Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 23

Navarre

Chagrijnig staarde Navarre voor zich uit. Niet alleen omdat hij 'jongen' werd genoemd, maar ook omdat de man de waarheid sprak. Navarre had het zich moeilijk gemaakt.

'Die doek mag af wanneer we Nirvelli achter ons hebben gelaten,' vertelde de man. 'Weet je nog wie ik ben?'

Navarre gaf geen reactie. Hij zou het niet weten op basis van alleen de stem en wat vage glimpen.

'We hebben elkaar vaak genoeg gezien. Je was toen een stuk kleiner. Nooit gedacht dat je tot zoiets uit kon groeien. Alhoewel, je was toen al een arrogant ventje.'

Meer dan dat werd er niet tegen hem gesproken.

Aan de stemmen te horen, zaten er twee mannen en een vrouw in de wagen. Ze spraken op zachte toon met elkaar over onderwerpen waar Navarre mee mocht luisteren. Ze lieten Navarre volledig in onwetendheid. Het benauwde Navarre dat hij niet wist met wie hij te maken had en waar hij naartoe werd gebracht. Ze hadden hem in leven gelaten, maar dat hoefde niet te betekenen dat ze hem niet dood wilden.

Navarre kon zich hier makkelijk uit redden met het vuur. Zelfs in een positie als deze was hij niet hulpeloos. Toch deed hij dat niet uit angst dat hij daarmee de wagen in vuur en vlam zette en zichzelf verried. Het zou hem niet helpen om nu het vuur te gebruiken. Hij zou heel het volk uit Nirvelli tegen zich hebben zodra ze erachter kwamen van wie het afkomstig was.

Dus Navarre bleef liggen, ondanks dat hij niet op de meest comfortabele plek lag. Bij elke gat in het wegdek, voelde Navarre de klappen tegen zijn lichaam.

Waarom had hij niet het ijs, zoals Elwyn? Dat zou zijn leven een stuk makkelijker hebben gemaakt. In plaats daarvan zat Navarre opgescheept met het vuur. Het was zijn eigen schuld geweest. Maar nu hij het vuur toch had, kon hij het maar beter leren accepteren. Of hij het nu wilde of niet, het hoorde bij hem.

Ze waren nog niet lang onderweg of de wagen stopte al. Navarre hoorde stemmen van buiten komen, maar kon geen enkel woord duidelijk onderscheiden. Navarre vermoedde dat ze bij de poort waren aangekomen om van daaruit Nirvelli te verlaten. Hij hoopte dat de wagen zou worden geïnspecteerd. Dat gebeurde echter niet. Ze reden zonder problemen verder.

Ze wisten wat ze deden als ze de bewakers konden misleiden. Navarre moest toegeven dat dat indrukwekkend was. Helaas voor hen zou Navarre hun zorgvuldig opgezette plan volledig door de war gooien. Het was een kwestie van tijd.

Ze lieten hem nog even liggen, totdat er genoeg afstand tussen hen en Nirvelli lag. Navarre werd op het bankje tegenover hen geholpen. Voor de eerste keer zag hij duidelijk het gezicht van diegene die hem had weten te verrassen en hij herkende hem meteen. Hassan. Hassan was een doorgewinterde krijger, opgeleid in Mannar en tevens de man van de leidster van Elmare. Hij had veel meer ervaring dan Navarre. In een eerlijk gevecht had Navarre het nooit van hem kunnen winnen.

Hassan haalde de doek weg en nam plaats tegenover Navarre. 'Herken je me nu?' vroeg de man.

Jaren geleden was Navarre weleens met de koningin naar Elmare gereisd voor vergaderingen, nog in de tijd dat de relatie tussen het maanrijk en zonnerijk vredig was. Navarre kon zich Hassan nog steeds herinneren met zijn getinte huid en donkere haren.

Hassans aanwezigheid veranderde zijn plannen echter niet. Navarre zou zichzelf hieruit krijgen of hij nu een krijger voor zich had of niet. Navarre was zelfs opgelucht dat het Hassan was. Hassan was een redelijke man, of in ieder geval was hij dat zoals Navarre hem zich herinnerde. Mensen konden veranderen.

'Ja, ik herken je. Mijn geheugen is prima,' antwoordde Navarre. 'Ik moet toegeven, jullie zijn de eersten die mij hebben weten te pakken. Een hele prestatie. Net zoals om zo gemakkelijk Nirvelli te ontsnappen. De bewakers omgekocht?'