Ostre szczyty, strome zbocza,
tak natura zaurocza.
Szare skały, las zielony,
Białym puchem okraszony.
Tu, na Ornak żółtym szlakiem,
przyszła dziewczyna z chłopakiem.
Tu, na ławce pod schroniskiem,
ogrzewają się ogniskiem.
A ja siedząc nieco z boku,
wodzę wzrokiem po obłoku,
kiedy słońce zzań wychodzi
na myśl wiosnę mi przywodzi.
Jednak zimno znów przychodzi
i zapały wnet me chłodzi.
Siedzę tak niepocieszony
i wtem słyszę skrzydła pszczoły.
Owad wylądował bez obawy
i począł własne wyprawy.
Sunie dziarsko po ramieniu
i nie daje się zmęczeniu.
Zawiał wietrzyk z prawej strony,
owad był niepocieszony
i odleciał w dal do siebie.
Powiodłem wzrokiem po niebie...
Znów spoglądam ku ognisku,
gdzie para siedzi w uścisku.
Wtedy zrzedła moja mina,
na raz mi się przypomina,
że od dłuższego czasu jestem
sam...
