နေရောင်ခြည်သည်မျက်နှာပေါ်တည့်တည့်ကျ
လာတော့ သတိပြန်ဝင်လာကာနိုးလာသည်။
မနက်စောစောတစ်ခုဖြစ်လိမ့်မည်။
မနေ့ကထက် နေ့လို့ထိုင်လို့အဆင်ပြေနေပြီး
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာရော ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်းဆိုင်ရာပါ
အများကြီးသက်သာနေသည်။
ခုမှပုံမှန်ParkJimin ရဲ့စိတ်နဲ့ကိုယ်ပြန်ကပ်
သွားပြီးဘေးဘီကြည့်လိုက်တော့မရင်းနှီးသော
အခန်းတစ်ခန်းပဲ။ အရှိန်မသေသောကြောက်လန့်
မှုတွေကြောင့် ရင်ထဲဒိန်းခနဲ။အမြန်အဆန်
ပြတင်းပေါက်ကနေဘယ်နေရာရောက်နေလဲ
ကြည့်ဖို့ စောင်တွေကိုဖယ်လိုက်တော့
"နိုးပြီလား....."
အကြောက်လွန်ခဲ့သူမလို့ ဘာတွေလွဲပြန်ပြီလဲ
ဟုစောင်ပုံထဲ ယောက်ယက်စခတ်ရုံပဲရှိ
သေးသည် ကြားလိုက်ရသောအသံကြောင့်
Jiminမျက်ဝန်းလေးတွေဝိုင်းစက်သွားသည်။
စားစရာတချို့ဖြင့် မနက်ခင်းနဲ့အပြိုင်
လန်းဆန်းစွာပြုံးရယ်နေသောမောင်သည်
တစ်လှမ်းချင်းစီသူ့ဆီလျှောက်လှမ်းလာနေသည်။
ပေါ့ပါးစွာပြုံးလျှက်လာနေသော
မောင့်ကိုမြင်သည်နှင့်မနေ့ကအဖြစ်အပျက်ဆိုး
တွေသည်ခေါင်းထဲတန်းစီပြန်ဝင်လာကာ
လက်ဖျားလေးတွေတုန်ခနဲ။
"အိပ်လိုက်တာ မနေ့ထဲက ...မောင်က
စိုးရိမ်နေတာ Namjoon Hyungကပုံမှန်ဆိုလို့သာ
သည်းခံနေတာ သိလား...."
မောင်က အညိုရောင်ဆံပင်လေးတွေကို
သပ်တင်ပေးရင်းနွေးနွေးထွေးထွေးဆိုသည်။
"ငါ..ဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ...."
"ရေချယ့်တိုက်ခန်းလေ...ဆေးသွင်းပြီးထဲက
မင်းကိုမနှိုးချင်လို့ ချီခေါ်လာခဲ့တာ ညထဲကခုထိ
တစ်ရေးမှကိုမနိုးဘူး ...."
"ဘာလို့လဲ....ဘာလို့ခေါ်လာခဲ့တာလဲ"
ခပ်တင်းတင်းမျက်နှာဖြင့်မကျေမနပ်ဟန်
မောင့်ကိုကြည့်ကာအေးစက်စက်မေးလာသည်။
မျှော်လင့်ထားတဲ့အခြေအနေပါပဲလွယ်ကူနေရင်
ParkJimin ဘယ်ပီသပါ့။
အကြောက်လွန်ကာစိတ်မငြိမ်သော
အခြေအနေမှာသာသူကဟုတ်သလ်ိုလိုရှိခဲ့တယ်။
ParkJimin ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ကိုယ်ပြန်ကပ်လျှင်
မာန်စွယ်လေးကစလာပြီ။
