Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 24

Navarre

Navarre had gehoopt dat Rosaleen met hem wilde praten, maar had geweten dat het niet realistisch was om dat van haar te verwachten. Rosaleen had alle reden om boos op hem te zijn, net zoals vele anderen.

Navarre volgde Rosaleen in stilte. Op het moment dat ze buiten het zicht waren van Hassan en de anderen, deed Navarre de kap van zijn mantel af. De lichten brandden in het landhuis dat naast hen oprees, terwijl zij zich in de schaduwen bevonden. De duisternis bood Navarre voldoende dekking.

Kies je woorden zorgvuldig uit. Dat was de enige waarschuwing die Rosaleen hem zou geven. Zodra hij één ding verkeerd overbracht, zou hij geen kans meer hebben om Rosaleen zover te krijgen naar hem te luisteren. Ze zou hem niet anders zien dan een vijand.

'Hoe komt het dat je bereid bent met mij te praten?' waren Navarres eerste woorden die de gespannen stilte tussen hen doorbroken.

'Jouw bericht heeft me aan het denken gezet,' gaf Rosaleen toe. 'Waarom schreef jij die brief, Navarre?'

'Ik hoopte dat ik daarmee iets recht kon zetten. Ik weet het, een brief maakt niets goed. Toch hoopte ik dat je het zou lezen.' Navarre had niet alleen een bericht aan Sabre gestuurd, maar ook aan Rosaleen, in de hoop dat de woorden bij hen aan zouden komen. Hij had niets te verliezen.

'Het maakt inderdaad niets goed. Ik vertrouw je niet, niet nu ik weet waar jij toe in staat bent. Wie weet stuurde je mij dat bericht om mij te manipuleren.'

'Wie weet,' zei Navarre. Hij keek haar bedachtzaam aan. Rosaleen sprak met een zachte, kalme stem, alsof er niets aan de hand was, maar hij wist dat ze zich belazerd voelde door hem.

Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Vertel wat je wilt vertellen, voordat ik van gedachten verander.'

Dus Navarre vertelde dat de zuiveringen moesten stoppen om een oorlog te voorkomen tussen beide rijken en het idee van Hassan om dat te bewerkstelligen niet zou helpen, maar juist erger zou maken. Zwijgend luisterde Rosaleen. Ze hield haar gezicht zorgvuldig in de plooi. 'Geloof je me?' vroeg Navarre ten slotte. Hij probeerde zo oprecht mogelijk te klinken.

'Ik kan jou niet meer op je woord geloven,' zei Rosaleen met een strakke blik.

'En wat zou ik met deze leugen willen bereiken?'

'Jij mag het zeggen.'

'Je weet wat de waarheid is.'

'Weet ik dat?' vroeg Rosaleen spottend. Er zat een scherp randje in haar stem.

'Het ging niet goed met mij,' bekende Navarre. Dit soort gesprekken zouden hem zijn hele leven achtervolgen. Het werd er niet makkelijker op. Hij schaamde zich, voelde zich schuldig, als hij terugdacht aan de misdaden die hij had begaan. Hij deed alsof het hem niets deed als mensen erover begonnen, maar vanbinnen ging hij eraan kapot. Als mensen aan de zuivering dachten, dachten ze ook meteen aan Navarre. Navarre had daar zelf voor gezorgd.

'Je hebt laten zien wie je echt bent. Je beangstigt mij.'

'Toch durf je alleen met mij hier te zijn. Dat zou je niet doen als je mij niet geloofde.'

'Het gaat er niet om of ik jou wel of niet geloof. Ik praat nu met jou, omdat we er geen oorlog bij kunnen hebben. Er is al veel te veel ellende in deze wereld. Je mag jouw woorden gaan waarmaken en anders is een oorlog onvermijdelijk.'

'Dus je geeft mij een tweede kans.'

'Nee. Ik geef je een waarschuwing.'

Dat was haar manier om te zeggen dat ze hem een tweede kans gaf. Toch voelde hij zich er niet veel beter door. 'Wil je alsjeblieft ervoor zorgen dat niemand doorvertelt dat ik de uitverkorene ben?' vroeg Navarre zachtjes, alsof hij bang was dat iemand meeluisterde.