Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 15

Rafa

Rafa ging met Imani mee naar de verlichte, verwelkomende ruimte, waar een heerlijke geur van eten zweefde. Het deed haar denken aan thuis, aan die keren dat ze met haar familie at. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Het waren goede tijden geweest en ze hoopte die weer een keer mee te mogen maken. De geur van eten was echter het enige dat haar herinneringen aan thuis gaf; de gang waar Rafa in terechtkwam, was kaal. Er hing niks aan de muren, heel anders dan wat ze gewend was. Zij had geleefd tussen kleden in allerlei kleuren, kleden die elk een verhaal vertelde. Hier werden geen verhalen overgedragen via bezittingen.

Nog voordat ze de woonkamer hadden bereikt, kwam de moeder tevoorschijn. Ze had net als Imani een enthousiaste, energierijke blik, alsof alles in het leven een geschenk was en ervan genoten moest worden.

Rafa wilde zich voorstellen, maar kreeg al een warme omhelzing. 'Het eten is net klaar. Je zult wel honger hebben.' De vrouw liet haar weer los. 'Noem me Nyah.' Daarna trok ze zich alweer terug in de woonkamer.

De afgelopen nachten had Rafa door het reizen niet veel eten binnengekregen, waardoor ze het constante knagende gevoel van honger ervoer. Nu ze het woord 'eten' hoorde en de overheerlijke geur om haar heen hing, rommelde haar maag zo hard dat Imani het zelfs hoorde. Ze proefde al haast de verschillende smaken in haar mond. Lang deed ze er dan ook niet over om Nyah achterna te gaan.

De verlichte woonkamer had net als de gang niet veel versiering aan de muren. Imani zag haar uitdrukking en fluisterde: 'Ik vind dit ook saai. Na het eten laat ik je mijn kamer zien, die is beter.' Rafa glimlachte. Imani had een eigen wil en vermeed alles wat in haar ogen saai was. Dus ergens verbaasde dit Rafa niet. 'Dan zie je ook meteen je slaapplek,' voegde Imani eraan toe.

'Je vindt het niet erg als ik hier slaap?' vroeg Rafa opgelucht. Ze had zich al afgevraagd waar ze zou mogen slapen.

'Tuurlijk vind ik dat niet erg.' Daarna wees ze naar een stoel aan de tafel waar Rafa mocht zitten en liep naar de keuken toe. Even later kwam ze terug met Nyah. Elk hadden ze een pan in hun handen, waar stoom vanuit de openingen naar boven kringelde.

'Eet zoveel je wilt,' zei Nyah vriendelijk, toen ze vooroverboog om de pan op tafel te zetten. 'Al die nachten in de woestijn zonder goed gegeten te hebben...' Ze wierp een afkeurende blik op haar dochter.

'We konden niet tassen vol met eten meesjouwen. Het was juist de bedoeling zo min mogelijk bagage mee te nemen,' legde Imani uit. 'Het belangrijkste was om Rafa daar weg te halen en ze is toch goed aangekomen?'

'Ja, maar jullie zijn goed getraind, jullie zijn dit gewend, en Rafa waarschijnlijk niet.'

Imani nam naast Rafa plaats. 'Sabre was mee, hè? Hij heeft goed op Rafa gelet en op mij trouwens ook.' Een lachje verscheen om haar mondhoeken.

'Als hij niet meeging, had ik jou nooit laten gaan,' antwoordde Nyah streng met een opscheplepel in haar hand, die ineens leek op een gevaarlijk wapen bij die toon. Ze gaf die aan Imani. 'Ik ga even kijken bij Tahir en Kiros. Ga vroeg slapen, jullie allebei.' Nyah liep meteen al weg voordat Rafa haar had kunnen bedanken voor de gastvrijheid. Een seconde later hoorden ze de deur dichtvallen.

'Mam is helemaal gek op Sabre,' grinnikte Imani, die met de lepel het eten - rijst in de ene pan, rode saus met groenten in de andere - eruit viste en op het bord van Rafa legde. 'Dat litteken op Sabres gezicht moet je wel zijn opgevallen. Mijn broer had hem per ongeluk met zijn zwaard geraakt tijdens een training. Toen mam dat hoorde, had ze Kiros eens goed op zijn donder gegeven. Ik snap wel waarom ze zo boos was, het was een stomme fout van hem geweest en Sabres gezicht was een zooitje. Alles zat onder het bloed. Ze had Sabre geholpen tijdens zijn genezing.'