"Jungkook ...ငါတောင်းပန်နေတာပါ..."
မောင်ကသပ်ရပ်တဲ့ခပ်တိုတိုဆံပင်တွေကိုမှန်ရှေ့တွင်
ကျကျနနပုံချနေသည်။ ထင်လင်းထွက်နေသော
မျက်နှာသည်မောင့်အစိတ်အပိုင်းတွေကိုတစ်ခု
ချင်းကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်း။
Shirt အင်္ကျီအဖြူကိုခန္ဓာကိုယ်နဲ့တသားထဲ
ကျအောင်ဝတ်ပြီး Necktie အနက်ရောင်ကို
သေချာချည်နှောင်နေသည်။အကောင်းလက်ပတ်
နာရီတစ်လုံးကိုပတ်လိုက်ကာရေမွှေးနည်းနည်း
စွတ်လိုက်သည်။
ချပ်ချပ်ကပ်ကပ်ခန္ဓာကိုယ်နဲ့တစ်ခါလေးမှ
မပြင်ဆင်ဖူးသောအပြင်အဆင်မှာမောင်သည်
အလွန်ခန့်ညားနေခဲ့သည်။မာနရိပ်တွေပြေးနေသော
မျက်နှာရိပ်ဟာ မှန်ထဲတွင်အရှိန်အဝါကြီးစွာ။
"ငါ..မသွားနိုင်စရာဘာအကြောင်းမှမရှိဘူး"
"ကင်မင်ဂျွန်ကိုထည့်တွက်မနေပါနဲ့
နင်ခံစားရမှာလေ....နင်ကြည့်နိုင်လို့လား.."
"ကြည့်နိုင်တယ်...."
"ဒါပြိုင်စရာမဟုတ်ဘူး!!
နင်တို့အဲ့လိုအတ္တတွေကြောင့်မဖြစ်ချင်ကြတာ
တွေဖြစ်ကုန်တာ အဓိကကနင်ပဲ..."
"နင်လိုက်မှာလား မလိုက်ဘူးလား ရေချယ်.."
ကျန်ခဲ့လို့လည်းသူ့ကိုစိတ်မချပါ။ဘယ်လို
တလွဲမာနတွေလဲ။အဆုံးအထိကိုမလျှော့တဲ့
မာန်တွေ။
"Jimin ကလည်းနင်လာတာကိုကြိုဆိုမှာ
မဟုတ်ဘူး...ဘာလို့အားလုံးနာကျင်ရမယ့်
ကိစ္စကြီးကိုလုပ်ချင်နေတာလဲ...."
"လုပ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ..."
"နင်နာကျင်ရမှာစိုးလို့အရူးကောင်ရဲ့!!!!"
"ငါဖိတ်စာရထဲကလုံလုံလောက်လောက်
နာကျင်ပြီးပြီရေချယ်...ငါနာရီပေါင်းများစွာ
ငိုခဲ့ပြီးပြီ...ငါ့ကိုယ်ငါတရားတွေလည်း
ချပြီးပြီ...ကံကြမ္မာက စီမံလာရင် ဘယ်လိုမှ
ပြောင်းလဲလို့်မရတဲ့သဘောတရားတွေကိုလည်း
ငါလက်ခံလိုက်ပြီ....ခုငါသူ့ပွဲကိုတက်တာ
ကင်မင်ဂျွန်ကိုမကျေနပ်လို့ဆိုတာမှန်ပေမယ့်
ပြဿနာလုပ်ဖို့လည်းမဟုတ်ပါဘူး....
ဒီတိုင်းသူ့ကိုကြည့်ချင်ရုံလေး
ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ
အသိအမှတ်ပြုပေးရုံပါပဲ....."
