Olmayan Hayat

-9-

.
.
.
.
.
.
.
.
.

"Uyuşturucu içtiğini"...

Alazdan;

Abimin söyledikleri ile etraf sessizleşi. Korku damarlarımı esir alırken yutkundum. Çok kızmamalarını ummaktan başka çarem yoktu sanırım.

Atlas abim üzerime gelince geri çekildim "A-abi-" abim devam etmeme izin vermeden yakama yapıştı "içmedin demi" gözleri adeta içmemiş olmam icin yalvarıyordu...

Sessizliğimden cevabını almış olucakki yakamı bırakıp babama döndü. Gülerek "içmiş" dedi. Herkesin gözünde hayal kırıklığı vardı ama.... Bi an aptallık etmiştim işte. Ne deseler Haklılardı sanırım.

Ben böyle olucağını düşünmemiştimki? Sadece o iğrenç kabuslar ve düşüncelerimden kurtulmak için işe yarayacağını düşünerek bi aptallık etmiştim. Evet tam bi aptaldım.

Babam önüme geldi "içmedin demi? Abin saçmalıyor" diyerek bana baktı. Gözlerimden süzülen yaşlar ile başımı egdim "i-içtim-" bu sefer sözümü kesen şey Babamın bana attığı tokattı.

Babam... Bana vurmuştu! İyide Babam bana vurmazdıki?

Tokadın etkisi ile yana düşen başımı kaldırdım ve çoğalan göz yaşlarım ile Babama baktım.

"Karan naptın!?" Babam, annemin sesini umursamadan bana baktı "sakın gözüme görünme" dedikten sonra peşinden annem ile beraber dışarı çıktılar.

Bana... Bana hayal kırıklığı ile bakıyorlardı. Neden beni anlamıyorlardiki? Aleda bana çok kızmamıstı, o anlamıştı beni.

"İçtim diyo birde! Şuna bak" Atlas abime bi adım yaklaştım "a-abi bi dinle-" birden bağırması ile sıçradım "neyi dinleyim lan. Söylesene kaç kere içtin? Bi kere diğil demi!?"

Ellerimi yumruk yapıp sıktım ve gözlerimi sıkıca yumdum. Yumruk olan elimi birinin tutması ile gözlerim açıldı. Aleda beni arkasına almış elimi tutuyordu.

"Abi sakinleşince konuşun! Pişman olacağınız şeyler yapıyorsunuz" dedi sakin tutmaya çalıştığı sesi ile.

Etrafa baktığımda Deniz abim bane 'ne yaptın sen' der gibi bakıyordu. Çağrı abim bir şeyleri anlamaya çalışır gibi duruyordu. Uraz ve Uray ise olanları izliyordu.

"Ne pişman olması Aleda!. Alaz pişman olsun, Ne yaptığın farkında mı acaba? Savunma onu bana!" Aleda elimi sıktı bana güven verircesine "pişman zaten" Atlas abim güldü "ne pişmanı ya!" Sonra aklına bir şey gelmiş gibi bana baktı "Söylesene nerede o zehirler!" Odamdaydı....

Onları daha almamıştım. Aleda oraya koyduğundan beri o çekmeceyi açmamıştım. Çünkü biliyordum, açarsam içerdim. Bazı geceler o kadar çok içesim geliyorduki bunu yapmamak için kendimi epey zorlamam gerekiyordu.

Abim "odandamı lan?" Deyip sinirle çıkınca peşinden gittim "abi dur!" Aledada bizimle gelirken odaya geldiğimizde Atlas abim her yeri karıştırmaya başladı.

Yanına gidip kolunu tuttum "abi gerçekten artık içmiyorum" sinirden damarları belirginleşirken kolumdan kurtulup komidinin çekmecesini açtı....