Kitap kapağı:Bataklikyakamozu ❤
Günün birinde herkesi ölmemesi için ikna eden kız, intihar etmiş...
Yüzümde ki içten gülüşle ellerimi ona doğru uzattım
"Kartal abi topumuzu ver. Devran'la top oynayacağız.", dedim. Kartal abi kara basan gibi yüzünde...
"Senin sayende sen gösterdin." Kartal gözlerini kırparak bana baktı. Bir cevap bir tepki vermedi masumane bir öpücüktü alt tarafı.
O geceyi keşke hatırlasaydım ilklerimin olduğu gece aklımda olmaması. Kartal'ın tepkileri...
Ah neler düşünüyordum böyle!
İçimden sapık bir Gül mü çıkıyordu?
Çalan telefonum ile Kartal'dan ayrıldım. Arka cebimden çıkardığım telefonun ekranına baktım. Abim Cihangir arıyordu.
Kalabalıktan uzaklaşarak küçük bir nefes alarak telefonu kulağıma dayadım.
"Gülüm abim nasılsın? Bu sefer de açmayacaksın diye korkmuştum ama.. Nasılsın kardeşim?" Abim Berfin'i kaybettikten sonra bana karşıki tutumunda garip bir şekilde değişme vardı.
"Sen abi.. Sen nasılsın?" Derin bir sessizlik çöktü ortaya.
" Ben sevdiğini kaybetmenin ne olduğunu kızımı toprağa verince anladım, eğer oradan gelmek istersen bana bir alo demene bakar bu iş." Dedi arkamı dönüp bakışlarım Kartal'ı buldu..
Bu sözler artık beni neden korkutuyordu? Kartal oltadan çıkardığı üç balığı su dolu kovaya attı. Başını kaldırıp bana bakmasını beklemediğim için yutkunarak gözlerimi ondan kaçırdım. Sol elimi kot pantolonumun arka cebine koyarak telefonun diğer ucunda ki abimin sözleri dinledim.
"Teşekkür ederim abi.." Buna artık gerek yok demek istiyordu bir yanım. Artık ben Kartal'a gerçek bir şans vermek istiyordum tüm benliğimle.
"Sana bir sürprizim var belki mutlu olursun. Sevinirsin." Kara abimden sora Cihangir abimde artık arkamda olduklarını ı söylüyordu? Ne olmuştu bunlara bilmediğim ölümcül bir hastalığa yakalanmıştım da vicdan azabı mı çekiyorlardı.
"Konuşmasan da beni dinlediğini bilmek güzel kardeşim. Gene seni arayacağım aç olur mu?" Sanki görüyormuş gibi kafamı salladım. Puslu gözlerimi gökyüzüne kaldırarak konuştum.
"Tamam açarım." Sesim pürüzlü çıkmıştı. Garip bir duygusallık yaşamamıştım. Yada abimin Berfin'i kaybettikten sonra ki değişimi canımı yakıştı keşke Berfin yaşasaydı gene onlar değişmese de olurdu.
Telefonu kapatarak derin bir iç çektim. Gözlerimi kapayarak ellerimi kollarıma doladım. Rüzgarın ve denizin kavgasını dinledim dudaklarım yukarı doğru kıvrıldı. Abi kardeş kavgası gibiydi sesler.
"Kötü bir şey yoktur umarım." Kartalın sesi ile gözlerimi açarak yüzümü ona doğru döndüm.
"Yok" Dedim durup onu izlemeye devam ettim.
"Kimdi konuştuğun? Yani şeyden soruyorum.." Kıskanmış mıydı o beni? Dudaklarım kıvrıldı.
