Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 9

Dorian

Dorians huis lag in een van de arme buitenwijken, maar in vergelijking met de andere buitenwijken was de wijk waarin Dorian woonde relatief rustig. Het hielp dat er geen taveernes in de buurt waren. In de late uurtjes konden de dronken mensen nogal voor overlast zorgen. Zo was er eens een ruzie ontstaan in de taveerne. Uiteindelijk was iedereen met elkaar op de vuist gegaan en was Dorian veel later klaar geweest met zijn werk dan de bedoeling was. Hij had zich opgelucht gevoeld toen de bezoekers buiten de deuren hun ruzie voortzetten, ondanks de overlast die ontstond voor de buurtbewoners.

Dorian deed het houten deurtje van het slot en liep naar binnen. Zijn vader lag op de bank te slapen met enkel een dun dekentje over zich heen geslagen tegen de kou. Dorian zuchtte. Het was weliswaar vroeg, maar zijn vader lag alleen nog op dit tijstip te slapen als hij zich niet optimaal voelde. Op het moment dat Dorian de deur achter zich in het slot liet vallen, hoorde hij echter het gekreun van de bank. Hij keek om en zag zijn vader iets rechterop zitten.

'Hoe was het gisteren tijdens het feest?' vroeg Owen. In een poging te verhullen dat hij zojuist nog had geslapen, vervolgde hij met een grijns: 'Is het Cayden nog gelukt om jou over te halen te dansen?'

Dorian besloot er geen opmerking over te maken. Ook Dorian had weleens momenten waarop het slechter ging, zoals deze nacht. En net zoals zijn vader deed hij alsof er niets aan de hand was. Cayden had gelijk; Dorian deed dan wel vrolijk, maar vaak voelde hij zich niet zo. Zijn vrolijke gedrag was gisteren echter wél oprecht geweest. Alleen Cayden kreeg dat voor elkaar.

'Hij heeft mij zelfs een hele les gegeven en gek genoeg genoot ik ervan.'

Owen grinnikte, maar keek snel weer ernstig. 'Kijk je wel een beetje uit?'

Daarmee doelde zijn vader op de prinsen. Dorian knikte, terwijl hij zich afvroeg of hij nu tegen zijn vader moest vertellen dat Nirvelli gezuiverd zou worden. Ze hadden allebei zoveel meegemaakt, te veel gruwelijkheden gezien, en dat leed bleef hen achtervolgen. 'Volgens Cayden is er nu nog geen gevaar voor mij geweest, maar ik blijf altijd op mijn hoede natuurlijk.' Dorian beet op zijn lip en had moeite om de volgende woorden uit te spreken. 'Hij is enkele uren geleden met de prins weggegaan.' Hij vond het lastig wanneer Cayden contact had met de vijand, maar voor Cayden was het familie. Soms vroeg Dorian zich af of hij niet gestoord was geweest om een relatie met Cayden Chamos aan te gaan. Dorian viel hierdoor op, wat niet handig was als Caydens tante, de koningin, en zijn neef mensen zoals Dorian wilden uitroeien. Maar ook Cayden speelde een gevaarlijk spelletje.

'Met de prins?' Terwijl zijn vader eerder nog slaperig had geklonken, was hij nu klaarwakker.

'Ja. Om de koningin op te halen. Cayden hoopt informatie te winnen. Volgens hem zal Nirvelli binnenkort gezuiverd worden.' Er was geen andere manier om de klap minder hard te laten aankomen.

Owen sloot even zijn ogen. 'We hadden naar het zonnerijk moeten vluchten.'

'En dan wat? De zonnemensen vertrouwen ons niet. Ze laten niet zomaar iedereen in hun rijk binnen en we zouden in het nadeel zijn met onze bleke huidskleur.' Dat was nu eenmaal de realiteit. In beide rijken huiste zoveel haat jegens het andere volk. Elke beslissing was een gok. 'Cayden zorgt voor bescherming. Hij heeft mij beloofd enkele soldaten te sturen.'

'Ik mag Cayden graag, Dorian, en ik denk inderdaad dat we iemand kunnen gebruiken die listig genoeg is om ons zo lang mogelijk uit de problemen te houden, maar ik denk niet dat we op die manier deze zuivering kunnen uitzitten.'

'Dat kunnen we ook niet, dus ik ga vechten.'

'Kan je dat aan? Heb je de zuivering in Fenour een plekje kunnen geven?'