"JeonJungkook မရှိဘူးလား
သူနဲ့တွေ့ချင်လို့...."
ဆရာ့ခြံထဲတွင်မနက်စောစောဂစ်တာတီးနေ
တုန်း ခြံဝသို့ဆိုက်ရောက်လာခဲ့သောအနက်ရောင်
ကားအကောင်းစားကြီးကြောင့်Henryထိုကားဆီသွားလိုက်သည်။ကားပေါ်မှဆင်းလာသူသည်ခန့်ညားသော
အသွင်အပြင်ရှိပြီး လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်။
"ရှိတယ်...အိမ်ထဲမှာမနက်စာစားနေတယ်ဗျ"
"ဟုတ်လား သွားခေါ်ပေးလို့ရမလား
ကင်မင်ဂျွန် လို့ပြောလို့ရပါတယ်
Jungkook ရဲ့အသိပါ..."
"ဟုတ်ကဲ့ ခဏလေးစောင့်နော်...."
"ကောင်းပါပြီ....."
သပ်ရပ်စွာသပ်တင်ထားသောဆံပင်တွေနဲ့
ခေါင်းစခြေဆုံးကျော့ကော့နေသော
ကင်မင်ဂျွန်ဟာလိုအပ်ချက်မရှိနေသော
ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ပုံစံပေါ်နေပါ၏။
တစ်လောကလုံးကိုအပိုင်ရသလို
အပြုံးတွေဖြင့်ဒီမနက်ဟာသိပ်မင်္ဂလာရှိတာပဲ။
Jimin ဟာစိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့လူနဲ့မကပ်နေသော
ပုံစံမှ ဘာကိုများအဆင်ပြေသွားတယ်မသိ
ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာသည်။စေ့စပ်ပွဲကိုအားကျိုးမာန်
တက်မပါဝင်တောင်အရင်ကလောက်မဆိုးဝါးတော့။
သူ့အနေနဲ့Jungkookကိုတစ်ဖက်သတ်ကို
မကျေနပ်ခဲ့ပါ။ဆိုးလ်ကိုပြန်ရောက်လာထဲက
Jimin နဲ့အခြေအတင်တွေဖြစ်တိုင်းJeonJungkook
ဟာနေရာတစ်ခုကလူလိုအမြဲကာကွယ်ပေးခြင်း
တွေဖြင့်ဒေါသထွက်ရသည်။သူတို့နှစ်ပေါင်းများ
စွာတွဲခဲ့သောEffects တွေသည်လည်းသူ့အပေါ်
အမြဲတမ်းသက်ရောက်ခဲ့သည်။
Jimin ကိုမပိုင်လည်းဇွတ်အပိုင်လုပ်ကာ
မနည်းကြိုးစားနေသည့်အချိန် ခရီးအတူတူ
ထွက်ကြတာမျိုး နောက်ဆုံးအခန်းတစ်ခန်း
ထဲဆီအတူတူဝင်သွားခဲ့တာမျိုးတွေဟာ
တစ်စက်ကလေးမှကိုမကျေနပ်စရာ။
ရည်းစားဟောင်းဆိုတာရည်းစားဟောင်း
နေရာမှာပဲ မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်ရတော့မယ့်ဟာ
JeonJungkookဟာ အရောင်နည်းနည်းလေးမှ
မကျခဲ့။Jimin ကသူ့ပြောနေရင်သာမထုံတတ်တေး
ဆိုပေမယ့် အဟောင်းအနွမ်း ကိုစကားဝိုင်းထဲ
သူဆွဲထည့်လျှင် သေးသေးတောင်အတင်မခံတာတွေ။
