G Ü L C E

2.bölüm

GÜNÜMÜZ

GÜLCE'DEN ;

Sabahın köründe okul yapanın gelmişini geçmişini diye söverken odaya dalan aleyna ile gözlerimi devirdim zaten bir gün çıkacak devire devire.
Sevmezdim burda ki kimseyi anlaşamazdım zaten onlarda beni sevmezdi ben kendi halimde takılırdım okul ve yurtta olurdum genelde arada part-time çalıştığım işler olmazsa tabi ee para lazım para çalışacağım tabi ki canım.

Ben size kendimi tanıtmayı unuttum iyi mi
Ben Gülce Gülce keskin soyadının bile kime ait olduğunu bilmeyen annesi tarafından daha 1 yaşındayken çocuk esirgeme kurumuna bırakılan kızım o yüzden sadece Gülce derim tanıştığım insanlara soyadının bir önemi yok benim için.

Baba hep merak ettiğim şey..
Bir babam olsaydı nasıl olurdu severmiydi beni korurmuydu ilk aşkım olur muydu mesela saçlarımı severmiydi gibi gibi şeyler.

Annem beni bırakmıştı bakmak istemediği için bunu biliyorum müdüre hanım böyle söylemişti ama ya babam?
O neredeydi yaşıyor muydu beni biliyor mu mesela o da mı istemedi beni bu soruların cevabını bilmemek yakıyor canımı.
Ama hiç aramak istemedim aramak için çaba sarf etmedim çünkü isteseydi bulurdu beni alırdı yanına severdi kimi kandırıyorum ki belli ki o da istemedi.

Oysa hayal kurduğum zaman hep kalabalık bir aile hayal ederdim annem babam abim yada abilerim belki ablam ve kardeşim ne çok isterdim ablam veya abim olsun dışarı da ki insanlara çok özenirdim hele ki abisi kardeşi olanlara çok şanslı gelirlerdi gözüme çünkü tek başına hayatta kalma çabası vermek zor hayal kırıklığına uğramak daha zor.

Sekiz sene önce bir aile evlat edinmişti beni o kadar çok sevinmiştim ki ailem olacak diye bu benim için hayallerin ötesindeydi hayal kırıklığı olarak bitmeseydi.

İlk zamanlar her şey çok güzeldi çok ilgili anne baba olmaya çalışıyorlardı yada bana öyle geliyordu çocuk aklıyla.

Ne olduğunu anlamadığım bir gün başladı her şey sonra devamı geldi fiziksel şiddet psikolojik şiddet gibi gibi bir çok şey sonra komşuların şikayeti üzerine kurtuldum ve evime döndüm yani yurda evet benim evim burası benim gibilerin evi burası.

Yani kısaca kimsenin istemediği kendi kendine hayata tutunmaya çalışan Gülce ben.

Her şeye rağmen bir gün mutlu olacağıma dair inancımı kaybetmeden yaşıyorum çünkü her şey bir gün güzel olmak zorunda.

GÜNÜMÜZ ;

Karavezir'lerin evi ;

Halil işten gelmiş karısının hazırlanmasını bekliyordu karısını sürpriz tatile götürüyordu artık işlerle tek başına ilgilenmek zorunda değildi barkın be Anıl'a devretmişti ne kadar can'ın da şirkete gelmesini istese de o kendi seçimini yapmış doktor olmuştu Halil'e ve oya'ya saygı duymak düşerdi cenk ise lise sona geçmişti haylaz herif bir yıl tekrar yapmıştı Halil gurur duyuyordu çocuklarıyla hepsi gözünün önünde başarılı insanlar oluyordu tabi biri hariç..

Hiç canlı bir şekilde görmediği görmeye cesaret edemediği sadece fotoğraflarına bir iki kez baktığı güzeller güzeli kızı.
'
Kabullenmiş miydi yani yıllar sonra kızı olduğunu' bu düşünceyle kızdı kendine 'hayır dedi hayır bunu göze alamam buna cesaret edemem ailemi kaybedemem' diye düşündü.