G Ü L C E

7.bölüm

Medya ; Gülce bebeğim

Ne demişti o ?

'babalar kızlarına hediye alır' mı.

Sakince arka mı döndüm ve kahkaha attım psikolojim iflas etmişti artık.
Gülmemi zar zor durdurup cevap verdim.
"ben senin kızın değilim barkın"
Alayla güldü.
"öyle mi dersin Gülce kimliğin nerede Bi daha bakalım istersen" dedi.
"peki babacığım" dediğimde kaburgamın ciğerlerime battığını hissettim onlar için alay konusu olan o kelimenin benim en büyük yaram olduğundan haberleri yoktu.

Barkına bir kaç adım daha yaklaştığım da o da ayağa kalktı.
"ama sen zaten bana ilk hediyeni vermiştin ne çabuk unuttun" diye sordum.
Anlamadığı için tek kaşını havaya kaldırıp bakmaya başladı.
" kimliğimi değiştirdiğin için tepki gösterdiğimde kollarımı sıkıp ufak mor bir  hediye bırakmıştın ne çabuk unuttun barkııınnn" dedim ismini uzatarak.

Bakışlarından bir anlık pişmanlık gördüm.
Ne yani önce vur sonra pişman ol bu mu.
"bak Gülce seni o kadar uyarmama rağmen küfür etmeye devam ettin ediyorsun da bu beni haklı çıkarmaz o gün öyle davranmalıydım ama sinirlerime engel olamadım."diye kendini açıkladı abimiz.

" şimdi geç otur kahvaltı yap "dedi.
Bu beni masadan kobduğunu ne çabuk unuttu.
" nesin sen bipolar falan mı"diye sorduğumda sabır çekti.
O cevap vermeden konuşmaya devam ettim
" hayır en son masaya oturamazsın deyip mutfağa kovmuştun "dedim.
" tamam ne istiyorsan onu yap "dediğinde gülümsedim benle uğraşmamalıydı.

Arkamı dönüp gidecekken anılın dediği ile olduğum yerde kaldım.
" dedemler gelecekmiş akşama amcamlarla abi sen mi söyledin şunun bizde kaldığını"
Bana şu diye hitap etmesini es geçtim çünkü ben o kadar insanla tsnışamazdım yasak ilişki çocuğuydum ben kabul etmezlerdi.

"evet ben söyledim akşam için de ben davet ettim anıl sakıncası mı var" dediğinde anıl göt olmuş ve susmuştu.
Asıl sorun şu ki bundan neden benim haberim yok.
Başımı sol omuzuma doğru yatırıp barkına baktım ahh ne tesadüf o da bana bakıyordu.
"peki bundan neden benim haberin yok" dedim.
"olması mı lazım" dedi.
Haklıydı onun eviydi kimi istese çağırırdı.

"haklısın" dedim bıkkınlıkla ve devam ettim.
"zaten ben işte olacağım aileniz! Geldiğinde geç gelirim" dedim.
"senin için geliyorlar Gülce izin al okuldan sonra evde olacaksın" dedi.
Nefret ediyordum benim hakkımda karar vermesine.
Cevap vermeden yukarı çıktım gelmeyecektim işte yeter.
Başka insanlarında istememesini alay etmesini görmek istemiyorum.
Ben ne kadar ayakta kalmaya çalışsam
İnsanlar o kadar yaralıyor beni.

Ağlamamak için büyük savaş verirken üzerimi giyinip aşağı indim ayakkabımı giyerken yine barkın konuştu.
Bugün ne çok konuştu bu adam.
"nereye" dedi.
"Allah aşkına bu saatte nereye gidiyor olabilirim okula" dedim.
"bön bön yüzüme bakıp " daha var okul saatine hem anıl ve cenk olmadan nereye "dedi.
Dönüp anılla cenke baktığımda ikisi de yutkunup biribirine baktı.
Siktir! Haha benim okula yürüyerek yada minibüsle gittiğimden haberi yoktu barkının.
Anıl'a kocaman gülümseyip barkına döndüm.
" bilmem kardeşlerine sor onu da "diyip çıktım.
Kulaklık takıp yürümeye başladım.
Evet kulaklık taktım can abimin dediklerinden sonra telefonu almıştım haklıydı sürekli kapanıyordu ve bana ulaşamıyordu doktor civanım.

Okula geldiğimde direkt sınıfa çıktım çantamı bırakıp kafamı sıraya koydum biraz gözlerimi dinlendirsem iyi olurdu.
Asla uyumak değil göz dinlendirmek.

Birinin kolumu deşmesiyle açtım gözlerimi.
Daha adını öğrenmedim sıra arkadaşım.
"ne var çocuk deştin kolumu" dedim.
"çocuk mu" dedi.
"buna mı takıldın adını bilmiyorum" dedim.
"baran" dedi.
"ha" diye ayıca bir cevap vermiştim.
"adım diyorum baran" dedi gülerek.
"memnun oldum dedim.
İyi birine benziyordu baran en çok dikkatimi çekende gamzeleri oldu.