In the Middle of Nowhere (Love Boundaries Series #1) COMPLETED

Sunset

Chapter 28

"Mommy! Wake up!"

I opened my eyes and saw my daughter pouting her lips while poking my face. Ngumisi siya nang makitang dumilat ako at kinulong siya gamit ang mga payat kong braso. Mas lalong kumulit ang mukha niya at hinahalikan ang dibdib ko.

"Gising ka na, Mommy. Galit na si haring araw dahil nakahilata ka pa sa kama," she chuckled.

"Where's your yaya?" Pinakawalan ko na siya. "Kumain ka na ba?"

Tumango siya. "I ate some pasta and milk! Then, a leche flan for my dessert po," tumagilid ang ulo niya at inabot ang labi ko. "You should eat too."

Tumango ako at humikab pa. "Gusto ko pa sanang matulog pero dahil sa isang makulit na bata... nawalan na tuloy ako ng ganang matulog ulit."

Cezara smiled and crossed her arms. She proudly smirked at me kaya ngumisi na rin ako. I gathered myself to start my day pero hindi pa nga ako nakapag-ayos, hinatak niya na kaagad ako pababa. Hindi ko alam kung bakit masyado siyang excited pero tumatalon-talon siyang bumaba sa hagdanan. When I had my time, I braided my hair bago humarap sa hapag-kainan. Manang gave me a toasted bread kaya dire-diretso nalang akong pumwesto sa upuan para kumain. Sinamahan nalang ako ni Cezara mag breakfast habang kinukwento niya 'yung recent event nila sa online class niya.

"I want to go there," she said.

"Why? Bakit gusto mong pumunta roon?"

She pouted more. "I want to see how the sun rest at the end of the day. Some of my classmates said that it was beautiful... pero hindi ako naniniwala kapag hindi ko nakikita."

I sighed. Hindi naman mahirap ang hinihiling niya pero gusto kong malaman kung bakit niya gustong makita iyon.

"Okay. Later pero may gagawin muna si Mommy today, okay? Punta ka muna kay Yaya," I said and kissed the top of her head. Tumango siya at kinuha ang IPad niya bago tumungo sa kusina. Ako naman, agad kong kinuha ang laptop ko to check some emails. Nabigo nga lang ako dahil wala naman akong napala sa gmail ko.

As I promised, pumunta kami ni Cezara sa dagat na gusto niyang puntahan. It was an open sea where the sun's rest was usually visible. Tumakbo siya at mas lalong na-excite kasama na ang paglipad ng iilang ibon na nagulat pa ata sa pagtakbo niya.

"Mommy! Look!"

Inayos ko ang buhok kong tuluyang nagulo ng hangin. Nakita ko kung paano nging kulay kahel ang kalangitan. It looks like a real painting that brings warmth. The sky was painted with a golden hue as the waves tried to calm because of its resting...

"Wow... really beautiful." Cezara whispered as she gets her iPad to take some pictures.

"Are you happy?" I asked.

My daughter looked at me. "Yes, Mom. I'm happy."

It satisfied me. Iyon naman ang mas importante sa akin ngayon, ang kasiyahan ng anak ko. Nakita ko kung gaano katamis ang ngiti niya. Kung gaano kasaya ang mga mata niya nang masilayan ang pagpapahinga ng araw. She's now obsessed with sunsets... and I'm happy for her. Hindi ko nalang tinanong sa sarili ko kung masaya nga ba ako para sa sarili ko. I don't want to lie so I refused to ask myself more. Kasi alam ko kung ano ang makakapasaya sa akin at nakakapagod... na humangad at pangarapin siya ulit. I wanted to feel loved... I know he did. Pero alam kong ayaw lang kaming pagbigyan ng panahon.

So maybe, this is the right way to live my life... to make sure my daughter's happiness. At kapag okay na, makikilala niya si Simon. Kapag masaya na ang anak ko, masaya na rin ako... para sa kaniya.

Days and months have passed, Miguel called me for some night outs and dinners. Hindi ko naman tinatanggihan iyon kasi nakakatulong din sa akin dahil may bago akong nakikilalang iilang kasamahan niyang mga businessman.