⭐Kepler⭐ TAMAMLANDI

11.Bölüm ⭐Mor⭐

Geldimmmmm, nasılsınız iyi misiniz? Hayat nasıl gidiyor? Umarım iyisinizdir, ben iyiyim sorduğunuz için teşekkür ederim. Sizlerle duygu paylaşımı yapmak ve yazdıklarımız aracılığıyla iletişim kurmak çok hoşuma gidiyor. Umarım beğenirsiniz, yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın. Sizleri seviyorum 💛

⭐Mor⭐

Başım dönüyordu, kafamda gök gürlüyor gibi bir süpernove patlaması gerçekleşiyordu ve patlayacakmış gibi hissettiriyordu. Daha önce bu hissi yaşamamıştım, ne olduğunu bilmiyordum ama nedense bana çok tanıdık gelen bir sesti bu. Altımdan yer kayıyordu çukura düşecekmişim gibi.

Elimi başıma götürmüş olacakları bekliyordum, şu an bir patlama gerçekleşmediği ortadaydı. Hepsi kafamın içindeydi. Elimle destek almak için duvarı tuttuğumda Ivory endişeyle yanıma geldi.

"İyi misin Amber?"

"B-bilmiyorum."

Sırtım dönüktü kolumdan tutup beni koltuğa oturttu. Bir bardak su getirdi elime destek vererek içirdi. Biraz sakinleştiğimde yüzüne bakıp şu an güvende olduğumu hatırlayacaktım, gözlerimi gözlerine diktiğimde yaşadığı şaşkınlığa anlam veremedim. Neyse ki birkaç saniye sonra dudaklarını aralamıştı.

"A-Amber, gözlerin..."

"Ne oldu? Ivory bir sorun mu var?"

Bana son bir kez bakıp odasına girdi, yaklaşık 20 saniye sonra tekrar yanıma oturdu ve elindeki aynayı yüzüme doğru tuttu.

Gözlerim mor olmuştu. Mavi ve kırmızının karışımı ama parlak bir mor. Durduk yere niye gözlerimin rengi değişti, kırmızı olsa anlardım ama mor...

" Amber... Sanırım Axel haklı."

"Evet ama neden şimdi böyle bir şey oldu? Daha önce hiç olmamıştı. "

"Tamam şimdi sakin ol, belki birazdan normale döner."

Başımı yukarı aşağı sallayıp koltuğa yaslandım. Yorulmuştum, kendimle ilgili her şeyi bildiğimi sanarken aslında hiç bir şey bilmemem bana ağır gelmişti. Başka bilmediğim şeyler olması çok muhtemeldi, gerçek annem ve babam belki de aslında hiç olmamıştı. Belki de beni büyücüler, yeşil uzaylılar ya da vampirler büyütmüştü.

Vampirler ne alaka. Saçmalama!

Ben neyim içses?

Sen kendinsin Amber. Kim ne derse desin sen sadece kendinsin.

Teşekkür ederim.

Teşekkür mü edersin.

Skhsksjsjskjsjs çok kitap okuyorsun galiba.

Senden öğrendim güzelim.

Tamam bu kadar yeterli.

...

"Onu burada bırakamayız Anthon, ya başına bir şey gelirse. Daha çok küçük, ilerde bizi hatırlamazsa bize nasıl ulaşacak? "

"O bizim kızımız Diana, elbet bir gün hatırlayacak. Şimdi gitmeliyiz yoksa onu da tehlikeye atacağız. Gücü onu koruyacaktır merak etme."

Küçük yüzü ve parlayan mavi gözleriyle kucaklarında duran şirin bebek gülümsüyordu. Ama ben bu hikayenin neresindeydim ve neden şu an bunları görüyordum, hiç bir fikrim yoktu.

Bir süre sonra etrafa baktım, kıyamet kopuyordu sanki yukarıdan düşen gök taşları birazdan üstümüze düşecek gibi hızlanmıştı etraf kızıla boyanmıştı, kan kırmızısı.