G Ü L C E

17.bölüm

GÜLCE'DEN ;

konuşalım'dedim..

"anlat küçük kızım bugün son kez yaralarımızı kanatalım sonra beraber sararız" dedi.

Sahi sarar mıydık beraber yaralarımızı.

Oturduğu yerden kalktı yanıma geldi.

Arka tarafa oturup beni göğsüne çekti.

Başımı göğsüne koyduğum da.

Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu.

Gerçekten çok güzel kokuyordu.

Daha önce hiç duymadığım.

Huzur veren bir koku.

İçime çektim.

Barkın kıkırdadı bu hareketime.

Utandım biraz.

Başımı göğsüne gömdüm.

Konuşmaya başladım.

" ben kendimi bildim bileli yurtta büyüdüm.

İlk adımlarım ilk konuşmam bütün ilklerimi orada yaşadım 1 yaşında bırakılmışım oraya.

12 yaşına kadar bir sorun yoktu aslında gayet iyi bakıyorlardı.

Tek eksiğim anne baba aile sevgisiydi.

İlk okula başladığım gün mesela birisi.

Bütün çocuklar okulda ağlayıp annesini isterken ben hiç ağlamamıştım çünkü beni susturacak annem yoktu.

Okul çıkışı arkadaşlarımı almaya gelen babaları varken beni yurdun servisi alırdı.

O gün o kadar çok ağlamıştım ki.

Neden annem ve babam yok diye.

Zamanla idrak etmeye başladım bir şeyleri tabi.

Kolay oluyordu bir şekilde avutuyordum kendimi.

Sadece annemi ve babamı sorduklarında ağlama hissi geliyordu.

Yada düşüp dizimi yaraladığım zaman.

Hasta olup tek başıma iyileşmek zorunda kaldığım zaman.

Babamla parka gitmek isterdim o zamanlar.

Annem saçlarımı örsün falan.

Her neyse böyle geçti zaman 12 yaşıma kadar.

Bir gün müdüre hanım çağırdı odasına.

Bir adamla kadın vardı.

Kadın yani Sibel abla.

Ziyarete geldiği zaman görmüş beni.

Ben sessiz bir çocuktum bi köşede kendi kendime oynardım.

Her neyse işte evlat edinmek için başvuru yapmışlar falan.

Bana sordu müdüre hanım.

Ben çok sevindim hayatımın hatasıydı.

Ama işte çocuk aklı anne baba sevgisini göreceğim.

Annem saçlarımı örecek.

Babam parka götürecek.

Babam okuldan almaya geldiğinde bende hava atacağım falan diye seviniyorum.

Bende istediğimi söyledim işte.

Bir kaç gün içinde Hallettiler tüm evrak işlerini.

O gün ikisinin de elini tutarak çıktım oradan.