⭐Kepler⭐ TAMAMLANDI

19. Bölüm ⭐Melez⭐

Yeni bölüm geldiii

Okuduğunuzu belli edip oylarsanız ve fikirlerinizi yazarsanız çok sevinirim. Sizleri seviyorum canlarr, iyi okumalar ❄♥

⭐Melez⭐

Ben Amber, bunlarda en az benim kadar deli olan arkadaşlarım, beni olduğum gibi kabul eden. Onlar yanımda olduğu sürece güvende hissedeceğim, onlar gittiğinde kimsesiz. Şimdiyse tadını çıkarma vakti, babamın dediği gibi "güzel anılar biriktireceğim". Etraf hâla karanlık neyse ki mumlar ve fenerler oldukça işimizi görüyor. Gecenin bir vakti, hepsi uyudu ama ben daha uyumadım. Böyle manzarayı başka ne zaman bulacağım değil mi? Biraz uyumasam ve karları izlesem sorun olmaz herhalde en fazla gözlerim şişer. Gerçi benim gözlerim durduk yere bile morarıyor, gerçek anlamda. Her neyse, şimdi biraz susma vakti çocukları uyandırmak istemiyorum. Hepimiz aynı odadayız düşüncesizlik etmeyeyim son hikayelerden sonra biraz zor uyudular, mâlum Kelvin ve korku filmleri. Neyse ki o filmi daha önce izlemiştim, yine de hakkını yememek lazım hevesliydi en azından. Aman çocuklar duymasın. Bunları düşünürken bir yandan yağan karı izliyordum, dışarıda kıyamet kopuyordu. Gece gece nasıl geldi bunlar buraya, dışarısı kar kıyamet. Fena mı oldu içses, ne güzel eğlendik. Yalnız hepimizin kapıda bağırdığı zaman Axel'ın ortaya çıkıp "Ben de buradayım" diye çıkması. Dgjdjgdjgdg hiç güleceğim yoktu. Yüzümde oluşan ufak tebessümle uykumun geldiğini fark ettim. Anlık gelen esnemeyle kendimi koltuğa Ivory'nin yanına attım, yorgana yapışmıştı. Üstünden zorlada olsa bir parça yorgan çekebildim. Axel ve Kelvin yer yatağında sarılarak uyuyordu yorgana yapışmışlardı. Kelvin büyük konuşmuş Amber dsjdjdjd. Onlara bakarak kıkırdadım, çabuk yanıp sönüyorlardı daha geçen okulda dövüşen çocuklar bunlar mıydı gerçekten. Her şeye rağmen hepsini çok sevmiştim, gözlerimi kapattım ve kendimi uykunun o sıcacık ellerine bıraktım.

Sanırım yine bir rüyaya başlıyordum. Hoş gelseydi, beni üzmeseydi, öyle umut ediyordum.

Bazılarının aksine, kendimi seviyorum. Annem ve babam yanımda olamasada onları anlıyorum, başka bir gezegende prenses olduğumu öğrensemde şu anlık pek umursadığım söylenemez. Bunlar beni ben yapan şeyler, biraz geç fark etsem bile hayatımda olan şeyler. Şikayetçi değilim ama memnunda değilim. İçimi yiyip bitiren düşüncelerim ve bir gün başıma bela olacak merakım, normalde olduğu gibi beni rüyalarımda da rahat bırakmıyor. Şu anda bir rüya görüyorum ve savaşın ortasındayım hangi taraf olduğumu bilmiyorum, öylece duruyorum. Cephede savaşın başlamasıyla askerler düşman ordularına doğru koşuyor, tepkisizce izliyorum olup bitenleri. Kılıçlar çekiliyor, oklar fırlatılıyor sessizliğin en diplerine çekiliyorum. Ağzımı açmaya çalışıyorum, sesim çıkmıyor. En merkezdeyim, cephenin ortasında. Savaş bittiğinde dizlerimin üstüne düşüyorum, tek kaybeden onlar değilmiş gibi ağlıyorum. Neden ağladığımı bilmiyorum, çaresiz gözlerimi kapatıyorum önüme gelen manzaraya şaşıyorum. Başıma taç takılıyor, pırlantaları ben buradayım diye bağırıyor. Üstümde kabarık bir balo elbisesi, gözlerimin mavisi. Annem ve babam neşeli, gözlerimin en içlerine bakıyorlar. Ama içimde bir huzursuzluk var, aklım kazandığımız savaşta. Kaybeden başkası değilmiş bizmişiz sanki, gözleri mora dönen ben değilim aynadaki yansımam, elimdeki ateş gerçek değil yüreğimin yansıması.

⭐

"Amber, niye yumruğunu sıkıyorsun, kabus mu gördün? Bak gözlerin mora dönmüş. "

"Önemli değil Ivory, uyumaya devam et." zaten uykulu olan Ivory, gözlerini tekrar kapattı.

Sabah olmuştu ayağa kalktım, bastığım yere dikkat ederek pencereye yaklaştım. Dışarısı bembeyazdı kendimi anın büyüsüne kaptırmaya ve sakinleşmeye çalıştım. Camdaki yansımamdan gözlerimin eski haline döndüğünü anladığımda mutfağa yöneldim. Kelvin uyanmıştı, mutfakta oturuyordu. Amerikan mutfak olması çok işimize yarıyordu oturma odasıyla birleşikti. Beni görünce hiçbir şey söylemedi, elime bir bardak su uzattı. Ada tezgahın arka tarafında yüksek sandalyelerden birine oturmuş telefonuyla uğraşmaya başlamıştı.