Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 22

Navarre

Cayden stond Navarre tegenover de eetkamer op te wachten. Er was niets van zijn uitdrukking af te lezen wat hintte naar de reden waarom Cayden Navarre wilde spreken. Het enige dat Navarre vermoedde was dat het om iets dringends ging, want Cayden zocht hem niet zomaar op. Terwijl hij naar Cayden toe liep, vroeg hij zich af wat het kon zijn. Was er gevaar?

Toch vroeg Navarre niet meteen naar de reden van zijn komst, in plaats daarvan zei hij: 'Mijn moeder is er niet. Je had met ons mee kunnen ontbijten.' Alleen Navarre en Elwyn waren er vannacht. Zijn moeder was vroeg vertrokken vanwege 'werk', wat dat werk ook mocht inhouden. Ze vertelde niet meer aan Navarre waar ze naartoe ging en met wat voor doel, en Navarre vroeg er niet meer naar.

Maar zelfs zonder de koningin aan tafel zou Cayden nooit met hen ontbijten. Cayden had er geen behoefte aan en dat was ook dit keer niet anders.

'Nee, ik kwam alleen omdat je iets moet weten,' zei Cayden. Dat bevestigde Navarres vermoeden dat het dringend was, meer dan dat gaf Cayden niet weg. Er was niets bijzonders in zijn blik en houding te vinden. Cayden was er goed in om neutraal over te komen. Na Elwyns woorden had Navarre erop gelet of hij iets anders bij Cayden zag wat verried dat hij een uitverkorene was, maar er was helemaal niets. Cayden liet geen enkele steek vallen. Navarre begon zelfs haast te twijfelen aan de waarschuwing van zijn broer.

Cayden wenkte Navarre dat hij mee moest komen, weg van de ontbijtkamer waar Elwyn nog zat. 'Ik wil je graag als tip meegeven dat het niet de meeste verstandige zet is om iedereen kwaad op jou te maken. Je zoekt ruzie met de verkeerde mensen.'

'Over wie heb je het?' Cayden kon het werkelijk over iedereen hebben, want Navarre had veel vijanden. Hij was de tel allang kwijtgeraakt. 'Je kan het niet over jezelf hebben, dat zou ik gemerkt hebben.'

'Dan zouden we dit gesprek niet voeren,' zei Cayden met een glimlachje. 'Nee, ik heb het over jouw commanderende nicht.'

'Mijn nicht?' Navarre ging in gedachten zijn nichten af. Hij had met de meesten geen contact meer, wat niet zo vreemd was aangezien ze in het zonnerijk woonden. Na alles wat hij in het maanrijk had gedaan, waar hij om bekend stond... Navarre zou niet geliefd bij hen zijn.

'Valerie Imoros.'

Die naam liet een schok door Navarres lichaam heentrekken. Dat was de laatste naam die hij verwachtte. 'Ze is dood.' Navarre deed zijn best om niet te laten merken hoe geschokt hij was, maar hij had het gevoel dat Cayden er dwars doorheen keek.

'Vreemd, ik heb haar gisteren nog gesproken. Ze zag er levend uit.'

Dat kon niet. Als ze nog in leven was, zou Navarre nooit dat vuur hebben gekregen. Navarre schudde ontkennend zijn hoofd. 'Ik heb hier geen zin in, Cayden. Was dat alles wat jij wilde zeggen?' Misschien had hij Cayden op de een of andere manier toch boos gemaakt als hij Navarre hiermee wilde tergen. Navarre vroeg zich echter wel af hoe Cayden haar naam en relatie met betrekking tot Navarre wist.

'Ze lééft, Navarre. Met wie heb ik anders gisteren gesproken? Haar geest? Ze wil wraak. Ik wil je voor haar waarschuwen, want ze heeft een duidelijk doel voor ogen en ik denk niet dat jij het er goed vanaf gaat brengen.'

'Of dit verzin je nu.'

'Waarom zou ik dat doen?'

'Ze kan niet leven,' hield Navarre vol. 'Ik heb bewijs.'

'Wat voor bewijs?'

Navarre haalde zijn schouders op. 'Gewoon, bewijs,' mompelde Navarre ontwijkend, waarop Cayden snoof.

'Wat dat bewijs ook is, het is geen goed bewijs. Ik kan jou moeilijk overhalen het wel te geloven, maar ik verzin niets. Ze vertelde dat jij haar voor dood had achtergelaten. Ze leeft momenteel in Nirvelli om jou te stoppen. Jij bent de slechterik in haar verhaal, Navarre.'