Change

Bezoek

Jake pov

Ik kreeg mijn ogen maar niet open, hoe hard ik het ook probeerde... Ik hoorde Lauren praten in de verte... Maar ik hoorde nog iemand anders... mama. En dan wist ik het weer...
Ik en mijn broer zijn aangereden door een andere auto...

Lauren pov

Ik liep door de gangen naar kamer 387. Toen ik aankwam, stopte ik even voor de deur om terug op adem te komen, en me voor te bereiden voor wat ik zou zien. Ik draaide de deurklink om en liep naar binnen. Daar zag ik hem liggen... Hij bewoog niet, en hij leek voor een seconde niet te ademen. Maar zijn hartslagmonitor zei van wel. "Ben jij Lauren?", zei een vrouw die in de kamer op de bank zat. "Ja?", Zei ik. "Aangenaam, ik ben de moeder van Jake, Nathalie", zei ze tegen me. Ze kwam naar me toe lopen. "Hoe ken je Jake?" "Ik ken hem van school, hij zat altijd naast me, en we smste altijd met elkaar...", zei ik. "Oh, al lang?" "Nee, ik ben een paar weken geleden van België naar hier verhuist, en ik zat toevallig bij natuurwetenschappen naast hem..." "Oh, dat is leuk..." "Ja he, en dan vroeg hij me of ik mee naar dat feestje van gisterenavond zou gaan... en toen hij mij daarna afzette thuis moet het ongeval zijn gebeurd..." Ik kreeg tranen in mijn ogen. "Je moet niet huilen liefje, hij wordt misschien niet snel wakker, maar hij kan wel tegen een stootje...", zei Nathalie tegen me. "En hoe is het met Sam?", zei ik. Nathalie kreeg tranen in haar ogen. "Hij ligt ik een ander deel van het ziekenhuis in een diepe coma en ze weten niet of hij nog wakker zal worden", zei ze met tranen stromend over haar wangen.

Nathalie en ik hebben uren zitten praten. Opeens besefte ik me dat ik nog in mijn pyjama zat. Ja, ik slaap wel in een legging en een topje, maar ik ben al blij dat ik deze morgend een vest heb aangedaan, anders had ik het nu wel fris gehad. "Je zou even moeten rusten, je zit hier al de hele dag", zei ik. "Ja, dat zal ik maar eens gaan doen", zei ze. Ik zwaaide naar Nathalie en liep naar de deur. "Ik kom morgen wel terug!", zei ik voor dat ik de deur uitliep. Ik nam mijn fiets en fietste naar huis.

*volgende dag*

Ik kwam aan bij het ziekenhuis. Het is toch zondag dus ik stond op, ontbeet en reed naar hier. Mijn ouders waren toch weeral niet thuis. Ik liep naar kamer 387 en liep naar binnen. Daar lag hij weer, zonder beweging, geluid, hij lag er gewoon... Ik kreeg gewoon weer tranen in mijn ogen. "Jake?", zei ik hoewel ik wist dat ik geen antwoord zou krijgen. Ik liep naar zijn bed toe. "Wordt snel wakker", zei ik. "Ik heb je nodig en ik heb nog nooit iemand zo leuk gevonden..." Niets, helemaal niets... Ik liep naar de bank die in de kamer stond. Ik staarde even naar Jake tot er iemand binnen kwam. "Hey meid", zei Nathalie. "Hey", zei ik stil terug. "Al nieuws?", zei ze. "Nee, ik heb nog geen dokter gezien..." Net op dat moment kwam er een dokter binnengewandeld. Dag dokter", zei Nathalie. "En?", zeiden Nathalie en ik samen. "Jake ligt in een coma waarbij hij wakker kan worden door het horen van bekende stemmen, alleen weten we nog niet exact wanneer dat kan gebeuren", zei de dokter. Hij gaf ons een hand en liep terug naar buiten.

Na een hele dag in het ziekenhuis gezeten te hebben, besloot ik maar om door te gaan. Ik nam afscheid van Nathalie en fietste naar huis. Toen ik binnen kwam, stond mijn moeder te koken. "Hey, waar heb jij uitgehangen?", Vroeg ze. Ik kreeg tranen ik mijn ogen. "Kom hier lieverd, wat is er?", ze gaf me een knuffel, maar ik liep gewoon naar boven. Voor diegenen die denken dat het grof lijkt, ik ben nooit close geweest met mijn familie. Daarom had ik het ook niet moeilijk met dat verhuizen.

Na het eten ben ik gewoon naar boven gegaan. Fuck. Huiswerk. Helemaal vergeten. Tja, ik maak het gewoon morgenvroeg en op school...