များများချစ်လေ...များများရှုံးလေပဲ။
ရှုံးရတာမုန်းလို့နည်းနည်းပဲချစ်မယ်လေလို့လည်း
နှလုံးသားကိုစျေးဆစ်လို့မရခဲ့ဘူး။
မောင်လို့ ဆိုတာနဲ့ အကြင်သူခြေဖဝါးလေးအောက်
ကျွန်တော့်မေတ္တာတွေအရင်းကိုပြုတ်ခဲ့တယ်.......။
ကလေးလေးရဲ့မောင်...။
~~~~~~~~
ရေချယ်ကအရက်မသောက်ဖို့ပြောခဲ့ပေမယ့်
ကျောင်းတုန်းထဲကစိတ်အတန်တန်ညစ်လာရင်
သွားခွေနေကျBarတစ်ခုရှိသည်။သိပ်အကောင်း
ကြီးတော့မဟုတ်ဆိုင်ရှင်ကအလုပ်လည်းသေချာမလုပ်
အမြဲလေလွင့်နေတတ်သူလည်းဖြစ်၏။
Jeonတို့သူငယ်ချင်းစကွက်တစ်ခုလုံး
ခိုနားရာဖြစ်ပြီး ဘယ်သူဘာဖြစ်ဖြစ်
ထိုBarလေးကိုသွားကာငိုစရာရှိတာငို
ရယ်စရာရှိတာရယ် အထိန်းအမှတ်ပွဲတိုင်းလည်း
ထိုနေရာလေးမှာပဲလုပ်ခဲ့ကြသည်။
အိမ်ပြန်ရမှာဝေးသွား၍ပျင်းသွားပြီ
ဖြစ်သည်။အရက်နည်းနည်းဝင်သောက်ပြီးမှ
ပြန်ဖို့ Barဆီဦးတည်လ်ိုက်ကာBarရဲ့တံခါးဆွဲဖွင့်တော့
ခြေလှမ်းတွေတိခနဲရပ်သွားစေသောမြင်ကွင်း။
"နှစ်ယောက်လုံး အိမ်ပိုင်တယ်မလား
ကိုယ့်ကို တစ်ညလုံးအဖော်ပြုပေး
နေလို့မကောင်းလို့...."
"ရတာပေါ့....Oppaသဘောအတိုင်းပဲ..."
ParkJimin...။အသေအချာကိုParkJimin
ပဲ...။Barက မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို
တစ်ဖက်တစ်ယောက်ဆီရင်ခွင်ထဲထည့်
ဖက်ထားကာအရက်ထိုင်သောက်နေသည်။
မှားတာ....။သူမှားသွားတာ။
သောက်မှတ်ရှိပါလို့ စကားလုံးထွင်းကာ
နဖူးမှာ တက်တူးထပ်ဆိုးတဲ့ကျောက်စာ
ထွင်းထားသင့်ပြီ။လူကိုအလွန်တရာ
စိတ်ကုန်မုန်းတီးခဲ့လည်း အဲ့ဒီလက်နာရင်
ငိုယိုတတ်တဲ့အကျင့်ကြောင့် အိမ်ကိုငိုများ
ပြန်နေမလားဟုမှားတွေးလိုက်သေးတာ။
တခြားတစ်ယောက်နဲ့မင်္ဂလာဆောင်တော့မှာ
လည်းသိတယ်လေ။ဒါပေမယ့် ဒါပေမယ့်
ဒီခြေထောက်တွေက သောက်ရူးလိုတားမရခဲ့ဘူး။
ဒုက္ခ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး သူ့အိမ်ထောင်နဲ့သူ
ပျော်နေရင်တောင် ဘယ်ဘက်လက်ဒဏ်ပြန်ဖြစ်
တယ်ကြား ဒီလိုသာ ဒီအရူးကမယောင်မလည်
ထပ်လာချင်နေရင် သေတာအကောင်းဆုံးပဲ။
