Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 20

Dorian

Dorian zat op een laag muurtje, terwijl hij met zijn vingers op de tegels trommelde. Hij had eerder naar deze plek willen komen, maar de afgelopen nachten waren zo snel voorbijgegaan, er was zo veel te doen geweest. Dorian had het niet aangedurfd om slachtoffers rechtstreeks van de executieplekken vandaan te halen, dat liet hij over aan diegenen die ertegen konden om bloed en de dood te zien. In plaats daarvan nam Dorian de slachtoffers over om ze naar veilige onderkomens in Nirvelli te brengen, hoewel Dorian moest bekennen dat de stad voor niemand meer veilig was. Hij herkende de angst in hun ogen. Die angst had hem jarenlang beziggehouden, en nog steeds had het hem in zijn greep. Desondanks wilden enkele slachtoffers zich bij de rebellen aansluiten, waardoor de groep alsmaar groter werd. Ze hadden alle mensen nodig die ze konden krijgen. Ondertussen werkte Dorian nog altijd in de taveerne om niet op te vallen en luisterde hij naar gesprekken die werden gevoerd, voor het geval er belangrijke informatie over de zuivering werd gedeeld. Het was een zware, heftige week geweest, waarin Dorian twee levens had geleid. Hij hunkerde naar een vertrouwde aanwezigheid.

Een donkere gedaante liep de straat in, regelrecht naar Dorian toe. Precies op tijd. Cayden had Dorian afgelopen week niet opgezocht, zodat Dorian de ruimte had om alles te verwerken.

Dorian zette zijn beide voeten op de grond, toen Cayden bekende: 'Ik was even bang dat ik net als de vorige keer niemand zou zien.' Ondanks dat Dorian van zijn duisternis wist, zag hij Cayden niet op een andere manier. Hij was nog steeds dezelfde man als die Dorian kende.

'Ik had het druk,' antwoordde Dorian. 'Ik had hier drie nachten eerder al willen zijn, maar het kwam niet goed uit.'

'Dus er is iets dat belangrijker is dan ik?' Maar Cayden glimlachte.

Dorian liep op hem af en sloeg zijn armen om dat stevige, afgetrainde lichaam heen. 'Ik heb geen enkel probleem met je gave. Ik wil dat je dat weet. Ik had alleen een probleem met hoe jij je gedroeg, maar ik snap waar het vandaan kwam en ik vergeef het je als het niet nog eens gebeurt. Dus, wat heb jij in de tussentijd gedaan?' Dorian had Cayden gemist, had zich er zelfs enkele keren op betrapt dat hij hoopte dat Cayden hem zou opzoeken, maar Cayden had zich aan de afspraak gehouden. Dat waardeerde Dorian, vooral omdat hij wist dat Cayden het niet makkelijk vond om af te wachten.

'Ik ben net als jij niet stil blijven zitten,' zei Cayden, die Dorian een zoen in zijn nek gaf. Het vulde heel Dorians lichaam met warmte. Hij liet Dorian los en keek hem aan. 'Kan ik thuis met je praten?'

'Natuurlijk.' Het moest belangrijk zijn als Cayden het nu niet wilde vertellen. Dat was het altijd. Het maakte Dorian gespannen, maar hij drukte dat misselijkmakende gevoel weg.

'En jij?' vroeg Cayden. 'Je moest wel heel druk zijn als je mij vergat.'

'Voor als je die bevestiging nodig hebt omdat jij zo ontzettend kleinzerig bent, ik dacht elke nacht aan jou,' zei Dorian plagend. 'Maar ik was inderdaad heel druk.'

'Waarmee?'

'Ik werk voor de rebellen.' Dat stukje informatie kon Dorian vertellen, zolang hij maar niet de locatie van de rebellenbasis weggaf of wat het werk precies inhield. Het liefst wilde hij alles kunnen vertellen en dat zou hij ook hebben gedaan als hij niet had gezworen zijn mond te houden.

'Genoeg werk dus.' Cayden vroeg er niet verder naar, alsof hij aanvoelde dat Dorian er niet verder op door kon gaan.

Onderweg naar Dorians huis merkte Dorian dat Cayden meer in zijn hoofd zat dan gewoonlijk. Het had vast te maken met wat Cayden hem wilde vertellen. Cayden leek de laatste tijd alleen maar met heftig nieuws te komen, maar dit kon vast niet heftiger zijn dan toen Cayden vertelde dat Nirvelli gezuiverd zou worden. Dorian had het ergste al gehoord. De rest kon hem niets schelen. Althans, dat was wat hij zichzelf wijsmaakte.