BAŞ AŞAĞI

-12-

Gözümü açtığımda yerde bağlı bir şekilde yatıyordum. Etrafta kimse yoktu. Tek görebildiğim küçük bir kaleydi. Bağırmak istedim ama ağzım da bağlıydı. Ağlamaktan başka elimden bir şey gelmiyordu.

Sanki gördüğüm kâbuslardan birine uyanmıştım. Dejavu yaşıyor gibiydim. Aynı kasvetli hava, aynı orman gözümün önünde canlanıyordu. Değişen tek şey bu sefer kaçmamamdı. Oysaki kabuslarımda hep koşardım. Şimdi de koşmak istiyordum.

Zaman ellerimin arasından akarken soğuk tüm vücudumu ele geçiriyordu. Ümidimi iyice kaybediyordum. Burada beni kimse bulamayacaktı. Sanırım soğuktan veya susuzluktan ölecektim. Boynumda bir acı vardı. En son hatırladığım şey adamın boynuma sert bir şekilde iğne batırmasıydı.

Evdekiler nasıl bir hâldeydi? Teyzem beni koruyamamanın üzüntüsünde olmalıydı. Annem ve babamı düşünmek bile istemiyordum.

Bunu yapan kimse benden ne istiyordu? Ona ne yapmış olabilirdim? Kasabaya yeni taşınmıştık. Hiç kimseye bir kötülüğüm yoktu. Belki de teyzemin düşmanıydı. Onun intikamını benden alıyordu.

Ağaçların arasından sesler geliyordu. Gittikçe daha da yaklaşıyordu sanki. Kalbim küt küt atmaya başladı. Korkudan ve soğuktan titriyordum. Sırtımda bir el hissettim. Ağzımdaki kumaşın düğümü açıldı. Arkamı dönemiyordum. Dönmeye korkuyordum. Ne ile karşılaşacağımı bilmiyordum.

" Ah Vanessa, bu güzelliğine yazık olacak. Alex'de zamanında benim sevdiğime aynısını yapmıştı."

Sanki dilimi yutmuştum. Konuşmak istiyordum ama cesaret edemiyordum. Gerçekten beni öldürecek miydi!? Eniştem ona ne yapmış olabilirdi?

" Neden ben? "

Sesim o kadar zayıf ve güçsüz çıkmıştı ki kendime acımıştım. Dik durmalıydım. Korktuğumu anlarsa daha da üstüme gelecekti bunu biliyordum.

" Neden sen? Başlarda Amanda'dan intikam almak istedim ama olmadı. Sonra kasabaya siz geldiniz. Korumasız bir aile. Benim için büyük bir fırsattı."

Yüzümü ona karşı dönmüştüm. Benden biraz uzakta oturuyordu. Bu hâlimden zevk alıyor gibiydi. Yüzünde kumaş gibi bir şey vardı. Sadece gözleri açıktaydı.

Korkunç gözüküyordu. Ağlamaktan net göremiyordum ama gözleri kırmızımsı bir renkteydi. Lens miydi yoksa ben mi yanlış görüyordum emin değildim.

" Başta kız kardeşini hedef aldım ama olmadı. Aradığımın o olmadığını hissettim. Gerçek acıyı istiyordum. Teyzenin canını en çok yakacak şeyi."

" Beni öldürecek misin? "

Artık daha az korkuyordum. Kendimden çok sevdiklerim için endişeleniyordum. Bu acıyı kaldırabilecekler miydi?

" Aslında annen daha iyi bir hedefti ama o gün kız kardeşini o hâlde gördükten sonraki haykırışların, hiç durmadan koşman içimde bir heyecan oluşturdu."

O psikopattı. Aklı yerinde bile değildi. Bir insan bunları gülerek söyleyemezdi. Daha fazla ona katlanamıyordum. Kaçmanın bir yolunu bulmalıydım.

" Bu Dünya beni hiç kabul etmedi Vanessa. Hep kötü olan bendim. Hep cezalandırılan bendim. Sonra düşündüm. Çok düşündüm. Olayları tersine çevirmeyi başardım. Artık kötü olan onlar, ceza veren ise benim."

" Sen sadece aklını kaybetmiş bir delisin!"

Sesimdeki öfke beni bile şaşırtmıştı. Kızması gereken yerde sürekli gülüyordu. Yavaşca bana doğru yaklaştı. Kollarımdan tutup ayağa kaldırdı. Kulağıma fısıldayarak konuşuyordu. Nefes alış verişim hızlanmıştı. Sanki uzun bir koşu yapmış gibi soluk soluğa kalmıştım.