Olmayan Hayat

-3-

.
.
.
.
.
Tam karşıdaki odanın kapısını tıkladım ses gelmeyince tam geri gidicektimki az önceki seslerden yine gelmesiyle yavaşça kapıyı araladım.

Uray yatağında uyuyordu ve sanırım kabus görüyordu. Yavaşça yanına gidip hafif sarstim "uray" uyanması icin biraz daha sesli bi şekilde adını seslendim "URAY!" birden sıçrayarak kalkti. Beni görünce bir an için geri geri gidecekti ama pazılarından tutup "şhh benim sakin ol" dedim.

Derin derin nefes alıp verirken terlemistide, yanındaki komidine baktığımda sürahide su olmasıyla bardağı sonuna kadar doldurdum ve ona uzattım "iç hadi" gözlerinden yaşlar szüldüğünü görünce ne olursa olsun üzüldüm.

Kendinin alamayacağını anlayınca bir elimle ensesinden tutup diğer elimle
suyu yavaşça ağzına götürüp içirdim ve tekrar komidine koyup ona baktım. "İyi misin?" Dedim alnına düşen saçlarını geri çekerken.

.
Hâlâ rüyanın etkisindeymiş gibi duruyordu. Bi an sarılmak istedim ama sanırım bunu hoş karşılamazdı.

Yanağından akan göz yaşını sildiğimde kendine gelmişti ve bana baktı. Sanki benim olduğumu yeni farkediyormus gibi büyük bi şaşkınlık yaşadı. Açıklama gereği duyarak "odadan ses gelince gelip bakmak istedim" dedim.

"Ö-özür dilerim, uyandırmak istemezdim" kaşlarımı hafifçe çattım "sesine uyanmadım, su içmek için uyanmıştım" neden özür dilediğine anlam veremesemde bosverdim. "Hadi uyu" dediğimde yavaşça yatağa tekrar yattı.

Üzerini açıp öyle yatti, ben tam kalkicakken "ş-şey" demesiyle tekrar ona baktım "t-tekrar kabus görürsem" gülümseyip sırtımı yatak başlığına yaslayarak ayaklarımı uzattım "uyuyana kadar beklerim seni"
Saf bi şaşkınlıkla "gercektenmi" diye sordu.

Su an yanaklarini sikmamak icin zor duruyordum "Gerçekten" yatakta hafif assagi doğru gidip kafasını dizlerime koymasiyla gözlerim kocaman oldu. Bana bakıp korkuyla vereceğim tepkiyi izledi.

Ne zaman tuttuğumu bilmediğim nefesimi verdim ve korkusuna bi anlam veremesemde saçlarını oksadim. Saclarini oksamamla rahatladı ve iyice yerleşip gözlerini kapattı "sabah için özür dilerim" dedi. Sanırım bu aileyle iyi anlaşmak için ilk adımı bizim atmamız gerekiyordu.

Aslında iyi anlaşmak için yapmamıştım ama boyle olmasi guzel olmustu.

Saçlarını oksamaya devam ederken bi süre sonra uyku mahrumu kısık sesle "Teşekkürler" dedigi duymuştum. İçten bi şekilde gülümsedim, sanırım onunda benim kardeşim olduğuna alışsam iyi olurdu çünkü onu tam şu an kardeşim olarak kabul etmiştim.

Uyurken yüzü çok masumdu, sabahki sinir bozucu bakışlarını hatırlayınca kıkırdadım, sinir bozucu gözüktüğünü düşünüyordu ama tam tersi oluyordu. Kafasını yavaşça yastığın üzerine bıraktım, yorganınıda örttükten sonra alnından öpüp "rica ederim ablam" kısık sesle söylediklerimden sonra gidip urazin yanina tekrar yatmıştım.

.
...

.
Sabah gözlerimi araladığımda Uraz gülümseyerek bana bakıyordu, güneş ışığına yüzümü buruşturup duvara döndüm "off abla kalksana bak kendin uyandin ben uyandırmadım" urazın sitem dolu sesine karşın "hı hı" diye mirildanip gözlerimi tekrar kapatmıştım.

Yatağın birden sallanması ile gözlerimi kocaman aralayıp Uraza döndüm. Yatağı üzerine çıkmış zıplıyordu elimi anlıma vurup "urazz" diye yakındım.

Uraz son zıplamasından sonra yatağa bağdaş kurarak oturdu. Kaşlarımı çatıp "mutlumusun uyandım işte" diye kızdım.

"Of abla hep kızıyorsun napiyim bıraksam akşama kadar uyursun" haklı olduğunu bildiğim için "iyi tamam kızmadım" dedim ve hemen onu gidiklamaya başlayıp ekledim