Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 5

Dorian

Dorian had zich net gewassen toen hij de voordeur krakend open en dicht hoorde gaan. Er volgden stemmen. De zware, kalme stem van Cayden bereikte de badkamer en zo te horen was hij een gesprek aangegaan met Dorians vader.

Ondanks dat zijn vriend er al was, droogde Dorian zich rustig af. Hij zou heus wel het geduld kunnen opbrengen om netjes in de woonkamer te wachten.

Door de deur heen kon Dorian vlagen van hun gesprek horen. Zijn gezicht vertrok bij het horen van Caydens vraag: 'Denk je dat ik nu wel een kans maak om Dorian over te halen te dansen? Het moet toch een keer lukken.'

Het zachte gelach van zijn vader volgde. 'Sleur hem desnoods de dansvloer op.'

Dorian had een hekel aan dansen, vooral als het op een formele wijze moest gebeuren. Hij had geen enkel idee waaruit de passen bestonden en vond zichzelf te lomp. Alleen al de gedachte eraan bracht angst in hem naar boven. Cayden zou hem dus nooit of te nimmer kunnen overtuigen.

Nadat Dorian zijn kleding aan had getrokken - zwarte kniehoge laarzen met een tuniek en een jasje - kwam zijn vriend toch naar hem toe.

'Dorian?' vroeg Cayden. Hij duwde de deur verder open en stapte de kleine kamer binnen die de badkamer moest voorstellen. Dit was niets vergeleken met waar Cayden over beschikte. Om een bad te nemen, moest Dorian keer op keer emmers vol met water tillen om het te vullen. Het was een hele onderneming. Dat was een van de redenen waarom hij zich weleens bij Cayden waste, want hij leefde in luxe en dat had zo zijn voordelen.

'Je bent vroeg,' merkte Dorian op. Hij had verwacht dat het afscheid nemen langer zou duren.

'Dan kom ik de volgende keer later.'

'Nee, zo bedoelde ik het niet. Ik had je gewoon pas later verwacht.' Hij vond het allesbehalve erg dat Cayden er nu al was.

Cayden grijnsde. Hij liep naar de kaarsen toe en liet nonchalant zijn vingers boven de vlammetjes hangen. De gordijnen in de kamer hingen voor de ramen, waardoor de ruimte volledig donker had moeten zijn. Maar aangezien Dorian enkele kaarsjes had aangestoken, was er een warme gloed te zien. De mensen van het maanrijk leefden zoveel mogelijk in het donker, maar Dorian wilde ook licht in zijn leven toelaten. In het schijnsel van de kaarsen kon Dorian Cayden duidelijk van de duisternis onderscheiden. Dorian kon hem niet anders dan prachtig vinden. Zijn donkerblonde haren waren uit zijn gezicht gekamd en hij had een pak aan met zilverdraad aan de zomen. Over zijn pak droeg hij een mantel gevoerd met bont voor buiten, wat hem er nog groter en breder uit liet zien. Heel anders dan Dorians uiterlijk. Dorian voelde zich altijd wat aan de kleine, iele kant, ondanks de spieren die hij de afgelopen jaren had opgebouwd.

Cayden keek toe hoe Dorian een poging deed zijn korte blonde haren verder af te drogen. De blik bleef veel te lang op hem hangen.

'Hou daarmee op, Cayden.' Een blik van zijn geliefde kon hem al afleiden. Het leidde hem zelfs zo erg af dat hij het afdrogen van zijn haren staakte. Dit was geen neutrale blik. Dorian wist dat maar al te goed. Nee, deze blik vertelde precies wat Cayden wilde en wanneer Dorian daaraan dacht, voelde hij de opgewonden kriebels in zijn buik.

'Waarmee?' vroeg Cayden onschuldig.

'Met staren.'

'Helaas is dat onmogelijk.' Een geamuseerde glinstering was in zijn ogen te zien. 'Je bent prachtig.' Hij zei het alsof niemand daaraan hoefde te twijfelen.

Dorian probeerde zijn gezicht in de plooi te houden, maar hij voelde toch zijn mondhoeken omhoogtrekken en zijn wangen gloeien. Zulke woorden deden hem ontzettend veel vanbinnen. Hij kon er echter niets mee. Het was het beste als hij zichzelf nog even inhield, want ze hadden zometeen een feest van de kroonprins. Daarna konden ze zich overgeven aan de gevoelens die tussen hen heersten, want dan hadden ze alle tijd. Snel draaide Dorian zich om om zijn uitdrukking te verbergen en ging door met het afdrogen. De spanning tussen hen steeg echter met elke seconde.