Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 3

Rafa

Als Rafa nu met Imani mee zou gaan, had ze hoop op een betere toekomst. Het was geen veilige optie, maar ze had niet veel keus. Het zou haar in ieder geval een andere toekomst geven, een toekomst die haar oma misschien wel voor ogen had. De woorden kwamen echter niet meteen over haar lippen heen. Het ging tegen alles in waar ze voor stond. Maar als ze niet wilde trouwen, dan was haar enige optie toch echt Vannan verlaten. Haar familie zou ze vast weleens kunnen bezoeken. Het hoefde niet te betekenen dat ze voor altijd in Mannar moest blijven, wat Rafa een fijne gedachte vond. Als ze echter eenmaal getrouwd was, zat ze voor altijd aan Massei vast. Ze zou een gevangene worden.

Dat was de reden dat ze uiteindelijk knikte, hopend dat ze de juiste keuze had gemaakt. 'Ik ga mee.' Een hele wereld opende zich voor haar, een wereld vol met onbekende paden. Ze had geen enkel idee waar die paden haar naartoe zouden brengen.

Imani liet opgelucht haar adem tussen haar lippen door glijden. Meteen glipte ze weg uit het licht. Rafa ging achter haar aan om opgenomen te worden in het donker. Soms zag ze mensen op het hoofdpad lopen, verlicht door de fakkels, maar geen van hen merkten de twee jonge vrouwen op. Uiteindelijk bracht Imani haar terug op het pad om daarna een steegje in te lopen waar twee mannen op hen stonden te wachten. De een was breed gebouwd. Door zijn schuine ogen en hoekig gezicht vermoedde Rafa dat hij uit Aodhan kwam, een stad in het zonnerijk ten zuiden van Vannan. Wat haar het meest opviel, was een litteken dat van zijn wang en over zijn lippen naar zijn kin liep. De andere man was slanker en zag er in tegenstelling tot de bredere uit als iemand die in deze omstreken was geboren en getogen vanwege zijn door de Zon gekuste huid. Ze zagen er beiden fit uit, als mensen die waren getraind om urenlang te moeten vechten in de naarste weersomstandigheden.

'Dit zijn Sabre,' Imani wees naar de brede en vervolgens naar de slankere, 'en Paki, de twee beste krijgers van Mannar – volgens mijn vader dan. Ze hebben het mij nog nooit bewezen,' vertelde Imani schouderophalend.

Paki trok een perfecte wenkbrauw op. Hij zag er geamuseerd uit met zijn glinsterende ogen, totaal niet beledigd door haar opmerking. 'En nu ga je zeker aan deze jongedame vertellen over hoe jij helemaal in je eentje de worm in de Zee hebt verslagen en hoe nutteloos wij waren?'

'Tuurlijk niet.'

Afwachtend staarde Paki haar aan.

Imani rolde met haar ogen en gaf hem een duwtje tegen zijn bovenarm. 'Voor als je het nog niet door had, we hebben haast. Dus als je ophoudt met praten, komen we nog zonder problemen hier weg.'

Paki lachte, maar was zo verstandig er niet verder op in te gaan.

Rafa stond er een beetje onwennig bij. Ze kende deze mensen niet en vertrouwde hen niet helemaal, ook al zagen ze er van de buitenkant vriendelijk uit.

De man die Sabre werd genoemd, hield haar nauwlettend in de gaten. 'Je hoeft niet mee te gaan,' zei hij met een diepe stem. Hij had een vreemd soort kalme uitstraling, als een stille zee voor de storm.

'Ik ga,' antwoordde Rafa. Hier in Vannan zou ze niet verder met haar leven kunnen, ze zou altijd worden gebruikt vanwege haar magie die van de Zon afkomstig was. Misschien was het in Mannar anders, ook al hield ze haar hoop niet groot. Ze wilde niet teleurgesteld worden. Ze was bijzonder, had een gave en dat zou haar leven voor altijd beïnvloeden. Dat was nu eenmaal de harde werkelijkheid. Maar ze kon in ieder geval kijken naar wat deze optie haar te bieden had.

Sabre knikte en liep weg. In stilte liepen ze achter hem aan. Hij bewoog zich soepel en snel, ondanks zijn brede bouw, en wist duidelijk welke straten hij moest inslaan. Ze hielden de omgeving intussen in de gaten om te voorkomen dat ze betrapt zouden worden. Maar overal waar ze kwamen, was het rustig. Sabre koos de juiste wegen uit, waar spionnen noch bewoners kwamen. Op een gegeven moment, toen ze aan de rand van de stad waren gekomen, stopte hij.