Aclesarths Academy

Chapter 22

Maraming araw ang nakalipas at si Judge Ismeralda Geulimja na ang Administrator at Trustee ng paaralan.

Maraming palatuntunin ang nabago at hindi ko gusto iyon. Wala nang naging freedom sa loob ng Aclesarths parang ginawa niya kaming nasa preso.

Bakit wala man lang gawin si Head Master?! He could've kicked Judge Ismeralda out! This isn't healthy anymore for us students.

May isang araw pa ngang 'yung isang estudyante ay hindi nag suot ng uniform at agad niyang binigyan ng penalty.

Tama ba 'yon?! Por que, ganoong hindi lang nag suot ng uniporme ay may penalty kaagad?

Tapos isa pa, nung araw na mga sobrang ingay ng isang grupo sa hallway ay binigyan niya agad ng punishment.

She ordered the group of men who's doing nothing but enjoying their time because they're vacant! Pinaglinis nuya ito sa buong Gymnasium.

Isa pa, may isang babae lang na gusot gusot yung uniporme at buhok ay pinagalitan niya at dinala sa kaniyang office para parusahan ulit.

Judge's too much!

She does wants that everyone should obey her at napaka-strikto niya. Marami tuloy ang naalarma kapag dumaraan na ang isang Judge Geulimja sa hallway.

At, sobrang tumahimik na rin ang Aclesarths, walang mga estudyante ang nagsisigalaan sa labas ng dorm kapag tapos na ang klase.

Tanging, pasok, kain, at uwi na lang. May mga iba pa namang tumatambay pero kakaunti na lang.

She penalties everyday! Halos ma-lalahat niya na ang estudyante dahil sa araw-araw siyang nagbibigay ng penalty. Makakita lang ng basura tapos nasa harap mo iyon, may penalty ka. Umingay ka lang sa hallway, may penalty ka. Naglakad lakad ka during class hours kahit vacant niyo naman, may penalty ka.

"Hindi ko na lang talaga alam baka ipasara niya na ang school at bawal nang lumabas!" Reklamo ni Celes.

Nandito kami ngayon sa dorm. Nasa dorm lang kami lagi dahil bawal lumabas kapag tapos na 'yung klase. Pwede ka lang lumabas ng dorm kapag mag klase or mag lulunch at dinner ka, bawal tambay kapag walang pasok. Ganoon siya kahigpit.

"Bakit wala man lang sabi si Head Master? Papabayaan niya na lang na ganito ang school?" Persephone said nang makalabas siya sa banyo.

Nanatili akong nakatikom ang bibig at pinagmamasdan lang silang mag usap. Anong oras na, hindi pa rin kami natutulog bago naisipan na sumabat sa kanila. "Let's sleep, may pasok pa tayo bukas."

They both nodded at me and went to their own beds. Nagkumot na ako at hinanda na ang sarili na makatulog. Ilang araw na rin hindi ko kinakausap si Sevi, I'm trying my really best to avoid him. I mean, them. Mas better na ganoon.

Sila Celes and Persephone, sinasabihan ko silang makisabay na lang kila Ace mag lunch kahit tumanggi man silang hindi nila ako kasama, pinagpipilitan ko pa rin.

Mas gusto kong mapag-isa kapag ganoon. May times na sa likod ako ng dorm building nag lu-lunch o 'di kaya'y sa dorm namin.

Celes felt guilty one day nang ganoon na lang lagi ang routine namin. She even get mad at me.

"Why are you being like this, El?!" She yelled because sabi ko ay mauna na silang mag lunch dahil may gagawin pa ako. "Lagi na lang ganito,"

"I-I just told you na mauna na mag lunch," I said while faking a laugh at her. "Susunod ako."

"You're not." Matigas nitong sabi. "These past few days... I'm noticing something from you."

"Huh? Wala, Celes. Namamalik mata ka lang yata, mauna na kayong mag lunch. Susunod ako," I lied. Of course, hindi ako susunod na sa kanila.

Sobrang dami lang talaga ng iniisip ko, dumagdag pa ang exam next week. Busy na naman tayo. Mag iisang taon na rin ako rito sa mundong ito, at may mga times na nag bbreakdown ako dahil ewan, I'm thinking na kung nasa Manila ako, sobrang peaceful yata ng buhay ko. Mag iisang taon na rin bago ko nakausap ang Tita at Tito ko, hindi sila nagparamdam these past few months.

