Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 19

Navarre

In Nirvelli was het een uitzonderlijk kille nacht met natte sneeuw die naar beneden dwarrelde, vergezeld met ijzel die de stad in een witte laag omhulde. Tijdens dit soort nachten verlangde Navarre naar iets van warmte. Hij zat te rillen in zijn wollen mantel, met zijn handen diep weggestoken in zijn zakken. Het was niet genoeg. Hij was zich ervan bewust dat hij zich zou kunnen verwarmen met het vuur, maar Navarre dacht dat hij zichzelf dan op de een of andere manier in brand zou steken, en daarbij gaf hij eerder de voorkeur aan kou lijden. Gelukkig hoefde hij niet lang op Eragen te wachten.

'Je trilt als een rietje,' zei Eragen die in zijn eigen handen wreef, terwijl hij met grote stappen op Navarre af liep. Wolkjes zweefden tussen zijn lippen door in de lucht.

'We hebben koudere nachten gekend.' In Lycoris was het altijd onder het vriespunt tijdens de nurai. Dit weer was warm vergeleken met de weersomstandigheden waarin Navarre was opgegroeid, dus hij wist wel beter dan erover te klagen.

Eragen grijnsde. 'Dat hebben we zeker.' Hij haalde een hand door zijn haren om de sneeuwvlokjes weg te vegen die niet te onderscheiden waren van zijn haarkleur. 'En dan nog bidden we voor koudere nachten. We zijn gek. Eén keer was mijn pink zo paars en gevoelloos geworden, dat ik dacht dat die eraf zou vallen. Ik zal mijn handschoenen in ieder geval niet meer vergeten. Die kou mag van mij uitblijven.'

Ze waren veel beter bestemd tegen kou dan zonnemensen, maar ze waren nog steeds vatbaar voor extreme weersomstandigheden. Navarre merkte dat wanneer de nachten zo kil waren als Eragen ze beschreef, hij beter binnen kon blijven. Elwyn daarentegen had er nooit problemen mee gehad. Hij was immers de kou.

'Ik zou uitkijken met zulke uitspraken. We eren de kou, Eragen.' De kou en de duisternis.

'Jij durft het niet te zeggen, maar jij hebt er ook een hekel aan. Dat maakt van ons beide verraders, niet? De koningin vindt dat ondertussen al genoeg reden om iemand te doden.'

Navarre voelde aan Eragen dat hij meer wilde zeggen. Ze naderden de hekken die het kasteelterrein van de rest van de stad afscheidden. Eragen bleef echter zijn mond houden. 'Zeg het,' spoorde Navarre hem aan.

'Jij hebt me eens over jouw vader verteld toen ik naar jouw afkomst vroeg.' Eragen was de enige die het tot nu toe was opgevallen dat Navarre uiterlijke kenmerken deelde met het zonnevolk, wat Navarre van zijn vader had geërfd. Het verbaasde hem dat verder niemand hem erop had gewezen, waarschijnlijk verhulden zijn bleke huidskleur en daden het voldoende. 'Ik heb niemand iets erover verteld. Je weet dat ik me aan mijn woord houd.'

'En welke kant wil je nu opgaan?' vroeg Navarre. Hij hield zijn stem kil, zijn houding afstandelijk. Hij moest voorzichtig zijn met wat hij zei en proberen erachter te komen of Eragen geen verraderlijk spel speelde.

'Ik zei het gisteren al; jij moet mij iets vertellen en ik jou. En ik zal beginnen, ook al kan het mijn dood betekenen. Kan je niet iets van een teken van vriendelijkheid laten zien? Ik haat het als je zo doet.'

'Ik wacht nog even af op wat je precies wilt gaan vertellen.'

'Waarschijnlijk ben ik dom door dit te zeggen, maar ik ben tegen de koningin. Ik beken.'

Navarre moest zich inspannen om zijn verrassing niet te laten zien. Hij moest er zeker van zijn dat Eragen de waarheid sprak. Misschien was het wreed, maar Navarre zei: 'Je bekent een vijand van het rijk te zijn?'

'Het is gevaarlijk om zoiets te zeggen tegen de zoon van de koningin, dat weet ik. Ik hou van mijn leven, Navarre. Maar we zijn vrienden, toch? We horen dit soort dingen te vertellen.'

'Op het bekennen van verraad staat de doodstraf. Je geeft me geen andere keus dan dit aan de koningin door te geven.'

'Ik zet alles op het spel nu. Ik ben eerlijk tegen jou. Dus als je nu een grapje met mij aan het uithalen bent, stop daarmee.' Eragens stem klonk minder zeker.