Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 8

Navarre

Tijdens de reis praatten ze weinig, maar Navarre had niets anders verwacht. Er viel namelijk niets te zeggen. Het enige wat te horen was, waren de hoeven van de paarden die de grond raakten en de wind die door de bladeren ruiste. Normaliter hield Navarre ervan om constant in de weer te zijn. Dit keer vond hij die rust en stilte echter niet erg, eerder een aangename afwisseling van het drukke leven in het kasteel. Navarre realiseerde zich dat hij dat veel meer nodig had dan gedacht.

Halverwege lastten ze een pauze in om iets te eten en te drinken. Cayden nam plaats op een stukje grond en sleep zijn zwaard scherp met een steen die hij had gevonden, terwijl Navarres gedachten afdwaalden naar zijn moeder. Als ze eenmaal in Nirvelli was, was er geen weg meer terug. Maar Navarre kon onmogelijk een zuivering tegenhouden. Het uitvoeren van een zuivering was niet alleen haar werk. Er waren meerderen die haar erin steunden.

Zuchtend wierp Navarre een blik op de lucht, waar de Maan nergens meer te bekennen was door het wolkendek. Lichte spetters vielen al op zijn gezicht, zo koud als ijs. Ergens vond hij het toepasselijk dat deze reis naar de koningin gepaard ging met slecht weer.

Het schelle geluid van steen op metaal stopte. 'Wat is er?' vroeg Cayden, die aan Navarre had afgelezen dat hij ergens mee zat.

'Nirvelli gaat eindigen in een bloedbad,' zei Navarre. Hij ging tegenover Cayden zitten en besloot toen eindelijk iets te eten. 'Er zijn veel voorstanders van een zuivering. Te veel. Die zuivering gaat er hoe dan ook komen. Het enige wat ik kan doen, is de klap verzwakken en hopen dat die klap niet zo groot is dat het een oorlog ontketent.' Navarre hoopte het, maar ergens wist hij dat met de komst van de zuivering er ook oorlog zou komen. Het zou de druppel zijn die de emmer deed overlopen.

Met samengeknepen ogen keek Cayden even naar een plek achter Navarre, maar sleep zijn zwaard toen weer. 'Je zou de zuivering kunnen voorkomen. Het ligt eraan hoeveel je wilt riskeren.'

'Waar denk je precies aan?'

'Je kunt haar macht verkleinen door anderen om te praten,' opperde Cayden. 'Als je je woorden goed uitkiest, kun je vast enkelen overtuigen om zich tegen de zuiveringen te verzetten. Mensen luisteren naar jou.'

'Dat is te riskant en dat gaat tijd kosten. Ik zou dan zorgvuldig uit moeten zoeken wie ik eventueel om zou kunnen praten en zelfs dan kan ik een foute keuze maken. Er hoeft maar één iemand te zijn die het er niet mee eens is en ik sta al meteen bekend als een verrader. Als dat eenmaal gebeurt, dan kan ik niks meer doen.' Al begreep Navarre wel dat hiermee minder slachtoffers zouden vallen. De kans dat het zou mislukken, was echter te groot. 'Ik wil dit voorzichtiger aanpakken door te doen alsof ik mee wil doen met sympathisanten oppakken. Ik kan gemakkelijk aan heel veel informatie komen. Ik zou erachter kunnen komen wie de slachtoffers zullen worden. Mensen hebben mij altijd al in die rol gezien. Ze geloven het dus al snel als ik doe alsof en zullen mij de informatie geven die ik zoek.'

Cayden knikte bedachtzaam, maar antwoordde er niet op. In plaats daarvan legde hij zijn zwaard en steen neer en dronk uit zijn veldfles. Toen hij de fles weer naast zich legde, plaatste hij zijn vinger tegen zijn lippen om stil te zijn. Vragend trok Navarre zijn wenkbrauwen op, niet wetend wat Cayden precies met dat gebaar bedoelde. Zijn wenkbrauwen schoten nog verder omhoog toen Cayden langzaam een dolk pakte en die net naast zijn hoofd richtte. Navarre gaf hem een waarschuwende blik, maar Cayden negeerde die en wierp de dolk. Het suisde langs Navarres hoofd en raakte iets, want het volgende moment schreeuwde iemand van de pijn.

Met een ruk draaide Navarre zich om en een zag een gedaante tussen de bomen op de grond liggen. 'De volgende keer ben je duidelijker met wat je van plan bent,' gromde Navarre. Hoewel hij niet dacht dat Cayden nu een dolk in zijn gezicht zou gooien, bonkte zijn hart sneller dan zou moeten.