik.

Ondanks dat Navarre niet de beste was, vond hij zich zeker niet slecht vechten. Nadat hij zes jaar geleden zijn linkerhand had verbrand, had hij met rechts moeten leren vechten. Het had even geduurd voordat hij de bewegingen onder de knie had, maar het voelde nog steeds niet natuurlijk aan.

Cayden ging weer in een aanvallende houding staan en gebaarde dat Navarre hetzelfde moest doen. 'Bescherm je linkerkant. Die vergeet je soms. En je hebt hopelijk meer kracht in je dan je nu hebt laten zien, dus laat dat ook zien. Met die zwakke slagen bereik je niks. Of je moet het leuk vinden om steeds de grond te kussen. Dat kan ook. Ieder zijn eigen interesses, denk ik.'

Dit soort opmerkingen waren de laatste tijd frequenter geworden. Navarre wist waardoor dat kwam. Er zat Cayden iets dwars. Anders zou hij ook nooit zo gewillig zijn om zijn tijd te spenderen met Navarre.

Navarre kon best tegen Caydens opmerkingen, maar dat in combinatie met steeds verliezen, begon hem te irriteren. Dus Navarre pakte zijn zwaard over in zijn linkerhand. Het zou pijn gaan doen, dat wist Navarre, maar dat deerde hem momenteel niet.

'Weet je het zeker?' vroeg Cayden met een opgetrokken wenkbrauw. Hij had waarschijnlijk genoeg geruchten gehoord wat ermee was gebeurd.

'Ik geef je een uitdaging.'

Cayden haalde zijn brede schouders op. 'Kom maar op.'

Ondanks dat Navarre zijn linkerhand al lang niet meer had gebruikt, voelde het niet zo aan. Hij kon preciezere klappen uitdelen, wist beter hoe hij zichzelf tegen aanvallen kon beschermen. Maar telkens wanneer de zwaarden tegen elkaar knalden, schoot er een pijnscheut door zijn verminkte hand heen. Het deed hem keer op keer denken aan wat er was gebeurd, aan wat voor lafaard hij was geweest door de angst de overhand te laten nemen. Na al die jaren haatte hij zich nog steeds erom. Hij probeerde de pijn en de herinneringen te negeren en zich te focussen op zijn doel, namelijk om voor één keertje Cayden te verslaan. Ook al besefte Navarre zich dat dat niet de werkelijke reden was dat hij nu zijn linkerhand gebruikte.