At meron ding side na kung nandoon ako sa Maynila ay hindi ako makaka-meet ng mga kaibigan katulad nila Celes at Persephone. Hindi magbabago ang life cycle ko, hindi ko mararanasan ang high school life ko nang masaya.

Hays.

"Okay, fine. Let's just go together." I agreed but she didn't speak and just looked away. "I'm sorry, okay?"

"What's been bothering you, lately?"

"It's nothing. I'm sorry," I didn't know na kapag kasama ko sila Celes ay nagiging malambot ako, hindi ko man magawang makapag sorry sa ibang tao dahil inuunahan ako ng pride pero pagdating sa kanila, nagagawa ko iyon. Inuuna ko ang friendship namin kaysa ang unahin ang pride ko. Ayokong magalit sila sa akin.

"Is it really hard to say it, El?"

"What? No. Huwag na nating pag usapan 'yan. Tara na." Hinila ko na siya roon at nagpunta sa cafeteria. Ilang araw na rin pala akong hindi nakakapunta rito dahil ito ang unang place na iniiwasan ko.

Doon kami sa napakalayo na table at kita ko naman na si Persephone naghihintay sa amin. When she noticed us, she went to our table and say sorry to the guys.

"Hey--"

"Eilonwy, pinapatawag ka ni Head Master sa Office." Lumapit sa akin ang isang estudyante dahilan para matigil si Persephone na magsalita.

"Bakit?" Nagkibit balikat lang ang lalaki at umalis na. Tinignan ko ang dalawa at nagtataka ang mga tingin nila. "Punta muna 'ko, diyan lang kayo."

"Sama ka--"

"Hindi na, Perse." Pagpigil ko at iniwan na sila roon. Kahit bawal ang tumakbo sa hallway ay ginawa ko pa rin. Hindi ko alam pero may feeling ako na ang ibabalita ng Head Master ay hindi ko magugustuhan.

Kumatok ako ng dalawang beses at binuksan kaagad iyon. Nakita ko namang nandoon lahat ng Professor's except kay Judge Ismeralda Geulimja.

They're having a meeting and why would they call me?

"Alterio..." The Head Master called so the Professor's eyes are all on me now.

"Uh, babalik na lang po ako." Sabi ko at aalis na sana nang magsalita ang Head Master na nakapagpatigil sa paghakbang ng paa ko.

"Arthur and Fleur... They're both saw dead at the Subway."

I couldn't move. Parang bumagsak 'yung mundo ko nang marinig ang mga bawat salitang binitawan ng Head Master. My tears started to fall, not saying anything.

Hindi man lang ako maka-tingin sa kanila dahil tulo na nang tulo ang luha sa aking mga mata. Hindi ko na alam ang gagawin ko, mag isa na lang ako...

They're my everything.

They both raised me and treated me well. Nagsisisi ako, hindi man lang ako nakapagpasalamat sa kanila at hindi ko man lang pinaramdam na mahal na mahal ko sila.

Pero, sa totoo lang. Ayaw ko silang mawala kagaya ng pagkawala ng Mommy at Daddy ko.

"We're sorry..." Professor Adelphia said. Tumingin ako sa kanila, hindi pinapansin ang basa ko nang mukha.

"Thank you... for informing me this." I said smiling at them but deep inside my heart was broken into pieces that can't bring it back.

Umalis na ako kaagad doon at tinakbo ang hallway papunta sa dorm building. Wala akong pake kung pagtinginan man ako ng mga estudyante dahil hindi nila alam ang nararamdaman ko ngayon.

Sumalampak ako sa kama at yinakap ang tuhod ko habang patuloy pa rin sa pag-iyak na hindi ko mapigilan. This is the second time I cried like this, at hindi ko na alam. Walang wala ako sa sarili ko ngayon.

Hindi ko man alam kung anong nangyari bakit ganoon na lang kadali at ayoko nang alamin pa. Mas lalo lang akong masasaktan.

Basta sa ngayon, ang gusto ko lang ay ang mapag-isa...