Olmayan Hayat

-4-

.
.
.
.
.
.

(Medya:Aleda_Uraz)
:)

Atlastan;

Ailem Türkiyeye geleceğimi bilsede ne zaman döneceğimi bilmiyorlardı ve ben onlara sürpriz yapmak icin habersiz bi şekilde Türkiyeye hatta eve gelmiştim.

Şu an evin arka bahçesinde beni gördüklerinde verecekleri tepkiyi düşünerek cam kapının önünde duruyordum.

Onları çok özlemiştim. Ve bide şu yeni kardeş olayı vardı tabi...

Tam kayan kapı kısmına doğru gidiyordumki çığlıklar eşliğinde camın paramparça olup içinden bi kızın yere düşmesiyle adımım havada kaldı.

Bi an öylece dönüp kaldimki eve geldiğimde camdan kız çıkması hiçte beklediğim bir şey degildi.

İçeriye doğru baktığımda camın önünde Çağrı vardı, yerde yatan kız Aleda olmalıydı. Aledayi onun itmedigini umarak içeri girdim.

Henüz kimse beni farketmemistiki muhtemelen Uraz olduğunu düşündüğüm kişi ağlayarak Aledaya doğru koştu ve yüzünü ellerinin arasına aldı.

Hıçkırarak "abla!" Diye bağırıyordu.
Hemen gidip Babama "arabayı hazırla" dedim ve Aledanin yanına gittim, onu kucağıma alıp aceleyle arabaya doğru gittim.

Babamda beni görmenin şaşkınlığını üzerinden atmış ve önümden koşarak gidiyordu.

Aledayı hemen arka koltuğa yatırdım ve karşısındaki koltuğa oturdum. Ne zaman bizimle geldiğini bilmediğim Uraz Aledanin kafasını dizlerinin üstüne koydu ve ona seslenmeye devam etti.

Babam 4lüleri yakıp hızlıca hastaneye doğru sürmeye başladığında Aledanin bisey varmi diye bakmak icin ona dönmüştüm ama Urazin titreyen elinin uzerindeki kana baktığını gördüğümde kalp atışlarım hızlandı.

Onun icin neden korktuğunu bilmiyordum ama en azından onu tanıyabilmek istediğimi o an anladım.

Ne kadar inkar etsemde içimdeki kız abisi olma heyecanı büyük bir umutla onun, onların iyi biri olduğunu söylüyordu. Ama hayır! Eskiden yaşadıklarımı tekrar yaşamayacaktım.

Ayrıca gelir gelmez böyle bi olayı çıkarmayı nasıl başarmışlardı emin bile değildim.

"Kan" Uraz kendi kendine, benim bile zor duyabileceğim kadar kısık sesle söylemişti bunu. Sanki daha yeni fark ediyormuş gibi.

Aledaya baktığımda ensesinden kan aktığını gördüm. Ama ne yapmam gerektiği hakkında hiçbir fikrim yoktu "hızlı baba!" Demekten başka biseyde yapamadım zaten.

Nedenini bilmesemde benden gitmeni istemiyorum kard- Aleda.

Aslında nedenini biliyordum ne kadar umut etmek istemesemde. Ne kadar onunda diğer aleda gibi olduğunu bilsemde içimdeki ses 'belki' diyordu işte.

Hastaneye geldiğimizde Urazi kendine getirmem gerekti. sonra ise hemen Aledayi kucağıma alıp girişine çok yakın durduğumuz hastaneye girdim. "Sedyee!"

Hemen sedye getirdiklerinde aledayi sedyeye bıraktım "camın içinden geçti ve ensesi kanıyor, camın içinde olma ihtimali var ayrıca hiçbir ilk yardımda bulunulmadı" ne yapmam gerektiğini bilmediğim için bildiğim şeylerin hepsini direk söylemiştim.