Złamać granice przyjaźni

38. Nie przyjemne spotkanie

Od tamtego koszmaru minął tydzień. Niby był to tylko sen, ale mocno wpłynął na moją psychikę. Codziennie męczyły mnie myśli co by było gdyby to nie był koszmar? Co gdyby któryś z zespołów miałby wypadek taki jak Alek i ja? Co jeśli ktoś... Nie STOP! Nie mogłam dopuszczać do siebie takich złych myśli, więc starałam się tym nie zadręczać i żyć normalnie.

Po godzinie dyżuru dostaliśmy wezwanie do jakiegoś dziecka w przedszkolu. Spadło ze zjeżdżalni i nadal zastanawiam się jak ten dzieciak to zrobił i, że przedszkolanki nie upilnowały go na tyle dobrze żeby nic mu się nie stało. Gdy przyjechaliśmy z chłopcem siedziała jedna z pań, która przykładała mu zimny okład do skroni. Nic takiego mu się nie stało przynajmniej w tamtej chwili. Nie było potrzeby zabierać małego pacjenta do szpitala, ponieważ miał tylko jakieś małe siniaki. Poinformowaliśmy, że gdyby coś się działo trzeba od razu pojechać z nim na SOR. W bazie panowała cisza, której chyba nikt nie miał ochoty przerywać. Basia pisała z Adamem, Nowy tak jak ja nic nie robił, a jedynie spoglądał na mnie, ja na niego. Ten dzień był strasznie ponury i nudny. Nic takiego się nie działo. No właśnie ,,działo" w czasie przeszłym. Dopiero zaczęło się dziać na naszym kolejnym wezwaniu...

Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Był to niezbyt duży blok, wokół którego rozciągał się płot z krzaków.
Weszliśmy po schodach na górę poczym zapukaliśmy do mieszkania. Nikt nie odpowiadał, więc po prostu weszliśmy powoli się rozglądając. Nowak w pewnym momencie zawołał mnie i Alka. Dołączyliśmy do niego, a ja po prostu zamarłam...

- Mama?- Nie mogłam uwierzyć własnym oczom.

- Julka... Córeczko...

- Dobra nic nie mów. Co się stało?

- Du-duszno mi, kręci mi... Się w głowie.- Mówiła, trzymając się za klatkę, która niesymetrycznie się poruszała.

- Proszę pani, czy coś jeszcze pani dolega? Jest pani uczulona na jakieś leki?- Pytał Nowak mierząc parametry.

- Nie-jestem uczu-lona... Boli...

Całe życie odtrącała mnie na bok. Nie pomagała mi i prawie w ogóle się mną nie zajmowała. Czułam do niej nienawiść przez te wszystkie lata bólu i odrzucenia jakie mi sprawiła. Teraz moja złość nie wchodziła w grę. Stan mojej matki się pogarszał, a my nie wiedzieliśmy co robić. Nadal czułam do niej te złe emocje, ale była moją mamą i kochałam ją niezależnie od tego jaka była.

Po czasie zauważyliśmy, że mama strasznie pobladła i zaczęła się pocić. Próbowaliśmy połączyć fakty. Duszności, zawroty głowy, ból w klatce, blada skóra, pot... WSTRZĄS KARDIOGENNY I MOŻLIWA WADA ZASTAWKI SERCA! Musieliśmy natychmiast zawieźć ją do szpitala bo inaczej...

                                                 ***

Po dyżurze poszłam odwiedzić mamę i porozmawiać z lekarzem prowadzącym. Weszłam do sali w której był dr. Wilczewski i monitorował jej stan.

- Dobry wieczór, co z mamą?- Spytałam spoglądając na matkę i co jakiś czas na chirurga.

- Niedomykalność zastawki aortalnej. Jutro przeprowadzę zabieg wymiany uszkodzonej zastawki na sztuczną.- Oznajmił.- Miała sporo szczęścia, że przyjechaliście na czas.- Dopowiedział jeszcze i wyszedł.

Usiadłam na taborecie obok jej łóżka i po prostu na nią patrzyłam. Nie byłyśmy blisko, ale bałam się o nią. Nadal była moją najbliższą rodziną i nie chciałam jej stracić. Chciałam złapać ją za rękę, ale nie umiałam. Coś mnie blokowało... Nie dałam rady i po prostu wybiegłam z płaczem co niestety zobaczył Nowak. Zauważyłam go kątem oka, a on coś do mnie mówił lecz ja udałam, że tego nie słyszałam.