BİR KENDİNİ TANIMA VE ARKADAŞLIK HİKAYESİ
Tür: Fantastik
⭐Dereceler⭐
1# devamedecek
1# ilkdeneme
1# süper
3# ateş (4,78 Bin hikaye arasından)
16#bilim (5,18 Bin hikaye arasından)
19#fantastik (33 Bin hikaye arasından)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30. Bölüm ⭐Deniz'e Kavuşmak⭐
Siz: İyiyim, okulda işim vardı.
İşi varmış. Ne işi bu akşam akşam! Kız meselesiymiş işte, neden anlamamazlıktan geliyorsun. Grace kafayı takmış, istediğini almadan bırakır mı? Doğru diyorsun...Bana ne ayrıca? Beni alakadar etmez ki.
Yüzüm somurtmaktan ağrımaya başlamıştı. Zaten matematiği yapamıyordum, aklım başka yerdeyken pekte mümkün değildi.
"Amber bu surat ne, çölde kutup ayısı mı gördün?" Hayır, gözüme Grace kaçtı. Elimdeki kalemi huysuzca yatağa attım.
"Uykum geldi. Matematik yüzünden hepsi!" elimi saçlarımı karıştırmak için kafama götürdüm ve dinlendirdim.
"Sen iyice kafayı yedin. Bu iki gün matematik çalışma işi dengelerini bozdu. Ya da karakterin bir tık keskinleşti, kitaptaki gibi." ben mesaj diyorum kız kitap diyor. Ama haklı, karakterimde değişiyor. Normalde olsa böylesine saçma bir şey için sinirlenmezdim ben.
"Hiçbir şey konuşmak istemiyorum. Hem işim vardı nasıl bir cevap. İnsan uzun ve detaylı bir açıklama yapar. İş mi olur gece gece!"
"Tamam matematik çalışmayız olur biter. Hem yeter zaten çok çalıştık. Hadi yatalım, senin devreler yandı iyice."
Saat 22.00 olmuştu ve ben iki saattir bana attığı kısa mesaja sinirleniyordum. Gerçekten psikolojim çok kötüydü, bulduğumuz kitap, duvarda açtığım koca geçit, keskinleşen karakterim, matematik sınavı, Grace'le gece vardiyası kafamı koparmıştı. Hemen uyumalıydım.
"İyi geceler, direkt yatağa atlıyorum. Sen birazdan gelirsin. Hayırlı sabahlara uyanalım inşallah." içinde bir Müslüman yatıyormuş.
Üstümü değişmeden uzandığım yatakta derin bir uykuya geçiş yapmıştım. Günün yorgunluğunu atmak için uyku en iyi tedavi yöntemiydi, benim nazarımda.
Şimdi güzelce dinlenebilirdim. Ne de olsa uyuduğum uykudan uyandığımda uzun çaplı bir şok yaşayacaktım.
. . .
"Amber..." yine bir şeyler oluyordu.
"Neredesin!" bu ses kimin sesiydi?
"Amber!.." rüya, evet rüya olmalıydı.
Duyduğum boğuk ve anlaşılması zor seslerle kapalı olan bilincimi birazda olsa açmaya çalıştım. Göz kapaklarımın ağırlığını henüz kaldıramıyordum. Hâlâ gözlerimi açmamıştım. Uğultulu ve adımı haykıran seslere karşılık veremiyordum. Sanırım çok derin bir uykudaydım. "Amber, içerde misin!" bu ses... Kime ait olduğunu seçemiyordum. Gözlerimi açmak için zorladım ama sanki yer çekimi göz kapaklarımı normalden fazla ağırlaştırıyordu. "Seni bulamıyorum!" sanırım bu sesi tanıyordum. Ivory 'nin sesiydi ama ne dediği tam olarak anlaşılmıyordu. Beni bulamıyor muydu...sanki öyle bir şeyler duymuştum. Ellerimi kaldırmayı ve göz kapaklarımı açmayı düşündüm ama elim bile ağırdı. Sanki yirmi tur koşmuşum gibi uyuşuk ve yorgundum. Sahi...neden böyleydim. "Amber, o şeyin içinde misin?!" Ivory bana mı sesleniyordu, ne diyordu? "Oradaysan... geliyorum Amber!" sanırım bu sefer anlamıştım. Ben bir yerdeydim ama evde değildim.
